Ιερό είναι το δικαίωμα στην απεργία. Προϊόν των μαχών του προλεταριάτου κατά του κεφαλαίου, οι απεργίες αρχικά αντιμετωπίστηκαν με βία και lock outs εκ μέρους των εργοδοτών, μέχρι που καθιερώθηκαν ηθικά και νομικά ως αναφαίρετο δικαίωμα διαμαρτυρίας. Στην ουσία ως μέρος των ανθρώπινων δικαιωμάτων.

Προφανώς, ακόμη κι όταν τα κίνητρα της απεργίας είναι καθαρά οικονομικά, αναπόφευκτα υπάρχουν πολιτικές προεκτάσεις, ιδιαίτερα από την στιγμή που προέκυψαν οι δημόσιες επιχειρήσεις.

Από τη φύση τους οι απεργίες στρέφονται κατά του «ιδιοκτήτη» των μέσων παραγωγής – οπότε, στην συγκεκριμένη περίπτωση κατά του Δημοσίου. Καθώς η εκάστοτε κυβέρνηση εκπροσωπεί το δημόσιο, η απεργία αυτόματα είναι ενάντια στην κυβέρνηση – οπότε η πολιτική διάσταση προκύπτει νομοτελειακά.

Δεν σκοπεύω, βέβαια, να εντρυφήσω στην θεωρία και ιστορία της απεργίας, αλλά να επισημάνω μια-δύο ιδιοτυπίες της ελληνικής απεργίας.

Καταρχάς, μία ιδιοτυπία είναι ότι πολύ συχνά, παίρνει μία μορφή σαν… γιουρούσι. Αποφασίζει ένα σωματείο να κατέλθει σε απεργία ζητώντας την ικανοποίηση συγκεκριμένου αιτήματος του, και ξαφνικά άλλα σωματεία το ακολουθούν ως συμπαράσταση — χωρίς να συμμερίζονται ή να ενδιαφέρονται για το αίτημα.

Αυτόματα προκύπτει ένα δεύτερο θέμα. Οι απεργοί του Δημοσίου κατά κανόνα δεν υφίστανται τις συνέπειες του νόμου — π.χ. απώλεια εισοδήματος, υποχρέωση προσφοράς ελάχιστης υπηρεσίας στο κοινωνικό σύνολο κ.ο.κ.

Οι λόγοι για την προκήρυξη μίας απεργίας είναι επίσης κατά κανόνα γενικοί και αόριστοι. Η απόφαση σπάνια λαμβάνεται με βάση την πλειοψηφία – είναι τα διοικητικά συμβούλια που αποφασίζουν. Έτσι, για τους περισσότερους των απεργών, το γεγονός μετατρέπεται σε ευκαιρία αργίας.

Τρίτο θέμα, επειδή ο συνδικαλισμός δεν έχει εκσυγχρονιστεί, ως οργάνωση, με θεμελιωμένα επιχειρήματα, με σύγχρονες μεθόδους κινητοποίησης,  η παρουσία του στον ιδιωτικό τομέα είναι ασήμαντη.

Οι απεργίες, ειδικά στην Ελλάδα, είναι απεργίες συνδικάτων των «αιχμαλωτισμένων» εργαζομένων στον δημόσιο τομέα, και η ΓΣΕΕ πάντως δεν εκπροσωπεί τον ιδιωτικό τομέα. Οπότε οι – σύμφωνα με την θεωρία—κατατρεγμένοι του ιδιωτικού τομέα δεν απεργούν, ενώ οι, τοις πράττοις  βολεμένοι, διαμαρτύρονται – και όχι πάντα ειρηνικά.

Αύριο Τετάρτη 16/4 η χώρα θα είναι «σε απεργιακό κλοιό». Δηλαδή, ουσιαστικά, η Αθήνα. Τι ζητούν οι απεργοί; Αύξηση αμοιβών και επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων. Επιφανειακά, ορθά, λογικά, αιτήματα. Ποια είναι η αλήθεια της πραγματικότητας, όμως;

Αυξήσεις μόλις έδωσε η κυβέρνηση. Ξεκάθαρα έχει δηλώσει πως αυτό αντέχει η οικονομία. Αν η ΓΣΕΕ διαφωνεί ας βρει αυτή τα λεφτά. Κι ας αναλογιστεί ότι οι υπερβολές του παρελθόντος οδήγησαν την Ελλάδα στην χρεοκοπία και στα μνημόνια. Εκτός κι αν η ΓΣΕΕ πιστεύει τον Βελόπουλο και προσδοκά μισθούς ίσους με τις υποσχόμενες συντάξεις των 3000 ευρώ για όλους.

Ζητά επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων. Οι συλλογικές συμβάσεις είναι από την φύση τους καταστροφικές διότι επιβάλλουν αυξήσεις ακόμη και σε κλάδους και επιχειρήσεις που υποφέρουν από χαμηλή ανταγωνιστικότητα, οπότε τους οδηγούν στο λουκέτο. Ο κατώτατος μισθός είναι το αποδεκτό μέτρο – όποιος κλάδος ή επιχείρηση έχει την δυνατότητα να τον υπερβεί ας το κάνει.

Εξάλλου, μέσα στο περιβάλλον πολέμου, προβλημάτων εφοδιασμού, ελλείψεων, κλιματικής κρίσης, μία κατάσταση όπου η απώλεια αγοραστικής δύναμης που προξενεί ο πληθωρισμός αναπληρώνεται άμεσα με αύξηση αμοιβών, είναι βέβαιο ότι θα οδηγήσει σε νέα άνοδο του πληθωρισμού.

Αν η ΓΣΕΕ θέλει να έχει νόημα η απεργία ας την κάνει ζητώντας την ενίσχυση της Επιτροπής Ανταγωνισμού ώστε να κάνει την δουλειά της, την αλλαγή της νομοθεσίας για το transfer pricing, τον αυστηρότερο έλεγχο του υπερβολικού κέρδους, την άρση των εμποδίων στον ανταγωνισμό, την ομαλοποίηση της αλυσίδας από το χωράφι στο τραπέζι.

Μία απεργία έχει νόημα, δεν γίνεται δηλαδή για το θεαθήναι, μόνο αν έχει σοβαρές πιθανότητες να πετύχει τον σκοπό της. Η απεργία της Τετάρτης είναι αδόκιμη διότι δεν θα πετύχει απολύτως τίποτα. Θα αναστατώσει δύο-τρεις πόλεις και τίποτα άλλο. Ούτε αύξηση μισθών θα υπάρξει, ούτε η συλλογική σύμβαση θα επανέλθει.

Διαβάστε επίσης:

Σε «απεργιακό κλοιό» η χώρα την Τετάρτη – Πώς θα κινηθούν τα Μέσα Μεταφοράς

Τι άλλαξε από την 1η στην 2η τετραετία Μητσοτάκη

Τα επιτόκια δεν καθορίζονται πλέον από τον πληθωρισμό αλλά από την εκτίμηση του ρίσκου