Το θεσμικό χρέος της αντιπολίτευσης

Δεν είναι μόνο οι διαφωνούντες με τη Ν.Δ. και την κυβέρνηση που το επισημαίνουν – αρκετά στελέχη της αντιπολίτευσης το πιστεύουν, ακόμη περισσότερα αρχίζουν και υιοθετούν την θέση: η ομαλή λειτουργία της φιλελεύθερης δημοκρατίας απαιτεί την ύπαρξη μίας στιβαρής αντιπολίτευσης. Το ερώτημα, πλέον, είναι αν αυτό θα συμβεί; Συναφές ερώτημα: τι ακριβώς σημαίνει «στιβαρότητα»;

Η προοπτική ανάκαμψης του ΣΥΡΙΖΑ είναι σαφέστατα πολύ μικρότερη από αυτήν της διάλυσης του. Όταν ένα κόμμα κατέρχεται στις Σταλινικές καταβολές του μέσω των μεθόδων που χρησιμοποιεί, υπάρχει τότε κάθε λόγος να εκτιμηθεί ότι η ιστορία το έχει προ πολλού προσπεράσει.

Έτσι κι αλλιώς ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν μία μορφή κοινωνικό-πολιτικής εκτροπής. Όχι με την έννοια της απονομιμοποίησης, αλλά ως ένα φαινόμενο παροδικό που έλαμψε σε μία συγκεκριμένη στιγμή, όταν ο χαρισματικός ηγέτης του ταυτίστηκε με τα εσώψυχα της κοινωνίας. Το 2019 η λάμψη είχε θαμπώσει. Το 2023 έμενε μόνο μέρος της. Σήμερα έχει σβήσει.

Το βάρος του θεσμικού χρέους της αντιπολίτευσης πέφτει έτσι στο ΠΑΣΟΚ. Η ιστορία του σε συνδυασμό με τα όποια ελλείμματα παρουσιάζει η διακυβέρνηση της Ν.Δ. καθώς και με την καταρράκωση του ΣΥΡΙΖΑ του δίνει το αδιαφιλονίκητο προβάδισμα. Θα ήταν μέγα λάθος, όμως, να πιστέψει το ΠΑΣΟΚ στην αυτοματοποίηση της διαδικασίας, στη νομοτέλεια των εξελίξεων.

Δυστυχώς, εμφανίζονται ήδη σημάδια πως αυτό ακριβώς ενδέχεται να συμβεί. Το μάθημα των ευρωεκλογών έχει σαφέστατα πάει χαμένο καθώς το ΠΑΣΟΚ εξακολουθεί να  ετεροπροσδιορίζεται. Οι αναφορές δεν είναι στην δική του ήττα των ευρωεκλογών αλλά στην αμφιλεγόμενη ήττα  της Ν.Δ. Το πρόσωπο που προβάλει δεν είναι αυτό της εναλλακτικής πρότασης εξουσίας αλλά της «κακής» κυβέρνησης Μητσοτάκη.

Δεν είναι, μάλιστα, μόνο το μάθημα των ευρωεκλογών που βολικά ξεχάστηκε από το ΠΑΣΟΚ, καθώς θάφτηκε κάτω από το βάρος των προσωπικών φιλοδοξιών—η εικόνα παραπέμπει σ’ ένα παλιό τραγούδι του αθάνατου Ντιν Μάρτιν που λέει (σε ελεύθερη μετάφραση): «Εδώ γύρω υπάρχουν πολλοί αρχηγοί και όχι αρκετοί στρατιώτες». (There are too many Chiefs and not enough Indians around this place).  Είναι και το πάθημα του ΣΥΡΙΖΑ που τείνει να παραβλεφθεί. Η επίθεση στην κυβέρνηση και στο κυβερνών κόμμα δεν σχηματίζει δρόμο προς την εξουσία. Και πάντως δεν αποτελεί στιβαρή αντιπολίτευση. Δεν φτάνουν 5 συναπτές εκλογικές νίκες της Ν.Δ. για να το αποδείξουν;

Αν η νέα ηγεσία δεν συνειδητοποιήσει αυτό το απλό γεγονός, το πολιτικό σκηνικό θα μείνει παγωμένο.

Ένα κράτος δεν μπορεί να διοικηθεί, να αναπτυχθεί, να αντιμετωπίσει τις κυριολεκτικά πρωτόγνωρες προκλήσεις του 21ου αιώνα, όταν η όποια αντιπολίτευση  λειτουργεί με την λογική του ώριμου φρούτου. Δεν αντανακλά, μόνο, έλλειψη φαντασίας, σχεδιασμού, πνευματικής ικανότητας. Αναδεικνύει την έλλειψη επαφής με την πραγματικότητα του σημερινού περιβάλλοντος των πολυκρίσεων. Διότι, αυτό το περιβάλλον κι αν απαιτεί όλα αυτά που σήμερα το ΠΑΣΟΚ δείχνει να αγνοεί.

Διαβάστε επίσης

Το 2027 μέσα από δύο στόχους και ένα χάος