Τρία θεωρούνται ότι είναι τα χαρακτηριστικά ενός ηγέτη: η ικανότητα να εμπνέει, η δυνατότητα  προσαρμογής στις αλλαγές χωρίς να προδίδει τις αρχές του και η ετοιμασία της διαδοχής του.

Όταν ο Αλέξης Τσίπρας παραιτήθηκε από την αρχηγία του ΣΥΡΙΖΑ σημείωσα ότι η πολιτική του καριέρα δεν είχε τελειώσει. Μάλλον βιάστηκα. Γιατί δεν ξέρω πλέον αν ο τέως επικεφαλής του κόμματος θα μπορέσει ποτέ να ξεπεράσει το γεγονός ότι είναι απόλυτα υπεύθυνος για την καταστροφική περιδίνηση στην οποία βρίσκεται σήμερα η κατ’ όνομα αξιωματική αντιπολίτευση.

Η παραίτηση του μετά την δεύτερη βαριά ήττα του ΣΥΡΙΖΑ στις εθνικές εκλογές (και η πέμπτη κατά σειρά στα χέρια του Κυριάκου Μητσοτάκη) χαιρετίστηκε τότε ως πράξη ενός statesman. Στην ουσία ήταν μία απόλυτα ανεύθυνη πράξη ενός κακομαθημένου παιδιού που του πήραν το γλυκό από το στόμα. Τα βρόντηξε όλα, λέγοντας στην ουσία «άντε τώρα να δω τι θα καταφέρετε χωρίς εμένα», γνωρίζοντας πολύ καλά πως θα ακολουθούσε μπάχαλο.

 Ο Αλέξης Τσίπρας συνειδητά πέταξε το κόμμα στον λάκκο με τα λιοντάρια αδιαφορώντας για το αποτέλεσμα. Κανένα δεν θα πείσει πως δεν γνώριζε από πριν τι θα ακολουθούσε—δεκάδες αν όχι εκατοντάδες ήταν  τα σχόλια που είχαν γραφτεί ήδη από την εποχή της ήττας του 2019, που προδιάγραφαν με θαυμαστή ακρίβεια τι θα συνέβαινε όταν ο αρχηγός δεν θα ήταν πια αρχηγός.

Η επιλογή της ανοιχτής διαδικασίας για την εκλογή του νέου προέδρου χωρίς να έχει προηγηθεί το συνέδριο ισοδυναμούσε με προαναγγελθείσα αυτοκτονία. Ήταν, στην πραγματικότητα μία πράξη εκδίκησης προς όσους του είχαν κόψει τον δρόμο προς την κεντροαριστερά που αυτός – θεωρητικά—είχε επιλέξει.

Ο Αλέξης Τσίπρας ενέπνευσε στα πέτρινα χρόνια των μνημονίων, στην πράξη υποσχόμενος σ’ έναν απελπισμένο και με θολωμένη σκέψη λαό, ακόμη μεγαλύτερη καταστροφή. Όταν η χώρα ανάκαμψε η έμπνευση έγινε κατάρα στην οποία ο ίδιος και το κόμμα του εγκλωβίστηκαν με ολέθρια αποτελέσματα.

Ο Αλέξης Τσίπρας προσαρμόστηκε στην αναγκαιότητα του 2015. Δυστυχώς για τον ίδιο το έκανε προδίδοντας τις αρχές του – με την συγκυβέρνηση ΑΝΕΛ, με το 4^ο μνημόνιο, την υπέρμετρη φορολογία, την υποβάθμιση του κοινωνικού κράτους, την προσπάθεια εκμαυλισμού της Δικαιοσύνης, την ποινικοποίηση της πολιτικής. Η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε καμία σχέση με τα ιδεώδη είτε του σοσιαλισμού είτε της σοσιαλδημοκρατίας.

Είναι αμφίβολο αν η ιδέα της προετοιμασίας της διαδοχής πέρασε ποτέ από το μυαλό του Αλέξη Τσίπρα. Ακόμη και το 2023 πίστευε στην «επιστροφή». Στην παντοδυναμία της απάτης. Στην επιστροφή στο παρελθόν.

Η παρέμβαση του τέως αρχηγού στα τεκταινόμενα του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί το καρφί στο φέρετρο της υστεροφημίας του. Δεν μπορεί να πετύχει τίποτα – παρά μόνο μία προσωρινή εκεχειρία. Η ενότητα του κόμματος έχει ανεπανόρθωτα διαρραγεί. Όπως στην Άγρια Δύση δύο ξένοι δεν μπορούν να συνυπάρξουν στην πόλη—τόσο το χειρότερο που τώρα είναι τουλάχιστον τρεις.  Παρεμβαίνοντας, ΄με αυτόν τον τρόπο και στην αυτήν την στιγμή, ο κ. Τσίπρας ανέδειξε τις δομικές αδυναμίες του κόμματος και τις δικές του προσωπικές ελλείψεις αρχών.

Η ιστορία δεν θα κρίνει με επιείκεια τον Αλέξη Τσίπρα. Μπορεί να αιτιολογήσει τα γεγονότα από την άνοδο του 2012 μέχρι το 2023 αλλά δεν θα μπορέσει ποτέ να εξηγήσει την «διαδοχή», παρά μόνο είτε ως ένα κακοστημένο θέατρο είτε ως μία απόλυτη βλακεία.

Δεν είναι αυτή η στόφα των ηγετών.

Διαβάστε επίσης:

Γιατί η από-παγκοσμιοποίηση είναι νομοτελειακή – και τι σημαίνει για την Ελλάδα

Η αλήθεια για τα 37 δισ. ο αποπροσανατολισμένος Κασσελάκης και τα κουκιά

Κάτι μου θυμίζει, κάτι μου θυμίζει