Το χαστούκι του Παπασταύρου στον Τσίπρα

Μετά όλα όσα ατελείωτα είχε με τόσο στόμφο πει ο Αλέξης Τσίπρας κατά του Σταύρου Παπασταύρου και με αφορμή τον Σταύρο Παπασταύρο, η πλήρης δικαίωση του τελευταίου αποτελεί ένα ηχηρό ράπισμα κατά του αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης.

Το θέμα είναι και προσωπικό —διότι ο Τσίπρας το είχε αναλάβει σχεδόν εργολαβικά—και θεσμικό—διότι εντάσσεται στην πάγια όπως αποκαλύπτεται πολιτική του κόμματος να σπιλώνει τους αντιπάλους του όχι πολιτικά αλλά ηθικά, όχι με την αλήθεια αλλά με το ψέμα.

Ο Σταύρος Παπασταύρου πέρασε μία περιπέτεια που όλοι απεύχονται να τους τύχει. Σ’ αυτόν δεν έτυχε— με ψυχρή σκόπιμα στοχοποιήθηκε, διότι αφενός μεν ήταν δίπλα στον Πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά, αφετέρου δε – κι αυτό είναι σημαντικό για τον ΣΥΡΙΖΑ- ήταν ικανός.

Και όπως γνωρίζει όλη η Ελλάδα, το συγκεκριμένο κόμμα απεχθάνεται την αριστεία.

Ο Αλέξης Τσίπρας, βέβαια, δεν πρόκειται να ζητήσει συγνώμη – όπως ο ίδιος και το κόμμα του δεν ζήτησαν ποτέ συγνώμη από τον ελληνικό λαό για την περιπέτεια στην οποία την υπέβαλαν το 2015 – αλλά και στα χρόνια που ακολούθησαν. Γι’ αυτούς η κομματική σκοπιμότητα υπερβαίνει την αντικειμενική αλήθεια—που αλήθεια ερμηνεύεται κατά το δοκούν, σύμφωνα με τις κομματικές ανάγκες, στόχους, επιταγές.

Το θέμα είναι καθαρά ιδεολογικό.

Η οικογένεια του Σταύρου Παπασταύρου ενεπλάκη στην περιπέτεια. Θα έχει ο ΣΥΡΙΖΑ και ο αρχηγός του την ελάχιστη ευπρέπεια να ζητήσουν συγνώμη τουλάχιστον από την σύζυγο και τα παιδιά;

Αμφιβάλω πολύ. Τέτοιες ευαισθησίες είναι άγνωστες στους Πολάκηδες που κατοικοεδρεύουν στο κόμμα—κι ας κρύβονται πίσω από τον πρώην αναπληρωτή υπουργό υγείας διότι δεν θέλουν να δείξουν τα πραγματικά χρώματα τους.

Αυτά, όμως, φάνηκαν. Και οι Έλληνες πολίτες οφείλουν να τα δουν και να τα αναγνωρίσουν γι’ αυτό που είναι πραγματικά: τα χρώματα της κομματικής νομενκλατούρας και του αυταρχισμού.

Ο ΣΥΡΙΖΑ απέδειξε πως δεν είναι ένα δημοκρατικό κόμμα. Η στήλη αυτή το έχει τονίσει: όταν η σύζυγος του Πρωθυπουργού παραπονιέται πως το κόμμα έχει την κυβέρνηση αλλά όχι την εξουσία, δεν εκφράζει μία προσωπική άποψη. Βροντοφωνάζει το πιστεύω του 3%, που σήμερα εξακολουθεί να διαφεντεύει το κόμμα.

Δεν στερήθηκε, εξάλλου, οπαδούς: ο Πολάκης φοβερίζει ότι θα κατακτήσει τους αρμούς της εξουσίας και θα ‘εκδικηθεί» τους αντιπάλους του κόμματος σε σχεδόν καθημερινή βάση, ο Τζανετόπουλος το σιγοψιθυρίζει στις κομματικές συνάξεις, ο Παππάς επιχείρησε να το εφαρμόσει στην πράξη, ο Παπαγγελόπουλος το έκανε σημαία.

Πέρα από την περιπέτεια Παπασταύρου, οι πρακτικές ΣΥΡΙΖΑ εγείρουν σοβαρά ερωτηματικά για την προσήλωση του κόμματος στους δημοκρατικούς θεσμούς.

Διότι, η σπίλωση με μη πολιτικά μέσα των πολιτικών αντιπάλων δεν δείχνει μόνο έλλειψη επιχειρημάτων και προσωπική δειλία, αλλά αναδεικνύει την απόλυτη ασέβεια του ΣΥΡΙΖΑ και των στελεχών του προς τους θεσμούς.

Εύλογα αναρωτιέται κανείς, τι θα γίνει τώρα που όλη η σκευωρία της Novartis θα έρθει στην επιφάνεια;

Που θα κρυφτεί η Κα Τουλουπάκη που καταρράκωσε τον όρκο της και έθεσε την δικαιοσύνη κάτω από τον κομματικό ζυγό;

Που θα σταθούν οι δύο δήθεν κουκουλοφόροι μάρτυρες τώρα που θα βγουν επίσημα οι κουκούλες και θα δει το πανελλήνιο το χάος της έλλειψης αποδεικτικών στοιχείων;

Θα παραδεχτούν κομματική συμπόρευση ή θα επικαλεστούν ανακριτικό εκβιασμό;

Διαμαρτύρεται ο ΣΥΡΙΖΑ για την παραπομπή Παππά και ταυτόχρονα χαίρεται που την γλύτωσε από την βαρύτερη κατηγορία! Το γεγονός ότι παίρνει τόσο ελαφριά την μομφή για υπουργική παράβαση καθήκοντος είναι κι αυτό μία απόδειξη του πόσο λίγο ενδιαφέρεται ο ΣΥΡΙΖΑ και ο αρχηγός του για τους θεσμούς.

Δεν περιμένει κανείς ότι θα ζητηθεί συγνώμη από τους πολιτικούς, μεταξύ των οποίων δύο πρώην πρωθυπουργοί, από το διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος (και κι εδώ υπήρξε εμπλοκή της άμοιρης συζύγου του) ή από τους δικαστικούς που τους έφαγε το παραδικαστικό κύκλωμα του ΣΥΡΙΖΑ.

Θα περίμενε όμως, ότι οι πρόθυμοι του ΠΑΣΟΚ που έσπευσαν να βρουν καταφύγιο στον ΣΥΡΙΖΑ θα είχαν στιγμή ανάνηψης.

Φαντάζομαι, όμως, ότι για πολιτικούς όπως π.χ. η Ξενογιαννακοπούλου, ο Ραγκούσης κ.α., η δίψα της εξουσίας εξουδετερώνει την ενσυναίσθηση. Κάποια στιγμή, βέβαια, θα καταλάβουν ότι βρίσκονται στην ίδια ακριβώς θέση με τον Hugo Barine στο θεατρικό έργο του Jean Paul Sartre “Les Mains Salles”.

Στην πραγματικότητα, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν τους εμπιστεύεται. Απλά τους χρησιμοποιεί.

Τούτη τη φορά η δημοκρατία άντεξε την «πρώτη φορά αριστερά». Με την μορφή που έχει σήμερα, όπου ο κοινοβουλευτισμός είναι τρόπαιο για κατάκτηση και μετά πέταμα στα σκουπίδια, αυτή η αριστερά δεν προσφέρει εχέγγυα πως θα προσπαθήσει και πάλι να την καταλύσει.

Η περιπέτεια Παπασταύρου, οι πέρα κάθε λογικής κατηγορίες κατά Σαμαρά, Πικραμένου, Γεωργιάδη, Λοβέρδου, Στουρνάρα κ.α. πρέπει να αποτελέσουν σημαία για την δημοκρατική παράταξη. Σημαία που να υπενθυμίζει τον κίνδυνο που αποτελεί ο ΣΥΡΙΖΑ για την δημοκρατία.