Η Ντόρα Μπακογιάννη βγήκε χθες το πρωί στον ΣΚΑΪ για να διατυπώσει την «αυστηρά προσωπική», όπως διευκρίνισε για να μην παρεξηγηθεί, άποψή της για τους περαιτέρω χειρισμούς σχετικά με την υπόθεση Novartis.

Εκείνη τη στιγμή δεν είχε ξεκαθαρίσει η γραμμή της πλειοψηφίας, κάτι που έγινε μερικές ώρες αργότερα, όταν «διέρρευσε» ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης είπε σε συνεργάτες του ότι δεν πρόκειται να στείλει τους πολιτικούς του αντιπάλους στα δικαστήρια, με το επιχείρημα ότι οι πρωθυπουργοί κρίνονται στις εκλογές.

Τι είπε η κα Μπακογιάννη;

Ότι ο κ. Παπαγγελόπουλος δεν καλύπτεται από βουλευτική ασυλία, και επομένως τον λόγο πρέπει να έχει η τακτική Δικαιοσύνη. Για να συμπληρώσει ότι αν και εφόσον βρεθούν στοιχεία για τον Αλέξη Τσίπρα, τότε να εφαρμοστεί ο νόμος, δηλαδή εκείνος περί ευθύνης των υπουργών.

Τι εννοούσε;

Αυτά είπε, αλλά τι εννοούσε; Ότι δεν πρόκειται να υπάρξουν στοιχεία εμπλοκής του τέως πρωθυπουργού, επομένως δεν υπάρχει λόγος να χαλάσει το πολιτικό κλίμα με μία κίνηση εναντίον του που θα θεωρηθεί απλός ρεβανσισμός.

Σε ό,τι αφορά τον κ. Παπαγγελόπουλο, και πάλι το μήνυμα της κας Μπακογιάννη ήταν πολιτικό και όχι συνταγματολογικό: είναι προφανές ότι ήθελε να τον βάλει στο κάδρο -αυτόν και μόνον αυτόν- αγνοώντας ηθελημένα ότι για την περίπτωσή του, εφόσον προκύψουν ενδείξεις θα πρέπει να εφαρμοστεί ο νόμος περί ευθύνης των υπουργών, που περνάει μέσα από τη Βουλή και μόνον από τη Βουλή. Το μέσον είναι το μήνυμα, στην συγκεκριμένη περίπτωση.

Ακόμα κι αν υιοθετηθεί η συνταγματολογική ερμηνεία των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, ότι οι υπουργοί διαπράττουν αδικήματα επί τη ευκαιρία των καθηκόντων τους, και όχι κατά την άσκησή τους, τότε και πάλι η Βουλή θα πρέπει να δώσει την άδεια για την δίωξή του.

Αλλά αυτά μικρή σημασία έχουν μπροστά στην πολιτική επιλογή που έκανε η κυβερνητική πλειοψηφία: αρνούμενη να παρασυρθεί από φωνές που ζητούσαν εκδίκηση για τα όσα έγιναν με την Novartis, δεν έκανε το λάθος να επαναλάβει το ’89 και να οδηγηθεί σε παραπομπή ενός τέως πρωθυπουργού.

Ο Αλέξης Τσίπρας θα είχε πολιτικό κέρδος ακόμα κι αν απλώς τον παρέπεμπαν σε προκαταρκτική επιτροπή, για να τον απαλλάξουν στη συνέχεια με ένα πόρισμα. Και μάλιστα, το πολιτικό του κέρδος θα ήταν μεγάλο σε κάθε περίπτωση: αν τον αθώωναν με το πόρισμα της προκαταρκτικής θα ήταν ένας πολιτικός που σπιλώθηκε χωρίς στοιχεία, αν αθωονόταν στο Ειδικό Δικαστήριο θα ήταν ο δεύτερος Ανδρέας, χωρίς πολύ κόπο…

Η Νέα Δημοκρατία έδειξε ότι έχει πάρει το μάθημα του ’89, αλλά αυτό δεν πρέπει να χαροποιεί τον Δημήτρη Παπαγγελόπουλο. Η σύσταση προκαταρκτικής για έναν τέως εξωκοινοβουλευτικό υπουργό, που δεν έχει μόνον φίλους στο κόμμα που τον όρισε υπουργό, φαντάζει ως μια δύσκολη υπόθεση.

Το μπαλάκι πάει τώρα στην πλευρά του Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος θα κληθεί να επιλέξει ανάμεσα στην απόλυτη στήριξη στον υπουργό του και στην αποστασιοποίηση. Η απόλυτη στήριξη μοιάζει πολύ δύσκολη και πάντως, δύσκολα θα πειστεί η κοινή γνώμη ότι χτυπώντας τον Παπαγγελόπουλο είναι σα να χτυπάς τον Τσίπρα, εφόσον ο Τσίπρας έχει βγει από το κάδρο.

Αλλά και η επιλογή της όποιας αποστασιοποίησης παρουσιάζει εξαιρετικές δυσκολίες και ενδέχεται να οδηγήσει σε περιπλοκές…