Η περίπτωση του λουκέτου στις ελληνικές ιπποδρομίες στο Μαρκόπουλο μου θύμισε ένα πολύ γνωστό γνωμικό του Ουίνστον Τσόρτσιλ: «Κάποιοι βλέπουν τον ιδιωτικό τομέα σαν μια σαρκοβόρα τίγρη που πρέπει να τη σκοτώσουμε. Άλλοι τον βλέπουν σαν μια αγελάδα που μπορούμε να αρμέξουμε. Δυστυχώς είναι λίγοι αυτοί που τον βλέπουν σαν ένα γερό άλογο που τραβάει ένα σαραβαλιασμένο κάρο».

Αυτό το… γερό άλογο που τραβάει ένα σαραβαλιασμένο κάρο μου θύμισε τα εναπομείναντα κακόμοιρα άλογα κούρσας που βρίσκονταν στο Μαρκόπουλο και προσπαθούσαν τον τελευταίο καιρό να τραβήξουν ένα διαλυμένο κάρο. Τον θεσμό των Ιπποδρομιών.

Κάποτε, στο Δέλτα Φαλήρου, εκεί που σήμερα βρίσκεται το κόσμημα της Αθήνας, το Πάρκο Σταύρος Νιάρχος, οι τζογαδόροι της εποχής έπαιζαν όλα τα λεφτά τους στις κούρσες των αλόγων.

Βλέποντας ελληνικές ταινίες ή ανατρέχοντας στην ιστορία καταλαβαίνουμε πόσο μεγάλο «γκελ» έκανε στους Ελληνες το συγκεκριμένο… σπορ ή καλύτερο ο τζόγος με τα άλογα.

Εχει μείνει στην ελληνική γλώσσα άλλωστε η λέξη «αλογομούρης» που χαρακτηρίζει ακόμη και σήμερα τους «άρρωστους» με κάθε είδους τυχερό παιχνίδι.

Τα χρόνια πέρασαν, άλλες μορφές παιχνιδιών ήρθαν, ο διαδικτυακός τζόγος σαρώνει τα πάντα, οι Ιπποδρομίες δεν συγκινούν πια, πέρα από ελάχιστους παλιούς κατά κύριο λόγο παίκτες.

Οι εγκαταστάσεις στο Μαρκόπουλο είναι μονίμως άδειες, οι κούρσες ελάχιστες και τα έσοδα για την εταιρεία που διαχειριζόταν τις Ιπποδρομίες εξαιρετικά μικρά.

Ο κρατικός ΟΔΙΕ είχε χρέη περί τα 500 εκατ. ευρώ που βάρυναν τον κρατικό προϋπολογισμό ενώ ακόμη και με την ιδιωτικοποίηση το 2016 οι ιπποδρομίες δεν «αναστήθηκαν» ποτέ.

Οι ζημιές του ιδιώτη ξεπερνούν τα 100 εκατ. ευρώ ενώ είχε επενδύσει 32 εκατ. ευρώ για τον Ιππόδρομο.

Κι από την άλλη, μόλις το 0.030% της συνολικής αγοράς παιγνίων είναι τα έσοδα από τα άλογα.

Αναμενόμενο λοιπόν η εταιρεία Ελληνικές Ιπποδρομίες να πάψει να υπάρχει. Πρόκειται για μια γενναία αλλά ολόσωστη απόφαση του ιδιώτη επενδυτή να σταματήσει τις ιπποδρομίες που δεν πρόσφεραν πλέον τίποτε, ούτε στον ίδιο, ούτε στην κοινωνία.

Και στο κάτω – κάτω ο επενδυτής οφείλει να διασφαλίζει τα συμφέροντα των μετόχων του και δεν μπορεί να κρατά εν ζωή μια ζημιογόνα και στην τελική μια «νεκρή» επενδυτική δραστηριότητα. Ναι, υπάρχουν πάντα και οι εργαζόμενοι που πλήττονται από μια δύσκολη απόφαση, ωστόσο, με καλή θέληση μπορούν να στηριχθούν, και αυτό γίνεται και στην περίπτωση των Ιπποδρομιών.

«Καπιταλισμός χωρίς χρεοκοπία είναι σαν τον χριστιανισμό χωρίς την κόλαση», έλεγε ένας Αμερικανός αστροναύτης.

Όμως, η Ελλάδα δεν έχει πλέον τα περιθώρια των λαθών του παρελθόντος. Είτε είναι το κράτος είτε ιδιώτες, δεν μπορούν να διατηρούν ζημιογόνες δραστηριότητες για πολύ καιρό.

Ειδικά από τη στιγμή που αυτές οι δραστηριότητες έχουν ξεπεραστεί από την ίδια τη ζωή.

Διαβάστε επίσης:

Ιπποδρομίες Α.Ε: Εξελίξεις σχετικά με τις ελληνικές ιπποδρομίες

Δυναμική επανεκκίνηση του ελληνικού ιπποδρόμου

Στα… τυφλά ο ισολογισμός της Αvramar