Χρειαζόταν άραγε πτυχίο πολυτεχνείου για να γίνει αντιληπτό ότι η ανάπτυξη στη Σαντορίνη ήταν υπερβολική εκεί στα γκρεμνά; Και στο Αμάλφι υπάρχουν ανάλογες απαιτήσεις των τουριστών που ζητάνε πλαγιές με θέα, γούρνα να βρέχουν τα πόδια τους και πολυτέλεια. Τι έκαναν οι Ιταλοί; Αναβάθμισαν κτήριο που στεκόταν στο βράχο από τον 13^ο αιώνα και είχε δοκιμαστεί σε κακοκαιρίες και φυσικά φαινόμενα. 

Το Anantara Convento di Amalfi κάποτε φιλοξενούσε Καπουτσίνους μοναχούς, έγινε ξενοδοχείο στα τέλη του 19^ου και πρόπερσι αναβαθμίστηκε με πολυτελή ανακαίνιση. Δεν πάει δηλαδή ο καθένας να σκάψει μια τρύπα στο βράχο και να χτίσει. Είναι μετρημένες οι άδειες οικοδομής. Υπάρχει σχέδιο. Υπάρχει πρόβλεψη. 

Στην Ελλάδα, στη Σαντορίνη που δοκιμάζεται αυτές τις ημέρες, καθένας έχει το δικαίωμα να φτιάξει το τσαρδί του εκεί που θα θέλει. Ποιος φταίει πιο πολύ από τους άλλους για το τρύπημα της Οίας, των Φηρών; Φταίει το υπουργείο Εσωτερικών με τις υπηρεσίες Δόμησης των Δήμων; Φταίει το υπουργείο Πολιτισμού με τους αρχαιολόγους να μην βάζουν όρια; Φταίει ο Δήμαρχος; Μήπως η All Time Classic υπουργός Τουρισμού Όλγα Κεφαλογιάννη; Το βέβαιον είναι ότι δεν υπήρξαν περιορισμοί στην οικοδόμηση σε επικίνδυνες ζώνες ούτε σκέφτηκε κανείς να μην φορτώνει τις πλαγιές, με μπετά, με τούβλα και τόνους ινσταγκραμίσιμου νερού.

Πριν αρχίσει να κουνάει με τους τελευταίους σεισμούς, ουδείς σκέφτηκε να ετοιμάσει ένα σχέδιο εκκένωσης. Με 3,5 εκατομμύρια επισκέπτες το χρόνο, σε έναν τόπο όπου ζουν μόνιμα 20.000 κάτοικοι, δεν υπάρχει σχέδιο για περίπτωση φωτιάς, σεισμού, έκρηξης ηφαιστείου, τρομοκρατικής ενέργειας. Λεφτά να πέφτουν στην τσέπη, κι έχει ο Θεός, προστάτης μας ο Άη Νικόλας.

Ρωτάμε μηχανικούς, τι θα έπρεπε να έχει γίνει όλα αυτά τα χρόνια, από τότε που το νησί άρχισε να προσελκύει επισκέπτες, από τότε που έγινε όνειρο κάθε Κινέζου να κάνει γάμο με φόντο την κατάμαυρη λάβα. Ιδέες υπάρχουν. Να μπουν συρματοπλέγματα σε βραχώδεις πλαγιές, να γίνει χρήση ψεκασμένου σκυροδέματος, να μπουν μεσογειακά φυτά που θα συγκρατούν το έδαφος, να φτιαχτούν υπόγειοι αγωγοί αποστράγγισης. Δεν αρκεί λοιπόν ένα έξυπνο σλόγκαν και μια αφίσα για την προστασία του εθνικού προϊόντος που λέγεται «τουρισμός». Υπάρχει ανάγκη συνολικής διαχείρισης, από την προστασία του τοπίου ως τη διαχείριση απορριμμάτων. Ένα μπουκαλάκι νερό να πετάξει κάθε επισκέπτης, μαζεύονται τόνοι σκουπίδια. Ένα καζανάκι να τραβήξει καθένας τους, στεγνώνουν οι δεξαμενές υδάτων.

Αντ’ αυτών έχουμε ημίμετρα και ερασιτεχνική προσέγγιση, με μπαλώματα. Διαβάζουμε σε τοπική εφημερίδα για τη συντήρηση που έγινε στο Αμμούδι, επειδή κόντεψε να πέσει στα κεφάλια των λουόμενων: «Πρανή με κακοσυντηρημένα συρματοπλέγματα, κάγκελα να λείπουν σχεδόν σε όλον τον δρόμο με αποτέλεσμα να φοβόμαστε μην θρηνήσουμε κανέναν άνθρωπο, πεζοδρόμια σχεδόν ανύπαρκτα από τις φθορές που έχουν προκληθεί σε αυτά από τις ακραίες καιρικές συνθήκες».

Από πού να το πιάσει κανείς και να μην λυπηθεί, από που να το πιάσει και να μην θυμώσει. Προς το παρόν μόνο μια ευχή, να μην ακουστεί απειλητικός ο βρυχηθμός από τα έγκατα της γης. 

 Διαβάστε επίσης

Αχ Κουνελάκι, Αχ.- Βαχ Καραμανλής