Ο σιωπηλός «βρασμός» που επικρατεί στο ΠΑΣΟΚ και στον ΣΥΡΙΖΑ για την συνάντηση των τριών (Αχτσιόγλου, Τεμπονέρα, Χριστοδουλάκη) επιβεβαιώνει την διαπίστωση αυτής της στήλη (7/2), πως μπορεί να αποτελέσει σπίθα για βαθύτερες διεργασίες στο χώρο της Αριστεράς και της Κεντροαριστεράς.

Το κρίσιμο υπαρξιακό ερώτημα για τον συγκεκριμένο πολιτικό χώρο δεν είναι βέβαια ποιος μπορεί να σταθεί απέναντι στον Κυριάκο Μητσοτάκη, αλλά ποια είναι η εναλλακτική πρόταση εξουσίας που δύναται να προσφερθεί, προκειμένου να διαφανεί δρόμος προς την εξουσία;

Κι εδώ, ακριβώς, είναι το πρόβλημα.

Καταρχάς, οι επικεφαλής του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ δεν δείχνουν να συνειδητοποιούν ότι ούτε η ουσιαστική αρχηγία επιβεβαιώνεται ή καταργείται, ούτε ο δρόμος προς την εξουσία διανοίγεται με αναφορά σε εκλογικές αναμετρήσεις.

Η διαρκής αναφορά στο αποτέλεσμα των ευρωεκλογών φανερώνει ιδεολογική ένδεια και έλλειψη αυτοπεποίθησης. Οι υπόγειες αντιδράσεις των επικεφαλής των δύο κομμάτων που στα πάντα βλέπουν δική τους αμφισβήτηση, δεν προωθούν ούτε την κομματική συνοχή ούτε την αναζήτηση νέων πειστικών για οπαδούς και κοινωνία δρόμων.

Αν το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ περιμένουν τις ευρωεκλογές για να επιβεβαιωθούν οι αρχηγοί και να αρχίσει μάχη ουσίας κατά της Ν.Δ. βρίσκονται σε οικτρή πλάνη.

Κατά δεύτερο λόγο, ευρύτερα και τουλάχιστον στο ευρωπαϊκό πλαίσιο, η Αριστερά και η Κεντροαριστερά βρίσκονται σε μία μορφή πολιτικού αδιεξόδου, κι αυτό διότι ως ένα βαθμό η Δεξιά και Κεντροδεξιά έχουν υιοθετήσει την πολιτική της τριγωνοποίησης.

Δεν πρόκειται για τακτικισμό, αλλά για στρατηγική επιλογή που έχει βάθος και αποτέλεσμα επειδή ανταποκρίνεται στις επιθυμίες, θα μπορούσε να λεχθεί στα «θέλω», της κοινωνίας.

Το αποτέλεσμα είναι ότι η αριστερά και κεντροαριστερά καλούνται να παίξουν στο γήπεδο που έχει ήδη επιλέξει και ελέγχει η αντίπαλη παράταξη – οπότε οι αντιδράσεις τους υποχρεωτικά κινούνται σε δύο επίπεδα.

Το ένα είναι η συνέχιση της πρόταξης και προβολής εκείνων των πολιτικών που έχουν επανειλημμένα απορριφθεί από τους πολίτες.

Το δεύτερο είναι να κατηγορούν πως το τρίγωνο της τριγωνοποίησης δεν είναι ισοσκελισμένο – κλείνει δηλαδή περισσότερο προς την ικανοποίηση του δεξιού ακροατηρίου, σε βάρος των επιδιώξεων και αναγκών της κεντροδεξιάς ή κεντρώας πτέρυγας.

Το τελικό αποτέλεσμα είναι ότι η λειτουργία στο πρώτο επίπεδο είναι αδιέξοδη ως προς την εξουσία, η δε στο δεύτερο αφήνει την πρωτοβουλία των κινήσεων στη δεξιά και κεντροδεξιά παράταξη.

Με αυτόν τον τρόπο κεντροαριστερά και αριστερά είτε καταδικάζεται στον στο ρόλο του γκρινιάρη που δεν μπορεί καν να χαρακτηριστεί ως ευφάνταστος είτε υποβαθμίζεται στον ρόλο της αριστερής συνείδησης που απλά λειτουργεί ως ένα λόμπι που επιδιώκει να γέρνει το τρίγωνο προς την αριστερή πλευρά.

Σ’ αυτό το πλαίσιο μία παράταξη όπως η Ν.Δ. κι ένας αρχηγός όπως ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν έχουν παρά να φροντίζουν το εκκρεμές του τριγώνου – όπου ιδανικά επιδιώκεται να είναι ισοσκελές—να μην αποκλίνει ούτε πολύ ούτε για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Ταλαντώσεις υποχρεωτικά θα υπάρχουν. Όσο, όμως, οι χειρισμοί είναι μετρημένοι και επιδέξιοι, η Αριστερά θα είναι σε απόγνωση και η Κεντροαριστερά θα λοξοκοιτά προς την Κεντροδεξιά.

Η συνάντηση των τριών μπορεί ίσως να έχει την τόλμη να θίξει αυτά τα θέματα. Αν όχι, τότε θα ξεχαστεί ως μία ακόμη άσκοπη επιφανειακή διατύπωση απόψεων.

Αν τα θίξει κι αν υπάρξει πράγματι ανταλλαγή απόψεων, τότε θα έχει γίνει ένα πρώτο βήμα ορισμού του προβλήματος της Αριστεράς και Κεντροαριστεράς και μία αρχή ευρύτερου διαλόγου για τον ρόλο της παράταξης στο νέο περιβάλλον που επιβάλει συλλογικές λύσεις απέναντι σε κοινά προβλήματα – κοινά σε παγκόσμιο πλαίσιο.

Διαβάστε επίσης:

Αίτημα Βία και Συνείδηση

Μπορεί να είναι σπίθα η συνάντηση των τριών;

Καταλήψεις και αγρότες: δεν πρέπει να είναι ούτε καν δοκιμασία για την κυβέρνηση