Το χέρι μου σηκώθηκε ενστικτωδώς. Το χαστούκι ακούστηκε μέχρι έξω στον διάδρομο και είμαι σίγουρη ότι ο διευθυντής του περιοδικού το θυμάται ακόμα…

Βγήκα από το γραφείο του, πήγα στο δικό μου και είπα τι μου συνέβη και πώς αντέδρασα στον αρχισυντάκτη μου, στους συναδέλφους μου στο γραφείο.

Τι έγινε λοιπόν και τον χαστούκισα…

Ηταν η εποχή που «γνωστό» περιοδικό κυκλοφορούσε πλέον ένθετο στην κυριακάτικη έκδοση εφημερίδας εθνικής εμβέλειας, καταγράφοντας μέσα από τις εικόνες του πολιτικά, κοινωνικά, πολιτιστικά θέματα. Είχα μία συνεργασία αραιά και που με το περιοδικό. Ο διευθυντής του μου ζήτησε να γράψω ένα θέμα. Συμφωνήσαμε για το πότε έπρεπε να το παραδώσω. Και ένα  απόγευμα με κάλεσε στο γραφείο του.

Όταν μπήκα, έκλεισε την πόρτα. Με άρπαξε και με φίλησε στο στόμα.

Το χέρι μου έφυγε ενστικτωδώς. Το χαστούκι ακούστηκε μέχρι το γραφείο της γραμματέως του και είμαι σίγουρη ότι το θυμάται ακόμα.

Ο διευθυντής δεν τόλμησε ούτε να με κοιτάξει ξανά.

Αυτό είναι ένα από τα περιστατικά σεξουαλικής παρενόχλησης που αντιμετώπισα στην θητεία μου ως δημοσιογράφος. Υπήρξαν και άλλα. Τα περισσότερα όμως είχαν να κάνουν με σεξιστικά σχόλια και υπονοούμενα. Αυτά όμως μπορούσα να τα διαχειριστώ πολύ πιο εύκολα, απαντώντας ανάλογα και μην αφήνοντας περιθώρια…

Ιδιαίτερα επώδυνα ωστόσο ήταν τα περιστατικά λεκτικής βίας. Μίας κακοποίησης χωρίς ίχνη στο σώμα που στόχευε να  συνθλίψει προσωπικότητες.

Ειδικά τα πρώτα χρόνια της εργασίας μου, στην εφημερίδα που δούλευα τότε, η λεκτική βία, τα κακεντρεχή σχόλια, ήταν σχεδόν καθημερινότητα. Οι «νέοι» στη δουλειά ήταν τα εύκολα θύματα. Όχι ότι τη γλίτωναν οι παλαιότεροι…

Θύματα αυτής της λεκτικής βίας ήταν γυναίκες και άντρες. Όμως συνήθως ήταν πιο έντονη απέναντι στις γυναίκες. Γυναίκες που, πολλές φορές, ήταν χίλιες φορές πιο επαρκείς, αποτελεσματικές και καταρτισμένες στο αντικείμενό τους σε σχέση με τους άντρες προϊσταμένους τους. Αποτελούσαν τον στόχο σε ένα παιχνίδι χειραγώγησης και επαγγελματικής απαξίωσης.

Καθημερινά ήταν  σχόλια όπως «γράφεις με τα πόδια», «αυτά τα κείμενα εγώ τα πετάω στο καλάθι», «αυτό το χειρόγραφο το φτύνω», «είσαι άχρηστη», «δεν καταλαβαίνεις τι γράφεις», «άντε να πλύνεις τα πιάτα και μετά γίνε δημοσιογράφος» και πολλά, πολλά ακόμα…

Ενας «καταξιωμένος» συνάδελφός μου από μεγάλη εφημερίδα προ ημερών δήλωσε σε πρωινή εκπομπή πως αυτά γίνονται και, αν δεν μπορείς να τα υπομείνεις, άλλαξε επάγγελμα…

Όχι, δεν άλλαξα επάγγελμα. Και, επίσης, υπήρχαν και υπάρχουν άντρες ξεχωριστοί, που μας στήριξαν και μας βοήθησαν να συνεχίσουμε, που στάθηκαν στο πλευρό μας…

Θυμάμαι σαν να συνέβησαν χθες δύο έντονα περιστατικά λεκτικής βίας.

Πριν από χρόνια, είχα μία συνεργασία με site, που βρίσκεται στα βόρεια προάστια.

Ένα πρωί σήμανε συναγερμός. Μας ειδοποίησε  η γραμματέας ότι μας θέλει ο διευθυντής του site εκτάκτως. Που οι εκρήξεις του ήταν γνωστές σε όλους μας.

Μαζευτήκαμε  άπαντες.

Εκείνος μπήκε στην αίθουσα  σαν θωρηκτό… Δεν μας χαιρέτησε. Μόνο, μπροστά σε όλους, έβγαλε στη «σέντρα» μία από τις πλέον αξιοπρεπείς δημοσιογράφους του οικονομικού ρεπορτάζ.

Έξαλλος, φώναζε και χειρονομούσε, σάλια τινάζονταν στον αέρα και την έβριζε, χυδαία, αισχρά… Την κατηγορούσε ότι «έχασε» θέμα…

Αυτή τον κοιτούσε ανέκφραστη. Ολοι οι υπόλοιποι -άντρες και γυναίκες- είχαμε μείνει άναυδοι. Όμως κανείς μας δεν έκανε το αυτονόητο: να του πει δηλαδή «σκάσε επιτέλους κομπλεξικέ μ…».

Μήνες αργότερα, ζήτησα συγγνώμη από τη συνάδελφο μου γιατί, εκείνη τη μέρα που έπρεπε, δεν την υπερασπίστηκα. Επειδή δεν του είπα το «σκάσε»…

Για πολλά χρόνια δούλεψα σε μεγάλη εφημερίδα. Και σίγουρα έχω να θυμηθώ πολλές καλές στιγμές. Όμως υπήρχε και μία περίοδος με έντονη λεκτική βία, απίστευτα βρισίδια…

Είναι 1988, τη μέρα που βγήκε η πρώτη αθωωτική απόφαση για την υπόθεση Νάσιουτζικ, για το «έγκλημα στο Κολωνάκι». Είμαι πολύ «φρέσκια» στη δουλειά, παρακολουθούμε τη δίκη τρία άτομα, γράφουμε κάθε μέρα τετρασέλιδα. Αποτυπώνουμε στο χαρτί ακόμα και την ανάσα του κατηγορούμενου.

Εκείνη τη μέρα είχαν έρθει στο δικαστήριο και από την εκπομπή  «Ρεπόρτερς» της ΕΡΤ, για να πάρουν μίνι συνεντεύξεις από όλους τους δημοσιογράφους που παρακολούθησαν τη δίκη.

Πήρανε και από εμάς τους τρεις.

Και καθυστερήσαμε να επιστρέψουμε στην εφημερίδα… Κινητά δεν υπήρχαν τότε και δεν είχαμε ενημερώσει έναν από τους αρχισυντάκτες μας για την απόφαση του δικαστηρίου…

Με το που μπαίνουμε στην εφημερίδα, τον βλέπουμε μπροστά μας να είναι πιο κόκκινος και από το κόκκινο Lacoste που φορούσε: «Κωλ@παιδα θα σας…», μας λέει ουρλιάζοντας. Του είχαν πεταχτεί οι φλέβες στο λαιμό. Χειρονομούσε τόσο έντονα, σαν να ήθελε να μας χαστουκίσει… Εριξε  μία κλωτσιά σε ένα κυλινδρικό τσίγκινο σταχτοδοχείο διαδρόμου με τόση δύναμη, που διέτρεξε όλο τον διάδρομο -καμιά 30αριά μέτρα- και μπήκε γκολ στην αίθουσα του αρχείου. Μας έβριζε για ώρα χωρίς ανάσα. Δεν μίλησε κανείς μας. Δεν είχαμε χάσει την είδηση, τα κείμενα μας θα τα παραδίδαμε στην ώρα τους. Απλώς θεώρησε ότι τον αγνοήσαμε, επειδή δεν του τηλεφωνήσαμε.

Οι υπόλοιποι δημοσιογράφοι είχαν βγει από τα γραφεία τους και τον κοίταζαν να μας ξεφτιλίζει.

Απόλυτη σιωπή…

Τώρα, λοιπόν, χαίρομαι που τα στόματα άνοιξαν. Που η βία, κάθε είδους βία, αποκτά ονοματεπώνυμο. Διότι οι μικρές παρεκτροπές που γίνονται συνήθεια οδηγούν, μαθηματικά, σε μεγαλύτερες. Διότι υπάρχουν κόσμιοι τρόποι να γίνονται παρατηρήσεις. Και στο φινάλε υπάρχει πάντα και η λύση της απόλυσης. Όμως το θέμα δεν ήταν η παρατήρηση για να γίνεις καλύτερος, αλλά ένα καψώνι δίχως τέλος, ένας εξευτελισμός για να δουν οι υπόλοιποι ποιος κάνει κουμάντο.

Ποτέ δεν είναι αργά να μιλήσουμε και αν δεν καταφέρουμε να πατήσουμε τα «σκουλήκια» που υπάρχουν σε κάθε εργασιακό χώρο, τουλάχιστον θα τα δείξουμε. Και είναι βέβαιο ότι θα μαζευτούν. Ελπίζω δηλαδή να μαζευτούν…

Και φυσικά δεν θα ευνουχιστούμε. Θα συνεχίσουμε να χαμογελάμε στα καλοπροαίρετα κοπλιμέντα, μα θα χαστουκίζουμε κάθε σεξιστή…

Διαβάστε επίσης:

Η παρενόχληση είναι εκ-βιασμός και ο χαβαλές… ανοίγει την πόρτα

Άρθρο παρέμβαση: «Το κτήνος μέσα τους»