Τι θα διάβαζε κάποιος τον Δεκαπενταύγουστο;

Αλλά και σε αντιδιαστολή τι  θα ήθελε κάποιος να γράψει  τον Δεκαπενταύγουστο;

Η πιο ωραία εποχή του χρόνου ο Αύγουστος.

Για τον Αύγουστο ο  γαμπρός μου λέει συνεχώς «Αύγουστε  κάλε μου μήνα να ‘σουν δυο φορές το χρόνο» (είναι και εστιάτορας σε γραφικό λιμανάκι οπότε το συνδέει και με το τζίρο που έρχεται κάθε Αύγουστο…)

Όμως αντί για  χαλαρές στιγμές θερινής ραστώνης βιώνουμε πρωτόγνωρες καταστάσεις.

Ο  ευλογημένος μας τόπος  δοκιμάζεται.

Όλοι μας δοκιμαζόμαστε , και όσοι από εμάς  που δεν βλέπουμε το  γκρι παντού να μας περικυκλώνει.

Και εμείς που συνεχίζουμε κανονικά τις διακοπές μας χωρίς να μυρίζουμε  την καπνίλα, την τραγική μυρωδιά του καμένου.

Κάτι  έχει χαλάσει τις διακοπές μας. Μια αδιόρατη στυφή διάθεση, μια κατήφεια, μια μελαγχολία.

Πώς γίνεται να γλεντάς με την καρδιά σου μετά από μια ολόκληρη εβδομάδα ζωντανών συνδέσεων με την καταστροφή;

Αυτός ο Αύγουστος  είναι διαφορετικός, περίεργος.

Έχει επηρεαστεί ακόμα και τρόπος που σκέφτομαι.

Παντού όπου βλέπω γύρω μου ζωντανό δάσος  υπολογίζω  πόσες πιθανότητες έχει να πιάσει φωτιά.

Κάθε σπίτι που βλέπω  στην εξοχή του αποδίδω  πιθανότητες για να σωθεί σε μια φωτιά ανάλογα  με τα πόσα δέντρα έχει στον κήπο του, ποσά δέντρα ακουμπάνε την σκεπή του, εάν έχει ξύλινες πέργκολες και άλλα ανάλογα επιβαρυντικά στοιχεία.

Το μυαλό μου δουλεύει σαν ασφαλιστικού αναλογιστή που υπολογίζει ασφαλιστικούς κινδύνους.

Από που θα μπορούσα να διαφύγω σε περίπτωση φωτιάς, τι οργάνωση πολιτικής προστασίας έχει η περιοχή , που θα μπορούσαν να γίνουν αντιπυρικές ζώνες , ποσό χρόνο χρειάζονται τα πυροσβεστικά αεροπλάνα για να εφοδιαστούν από την κοντινότερη παραλία.

Σε κάθε συστάδα πρασινάδας προσδίδω μια επικινδυνότητα, και αυτό δεν με αφήνει να χαρώ την ζωντάνια τους και την φρεσκάδα τους.

Κάθομαι κάτω από την σκιά ενός μεγάλου πεύκου και σκέφτομαι εάν πρέπει να το αντικαταστήσουμε με κάποιο άλλο πλατύφυλλο όπως ακούμε τους ειδικούς  να λένε στις  συνεντεύξεις για τις αναδασώσεις που θα ακολουθήσουν.

Μπορεί να μην δηλητηριάστηκαν οι πνεύμονες  από τους καπνούς των πυρκαγιών  αλλά δηλητηριάστηκε η σκέψη μου.

Φοβάμαι το δάσος, φοβάμαι αυτά που έρχονται και δεν θα μπορούμε να αντιμετωπίσουμε.

Μέχρι τώρα γνωρίζαμε πως οι φωτιές γίνονται επικίνδυνες όταν επικρατούν ισχυροί άνεμοι. Φέτος πάθαμε όσα πάθαμε χωρίς δυνατούς ανέμους. Είναι τρομακτική η ιδέα ενός παρόμοιου καύσωνα με συνδυασμό μελτεμιού …

Θα περάσει καιρός για να μπορέσουμε να συνηθίσουμε σε αυτήν την ιδιόμορφη κατάσταση και είναι πολλά αυτά που πρεπει να γίνουν για να επανέλθει η ασφάλεια στη ψυχή μας.

Περιπολίες συνεχείς από όλους , από τον στρατό, από νέους εθελοντές, από ηλικιωμένους από drones….
Να ξαναγεμίζουμε τα δάση, να τα περπατάμε , να τα ζούμεχ, να γελάμε στις σκιές τους να τα ξανά ζωντανέψουμε.

Τα είχαμε ξεχάσει τα δάση και τα θυμόμαστε μόνο όταν καίγονταν.

Σε όλη την διάρκεια του lockdown είχα την απορία εάν τον επόμενο χειμώνα τα κτήματα στο Τατόι θα είχαν την ίδια επισκεψιμότητα που έζησαν  την εποχή του αναγκαστικού εγκλεισμού.

Όλοι οι Αθηναίοι που ένιωσαν την γλύκα και την ηρεμία του δάσους όταν δεν μπορούσαν να πάνε κάπου άλλου άραγε θα εξακολουθούσαν να πηγαίνουν  και τους  επόμενους χειμώνες όταν δεν θα είχαμε lockdown;

Δυστυχώς η φωτιά έκανε αυτό το ερώτημα άτοπο…

Δεν υπάρχει πλέον δάσος για να περπατηθεί… δεν υπάρχουν μονοπάτια για βόλτες και χαλάρωση…

Οι άλλες  αρνητικές σκέψεις που χαλάνε την μαγεία του Αυγούστου είναι το  σύνθημα με τις δυο λέξεις, όπου η  μια είναι Μητσοτάκης και η άλλη αρχίζει με το τρίτο γράμμα της αλφαβήτου.

Δεν γράφονται αυτά, δεν λέγονται, αλλά κυρίως δεν είναι δυνατόν να εκφραζόμαστε με τέτοιο τρόπο.

Όταν σκέφτεται κάποιος τόσο υποτιμητικά για κάποιον χτίζει τείχη γύρω του.

Βουλώνει τα αυτιά του και κλείνει τα μάτια του σε όλα τα  επιχειρήματα,  σε κάθε διαλογική κατάσταση .

Αποκλείει κάθε σύνθεση και όποια  πιθανότητα συνάντησης  στη μέση της απόστασης που χωρίζει τις δύο απόψεις.

Άραγε όσοι άκουγαν με ευήκοα ώτα αυτά τα συνθήματα άκουσαν  έστω και μια λέξη από την συνέντευξη του πρωθυπουργού ;

Πώς είναι δυνατό να αντιπροσωπεύουν  έστω και λίγους συνανθρώπους μας  αυτές οι χυδαίες εκφράσεις;

Έτσι μιλάνε στις συντρόφους τους; Στα παιδιά τους ; Στους φίλους τους; Σε αυτούς που τους κλείνουν στο φανάρι; Σε αυτούς που τους παίρνουν την θέση στην ουρά ;

Είναι δυνατόν να κατεβαίνουμε για οποιονδήποτε λόγο σε αυτό το επίπεδο;

Δεν έχει καμία σχέση με την πολιτική έχει σχέση με την ποιότητα ζωής που θέλουμε να ζήσουμε.

Όταν εκστομίζεις αυτές τις διχαστικές κουβέντες, τις βρισιές , ενώ νομίζεις πως εκτονώνεσαι στην πραγματικότητα το μεγαλύτερο μέρος του δηλητηρίου που θεωρείς πως εκτοξεύεις παραμένει μέσα στο σώμα σου και στην ψυχή σου και λειτουργεί διαλυτικά.

Αυτές ήταν οι σκέψεις που βγήκαν στο πληκτρολόγιο καταμεσής του Αυγούστου .

Η δικιά μου η πρόταση διαφυγής είναι ένα ποτήρι παγωμένο κρασί, ένα ποτηράκι Πλωμάρι , μια τσικουδιά με άδειο στομάχι για να σιγοξυπνήσει τον Θεό Διόνυσο μέσα μας.

Και μετά βουτιά στα δροσερά νερά. Να παλεύει η δροσιά του νερού την όμορφη ζαλάδα του οινοπνεύματος, και στο τέλος να  κερδίζει η πανέμορφη Αυγουστιάτικη Ελλάδα μας.

ΥΓ. ακούστε και το τραγούδι που με συνοδεύει σε αυτές τις γραμμές. Είναι το τραγούδι με το οποίο τελειώνει με φοβερή αισιοδοξία  η ταινία «Another Round » και είναι το what a life από τους Scarlet Pleasure

Με αυτή την αισιοδοξία σας εύχομαι να γευτείτε όσο περισσότερη μαγεία Αυγούστου μπορείτε…