Η έκπληξη των ευρωπαίων ηγετών για τις  αποφάσεις του Tramp αποδεικνύουν την χρόνια έλλειψη ηγεσίας που ταλανίζει την Γηραιά Ήπειρο εδώ και τρεις δεκαετίες τουλάχιστον. Ούτε καν η ελπίδα (αν υπήρχε)  στην  εκλογή της  Harris δεν αποτελεί δικαιολογία για την  παντελή απουσία σεναρίου αντιμετώπισης του λαϊκού κινήματος MEGA και της νέας διοίκησης των ΗΠΑ. 

Το άμεσο μέλλον της Ευρώπης είναι μαύρο, διότι οι ΗΠΑ ήδη το προσδιόρισαν νομοτελειακά. Τα αγέρωχα λόγια (που σημειωτέων περιορίζονται στους δασμούς) θα ξεχαστούν όταν οι ΗΠΑ και η Ρωσία θα επιβάλουν την όποια ειρήνη στην Ουκρανία και η Ε.Ε. θα προκληθεί είτε να την διασφαλίσει (με δικά υλικά και ανθρώπινα μέσα) είτε να δει τα Ρωσικά σύνορα να προσεγγίζουν αυτά της Σοβιετικής Ένωσης. 

Ακόμη κι αν, ως δια θαύματος, η Ε.Ε. αποφάσιζε σήμερα, τούτην την εβδομάδα, να αποκτήσει κοινή αμυντική και εξωτερική πολιτική, το χρονικό διάστημα από την λήψη της απόφασης μέχρι την υλοποίηση της είναι πάνω από τέσσερα χρόνια. Ως τότε ο Tramp και o Putin θα έχουν φτιάξει την Ευρώπη σύμφωνα με τα τωρινά γεωπολιτικά τους συμφέροντα.  Αυτό δεν σημαίνει πως ξαφνικά οι ΗΠΑ έπαψαν να θεωρούν την Ρωσία ως απειλή. Στόχος τους, όμως, είναι να έρθουν σε ένα προσωρινό modus vivendi με τον Putin, προκειμένου να στρέψουν την προσοχή τους στην Κίνα. 

Η ευθύνη των τεσσάρων μεγάλων (διότι στις Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία συμπεριλαμβάνεται η κοντόφθαλμη Αγγλία) είναι ιστορική. Γαλλία, Ιταλία, Βρετανία παρακολουθούσαν άπραγες και ανίσχυρες. Την Γερμανία να διασφαλίζει τα συμφέροντά της. Προκειμένου να εμπλακεί η Βρετανία  έφυγε, αλλά σήμερα τα αποτελέσματα της ανοχής που όλες έδειξαν απέναντι στην Γερμανία τις βαρύνουν ισότιμα . Όσο για τις μικρές χώρες: όλες βολεύτηκαν στην σιωπή τους – δεν θα έλεγες πως είχαν και πολλές εναλλακτικές, εξάλλου. 

Τα βιβλία που θα γραφτούν δεν θα είναι διόλου κολακευτικά για τους ηγέτες της περιόδου 1990-2025 – η σκληρότερη κρίση, ‘όμως,  θα επικεντρωθεί για τρίτη (και ελπίζουμε τελευταία) φορά στην Γερμανία. 

Έχοντας ηττηθεί δύο φορές στο πεδίο της μάχης, προσπάθησε να νικήσει την Ευρώπη σε οικονομικό και γεωπολιτικό επίπεδο.  Στηρίχτηκε στην άπλετη βοήθεια των ΗΠΑ για να ανασυνταχθεί από το ερείπια του Β Παγκοσμίου Πολέμου, εκμεταλλεύτηκε τον Ψυχρό Πόλεμο όσο καμία άλλη χώρα, χρησιμοποίησε το σκληρό μάρκο για να αναπτυχθεί, και εκβίασε την δημιουργία μίας Ευρώπης όπου η ίδια κυριαρχούσε στις εξαγωγικές αγορές, επέβαλλε εισαγωγές από την πιο φτηνή πηγή σε βάρος της εγχώριας ευρωπαϊκής παραγωγής και κέρδισε σε ανταγωνιστικότητα φροντίζοντας να κάνει την Ρωσία πλούσια, αγοράζοντας την φτηνή ενέργεια της. Με όπλο την δημοσιονομική πειθαρχία και μία αδύναμη κεντρική τράπεζα διατήρησε την επιφανειακή ενότητα της Ευρώπης, με την ίδια κυρίαρχο ηγέτη. Ας θυμηθούμε ότι ο Κολ ενοποίησε την Γερμανία χωρίς να ρωτήσει κανένα! 

Η σαθρότητα του ευρωπαϊκού οικοδομήματος φάνηκε τώρα για όλους να την αντιληφθούν – όταν η Ευρώπη δεν έχει τίποτα το ουσιαστικό να αντιτάξει στον Tramp. Η έκταση της Γερμανικής εκμετάλλευσης αναδείχθηκε με την κατάρρευση της οικονομίας της όταν έχασε τις αγορές της, την φτηνή της ενέργεια και την μεταφορά πόρων από τις φτωχότερες  χώρες προς την ίδια. Ίσως, στις ημέρες μας, να ζούμε το τέλος του Γερμανικού οικονομικού ιμπεριαλισμού. 

Το δίλλημα για την Ελλάδα δεν αφορά τόσο την Ε.Ε. όσο την Τουρκία και το Ισραήλ. Ως προς την Ε.Ε.  η χώρα μας δεν έχει παρά να συνεχίσει την άριστη πορεία των εξοπλισμών—θα ωφεληθεί εξάλλου από την προβλεπόμενη αλλαγή στον υπολογισμό των αμυντικών δαπανών στο δημοσιονομικό έλλειμμα. Το πρώτο δίλλημα θα προκύψει όταν θα τεθεί θέμα ενίσχυσης της κοινής εξωτερικής πολιτικής με αντίστοιχη αποδυνάμωση της εθνικής. Δεν είναι διόλου σίγουρο ότι η αντιπολίτευση ή ακόμη και όλα τα μέλη της Ν.Δ. βλέπουν τόσο μακριά όσο η κυβέρνηση και  ιδιαίτερα ο Κυριάκος Μητσοτάκης. 

Το πρόβλημα με την Τουρκία θα ανακύψει διότι θα υπάρξει σύγκρουση ανάμεσα στην κατά κανόνα φιλοτουρκική ευρωπαϊκή πολιτική και τις ΗΠΑ. Είναι σαφές ότι οι Παλαιστίνιοι θα θυσιαστούν και ο Αραβικός κόσμος θα το δεχτεί – όποια κι αν είναι η αναστάτωση, όποιες κι αν είναι οι αντιδράσεις, διότι για την σύγχρονη Αραβία του πετρελαίου και του επιδεικτικού  πλούτου, το χειρότερο κακό είναι το Ιράν, η Χαμάς και η Χεζμπολά.  Είναι, επίσης σαφές, ότι το Ισραήλ ανέλαβε να «καθαρίσει» το τοπίο – με την άμεση ή έμμεση βοήθεια των ΗΠΑ. Η εξέλιξη αυτή αφήνει έκθετη την Τουρκία που έχει στηρίξει και τις δύο τρομοκρατικές οργανώσεις, ενώ ταυτόχρονα δεν είχε και κακές σχέσεις με το Ιράν.

Ο Ερντογκάν διακαώς επιθυμεί την μερική ανασύσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και οι εξελίξεις αυτές δεν τον διευκολύνουν ακριβώς.  Εφόσον δεν θα μπορεί να αντιδράσει στα θέματα Γκάζα, Ιράν, Χαμάς, Χεζμπολά, μάλλον θα στραφεί στην Συρία, η οποία κινδυνεύει έτσι να εξελιχθεί σε πεδίο έντονων συγκρούσεων. Ενώ οι ΗΠΑ θα στηρίζουν το τόξο Ελλάδα-Κύπρος-Αίγυπτος-Ισραήλ, ο Ερντογκάν θα το υπονομεύει επιδιώκοντας να καταστήσει την Συρία οικονομικό αιχμάλωτο και πολιτικό υποχείριο του, με αιχμή την ανασυγκρότηση των υποδομών, τους εξοπλισμούς, την ΑΟΖ και τους Κούρδους. 

Στο πλαίσιο αυτό, είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν θα αντέξουν οι σημερινές λεπτές και εξαιρετικά εύθραυστες ισορροπίες ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία. Πολλά θα εξαρτηθούν από τη νέα Γιάλτα. Ίδωμεν. 

Διαβάστε επίσης:

Ρωσία-ΗΠΑ: «Τώρα θα μιλήσουμε για ειρήνη, όχι για πόλεμο», λέει ο εκπρόσωπος του Κρεμλίνου

Παρίσι: Ποιοι θα συμμετάσχουν στη συνάντηση της Δευτέρας για την Ουκρανία

Ουκρανικό: Στη Σ. Αραβία απόψε ανώτατοι αξιωματούχοι των ΗΠΑ για συνομιλίες με Ρώσους