Τι θα χρειαστεί άραγε προκειμένου αυτή η κυβέρνηση (όπως και άλλες διεθνώς) και αυτά τα αντιπολιτευόμενα κόμματα (όπως και πολλά άλλα διεθνώς) να κατανοήσουν ότι η κλιματική κρίση ξεπερνά τις υπάρχουσες λειτουργικές δομές, τους πιο σύγχρονους θεσμούς, τα σχέδια που εδράζονται σε εμπειρίες από το παρελθόν;

Τι άλλο θα χρειαστεί άραγε προκειμένου να αντιμετωπίσουμε με την σοβαρότητα που απαιτεί η ύπαρξη μας, την πρωτόγνωρη, απρόβλεπτη και δυνητικά καταστροφική κλιματική κρίση; Τι άλλο θα χρειαστεί άραγε για να συνειδητοποιήσουμε ότι ήμαστε σε σημείο καμπής (inflection point) και από εμάς εξαρτάται αν η αλλαγή θα είναι θετική ή αρνητική.

Πάνω απ’ όλα, τι θα χρειαστεί, άραγε, για να κατανοήσουμε ότι τα προβλήματα των σύγχρονων καιρών μας αντιμετωπίζονται μόνο με ολιστικές λύσεις, που λαμβάνουν δηλαδή υπόψη τους τις περίπλοκες και σχεδόν πάντα αλληλεξαρτώμενες πλευρές τους.  Υπερήφανοι για την τεχνολογική μας πρόοδο φτιάξαμε ηλεκτρικά αυτοκίνητα για να προσπαθήσουμε να μειώσουμε τις εκπομπές που ζεσταίνουν την ατμόσφαιρα του πλανήτη μας. Στην βιασύνη της έπαρσης μας και στον κατάπτυστο κυνηγητό του υπερκέρδους, όμως,  δεν σκεφτήκαμε ότι στα μεγάλα κρύα οι μπαταρίες αδειάζουν γρηγορότερα από τις εργοστασιακές προδιαγραφές.

Ο συνδυασμός της πανίσχυρης  φύσης και της δική μας κοντόφθαλμής επιπολαιότητα μας έκανε, άραγε, πιο ταπεινούς;

Σ’ αυτά τα ερωτήματα και θέματα, άλλες χώρες μπορεί ίσως να είναι πιο μπροστά από την Ελλάδα. Όχι πως μας λείπει η αναγνώριση των προβλημάτων. Στα χαρτιά, τουλάχιστον, είμαστε άριστοι. Ολόκληρο υπουργείο κλιματικής αλλαγής φτιάξαμε. Μόνο που δεν είναι «αλλαγή», όπως θέλουν σκόπιμα να την υποβαθμίσουν οι λομπίστες των εταιρειών ενέργειας (η αλλαγή μπορεί να έχει είτε αρνητικό αλλά είτε θετικό πρόσημο) αλλά «κρίση» –και για την κρίση έχουμε κάνει μόνο τα απαραίτητα για να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα του… 20ου αιώνα. Πάμε, δηλαδή, να προλάβουμε το παρελθόν, ενώ το παρόν έχει ήδη φύγει μπροστά. Για το αύριο… άσε καλύτερα.

Ο συνδυασμός της πολιτικής προστασίας με την κλιματική αλλαγή είναι ένα μεγάλο λάθος—και πάντως πέρα από τις δυνατότητες του Βασίλη Κικίλια. Η χώρα έχει ανάγκη από ένα υπουργείο κλιματικής κρίσης που θα συγκεντρώσει ένα δια-επιστημονικό επιτελείο κι αυτό θα δίνει τις κατευθύνσεις για το πως θα οργανωθεί η ανταπόκριση της πολιτικής προστασίας στις ανάγκες του πολίτη και στις φυσικές καταστροφές. Σ’ αυτό μπορεί να υπαχθεί η Γενική Γραμματεία Μακροπρόθεσμου Σχεδιασμού του Γιάννη Μαστρογεωργίου, που τώρα υπάγεται στον Πρωθυπουργό.

Αυτό το υπερυπουργείο θα καθορίζει σε συνεργασία , π.χ.,  με τον Χρήστο Σταϊκούρα  πως θα ξαναχτιστούν οι δρόμοι, τα γεφύρια, τα λιμάνια, οι σιδηρόδρομοι, τα αεροδρόμια—από πριν, όχι μόνο εκ των υστέρων. Αυτό θα αποφασίζει με τη Νίκη Κεραμέως ποιες θα είναι οι αποτελεσματικές διαδικασίες ασφάλισης και αποζημίωσης,  ποιες νέες μελέτες πρέπει να γίνουν, ποιες παλιές να επικαιροποιηθούν με τον Θόδωρο Σκυλακάκη. Πως και μειωθεί το νέο τέρας της ψηφιακής και ανώνυμης γραφειοκρατία που αναπτύσσεται με ταχύτατους ρυθμούς σε στενή συνεργασία με τον  Δημήτρη Παπαστεργίου, ποιες προτεραιότητες πρέπει να ενισχυθούν στον προϋπολογισμό με τον  Κωστή Χατζηδάκη.

Αν ένα γεγονός απέδειξε χωρίς αμφιβολία ότι δεν έχουμε καν κερδίσει την πρόκληση του 20ου αιώνα, αυτό είναι η πλημμύρα της Λ. Ποσειδώνος. Για χρόνια γίνονται έργα – η ματαιότητα τους αποδείχθηκε μέσα σε λίγες μόνο ώρες. Αυτό δεν ήταν το χειρότερο, όμως. Το άκρον άωτο της αβελτηρίας των πάντων (κεντρικής κυβέρνησης, τοπικής αυτοδιοίκησης, οργανισμών κοινής ωφέλειας) ήταν η παραδοχή – που με θράσος μετουσιώθηκε σε …δικαιολογία—των χιλιάδων παράνομων συνδέσεων των καναλιών της ύδρευσης-απορροής με τις δεξαμενές  λυμάτων. Αυτό κι αν κραυγάζει για κεντρικό συντονισμό αφενός, για σκληρή εποπτεία αφετέρου.

Άλλα λόγια περιττεύουν. Έτσι κι αλλιώς, πολύ σύντομα ούτε γι’ αυτά θα υπάρχει περιθώριο, χρόνος, νόημα.

Διαβάστε επίσης

Το ΠΑΣΟΚ στα κάγκελα, οι άλλοι σε αμηχανία και η Ν.Δ. αναζητά όραμα