Με το τριήμερο ante portas, η επικαιρότητα μας αφήνει με γεύση αναμονής. Γι’ αυτό θα ασχοληθώ με τρία θέματα, δύο πολιτικά και ένα οικονομικό που θα μας απασχολήσουν μετά την μικρή ανάπαυλα.  

Πρωτεύων πολιτικό θέμα είναι η Novartis – αν οι ενδιαφερόμενοι προχωρήσουν  κι αν η δικαιοσύνη δεν κινηθεί με τον συνηθισμένο της ρυθμό, τότε μπορεί να έχουμε πολιτικές εκρήξεις.

Η αποκάλυψη ηθικών αυτουργών είναι δύσκολη υπόθεση βέβαια, απτές αποδείξεις μάλλον απίθανο να υπάρχουν, οπότε πολλά θα εξαρτηθούν από τις καταθέσεις των δύο «μη κουκουλοφόρων», οπότε αναπόφευκτα θα προκύψει θέμα ως προς την αξιοπιστία τους.

«Ψέματα είπαν τότε, ψέματα λένε και τώρα» θα είναι η γραμμή υπεράσπισης. Ο αντίλογος ότι «εσείς τότε τους πιστέψατε, γιατί να μην τους πιστέψουμε τώρα;» δεν είναι αβάσιμος.

Ανάλογα με τις αποκαλύψεις, η προσπάθεια θα επικεντρωθεί στην ελαχιστοποίηση της κρίσης—που σημαίνει ότι ο Παπαγγελόπουλος και η Τουλουπάκη δεν θα πρέπει να κοιμούνται και πολύ ήσυχοι.

Για τον Παππά τι να πει κανείς; Αδιάβροχο δέρμα, αδιάβροχη συνείδηση, αδιάβροχη πολιτική πορεία. Η Novartis θα τον απασχολήσει τώρα; Η ρετσινιά στον ΣΥΡΙΖΑ θα μεγαλώσει, πάντως. Από την άλλη πλευρά, όμως, για ποιόν ΣΥΡΙΖΑ μιλάμε – όταν ακόμη και η ύπαρξη του ως όνομα κρέμεται από μία κλωστή.

 

Σαμαράς: Θεατρικές παραστάσεις

Δευτερεύων θέμα η κόντρα Σαμαρά με την κυβέρνηση. Ο Μητσοτάκης έδειξε πως έχει σαφή όρια και όποιος τα υπερβαίνει θα υφίσταται τις συνέπειες.

Το ερώτημα είναι αν ο Μεσήνιος θα επαναλάβει το δράμα του 1993 ή αν θα συνειδητοποιήσει ότι η κοινωνία και η οικονομία δεν αντέχουν τέτοιες θεατρικές παραστάσεις. Στο κάτω-κάτω, τότε, το 1993 υπήρχε εναλλακτική πρόταση εξουσίας. Σήμερα; Τα περί συνεννόησης τα ακούω βερεσέ.

Όταν η ιδεοληψία συναντά τον ρεαλισμό, υποχρεωτικά έχουμε πυροτεχνήματα.

Το οικονομικό θέμα είναι, ξανά, τα επιτόκια. Τα μεγέθη από τις ΗΠΑ δείχνουν ότι η οικονομία επιδεικνύει μεγάλο δυναμισμό: στον μήνα που πέρασε δημιούργησε 254.000 νέες θέσει εργασίας, ενώ όλοι περιμέναν ένα μέγιστο της τάξης των 150.000, η ανεργία έχει πέσει στο 4% και, ταυτόχρονα, οι αμοιβές αυξάνονται σε ετήσια βάση κατά 4%. Ανάπτυξη, δηλαδή, χωρίς να έχουν εμφανιστεί άμεσες (η έμφαση είναι στο άμεσες) πληθωριστικές πιέσεις. Η περαιτέρω μείωση των επιτοκίων από την FED, το Νοέμβριο, είναι τώρα πλέον αμφίβολη.

Σε αντίθεση, η εικόνα στην Ευρώπη είναι πολύ διαφορετική.

Ο πληθωρισμός έχει μειωθεί στο επίπεδο του 2% — και ίσως χαμηλότερα στο 1,7% ανάλογα με την μέτρηση– ενώ τα σημάδια της σοβαρής επιβράδυνσης της οικονομίας είναι περισσότερο από εμφανή.

Η πίεση θα είναι για πορεία μείωσης των επιτοκίων – πλην, όμως, η Lagarde δεν δείχνει πεπεισμένη γι’ αυτό. Στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) το θέμα των υψηλών τιμών των assets και της υποβάθμισης του ρίσκου από τις χρηματαγορές, δημιουργεί πολλές ανησυχίες.

Εξάλλου, η βραδεία ανάπτυξη στην Ευρώπη είναι πρωταρχικά θέμα δομικό και όχι κόστους χρήματος. Η νομισματική χαλάρωση στην συγκεκριμένη χρονική στιγμή, με τόσες αβεβαιότητες μπορεί απλά να οδηγήσει σε μία νέα φούσκα στα assets.

Κάπου στην μέση είναι το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) που δεν βλέπει άμεσα προβλήματα, αλλά προβληματίζεται έντονα σε μεσοπρόθεσμο ορίζοντα—όπως γράψαμε χθες. Κατά μία έννοια, όλοι προβάλουν τους φόβους τους αλλά, μέχρι τις εκλογές στις ΗΠΑ κρατάνε μικρό καλάθι.

Κοντός ψαλμός αλληλούια.

Και καλό τριήμερο.

Διαβάστε επίσης

Ο Μητσοτάκης στην Βουλή, η αντιπολίτευση σε αναζήτηση ρόλου