Με ρεαλιστικό κυνισμό θα μπορούσε να λεχθεί ότι το συμπέρασμα της συνάντησης Μητσοτάκη – Ερντογάν ήταν «συμφωνήσαμε ότι διαφωνούμε, ριζικά μάλιστα, αλλά προς το παρόν τουλάχιστον δεν θα… πλακωθούμε».

Για την Ελλάδα, τουλάχιστον, η εξέλιξη είναι θετική. Στον κόσμο γύρω μας, κοντά μας μάλιστα, μαίνονται δυο σκληροί πόλεμοι. Τους ζούμε μέσα από τα μέσα ενημέρωσης και τους «βλέπουμε» έτσι αποστασιοποιημένα. Οι επιπτώσεις τους, όμως, σε βάθος χρόνου είναι άγνωστες. Αναπόφευκτα θα μας επηρεάσουν, όμως, και ακόμη δεν γνωρίζουμε το πως. Κι ας αφήσουμε κατά μέρος το τεράστιο πρόβλημα της εξάπλωσης τους. Ανοιχτό και σχεδόν πολεμικό μέτωπο με την Τουρκία δεν χρειάζεται.

Τα αγκάθια με την Τουρκία υπήρχαν και θα υπάρχουν. Στην συνάντηση αυτά φάνηκαν. Ταυτόχρονα, όμως, η αυτοσυγκράτηση—ιδιαίτερα εκ μέρους του Ερντογάν—ήταν εντυπωσιακή. Όπως σημείωσα και χθες (13/5) στην παρούσα γεωπολιτική φάση, η ηρεμία βολεύει και τα δύο κράτη.

Οπότε, το θέμα είναι ότι πορευόμαστε χωρίς συγκρούσεις μέχρι να αλλάξουν τα δεδομένα και να υπάρξουν συγκρούσεις.

Το μάλλον ανησυχητικό πρόβλημα, όμως, είναι ότι μέσα από τις τοποθετήσεις του (όπου αυτή για την Χαμάς ήταν η πιο έντονη) φάνηκε καθαρά ότι ο Ερντογάν έχει οριστικά αποκηρύξει για την Τουρκία την πολιτισμική κληρονομιά της Δύσης. Μολονότι, ο Τούρκος πρόεδρος είναι γνωστός για τις κολοτούμπες του, η αίσθηση είναι πως τούτη την φορά έχει πλέον κάψει τις γέφυρες. Η αποκάλυψη ότι 1000 τρομοκράτες της Χαμάς νοσηλεύονται στην Τουρκία, δείχνει ότι αυτός ο δρόμος μάλλον δεν θα έχει πισωγυρίσματα.

Το θέμα δεν είναι απλά η φιλοδοξία του Ερντογάν να εμφανιστεί ως ηγέτης του Ισλαμισμού. Το θέμα είναι ποιας μορφής Ισλαμισμού. Η Χαμάς και η Χεζμπολά είναι ιδεολογικά ποτισμένα και πολεμικά εξοπλισμένα παιδιά του Ιράν. Του Ιράν που εν πολλοίς είναι κοντύτερα στους Ταλιμπάν παρά, π.χ., στην Σαουδική Αραβία. Το χάσμα με την Δύση δεν θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερο. Που θα στέκεται ο Τούρκος πρόεδρος;

Για την Ελλάδα, αυτό είναι το μεγάλο ερώτημα: η ριζοσπαστικοποίηση του Ερντογάν. Αναιρείται ανάλογα με τις καταστάσεις ή πρόκειται για μία βαθιά πολιτισμική ανατροπή, που τελικά δεν αποκόπτει απλά την Τουρκία από την κοσμική Δύση και την δική της (μικρή και σύντομη) κοσμική κληρονομία, αλλά την τοποθετεί στο κέντρο ενός πολέμου μεταξύ πολιτισμών που έχει ήδη ξεσπάσει.

Τα επόμενα χρόνια θα είναι εξαιρετικά δύσκολα και επικίνδυνα για την εξωτερική πολιτική της χώρας—δηλαδή για την θέση της στην Δύση. Η ισχυροποίηση των αμυντικών ικανοτήτων της θα πρέπει να είναι εκ των ουκ άνευ.

Διαβάστε επίσης

«Μίλα ήρεμα και κράτα ένα χοντρό μπαστούνι»