Η μεταρρύθμιση στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση με το «Ελεύθερο Πανεπιστήμιο» και την ίδρυση Μη Κρατικών, Μη Κερδοσκοπικών ΑΕΙ, είναι πράγματι σημαντική. Μόλις βγει σε δημόσια διαβούλευση το νομοσχέδιο Πιερρακάκη θα μπορούμε να πούμε περισσότερα, ειδικά ως προς το πώς αυτή η μεταρρύθμιση θα βοηθήσει το εκπαιδευτικό σύστημα.

Όμως, πριν το Πανεπιστήμιο υπάρχει η πρωτοβάθμια και η δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Εκεί όπου τα παιδιά μας παίρνουν τις βάσεις για να μπουν στα ΑΕΙ, να φύγουν στο εξωτερικό ή να αναζητήσουν μια θέση στην αγορά εργασίας.

Και χωρίς καλά σχολεία, δημοτικά, γυμνάσια και λύκεια δεν μπορεί να υπάρξει βελτίωση της εκπαίδευσης στην Ελλάδα.

Τα πρόσφατα αποτελέσματα του διαγωνισμού Pisa ήταν απογοητευτικά για τα Ελληνόπουλα, έστω κι αν τέτοιες μαθητικές δοκιμασίες ενέχουν και το στοιχείο της υποκειμενικότητας.

Ωστόσο, είναι ένα ηχηρό καμπανάκι που πρέπει όλοι να ακούσουν και να δράσουν ανάλογα. Όχι μόνο οι δάσκαλοι και οι καθηγητές ή το πολιτικό σύστημα. Αλλά και οι γονείς, οι ίδιες οι οικογένειες.

Εκπαίδευση των παιδιών δε σημαίνει απλά ότι τα στέλνουμε στα σχολεία και περιμένουν να βγουν φωστήρες. Σημαίνει ότι οι βάσεις μπαίνουν μέσα από την οικογένεια και στη συνέχεια καλλιεργείται το εκπαιδευτικό υπόβαθρο του κάθε μαθητή.

Και το γράφω αυτό με αφορμή και τα πρόσφατα τραγικά περιστατικά βίας των ανηλίκων. Εκπαίδευση και τρόποι συμπεριφοράς, καλλιέργεια πνεύματος και μαθησιακές δυνατότητες πάνε μαζί.

Παιδιά μορφωμένα αλλά και παιδιά μακριά από παραβατικές συμπεριφορές κάθε είδους είναι αποτέλεσμα ενός κοινού αγώνα που πρέπει να δίνουν οι οικογένειες και τα σχολεία.

Από την άλλη, είναι παραδεκτό απ’ όλους ότι υπάρχει πρόβλημα στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα. Παρωχημένα βιβλία, ξεπερασμένα μαθήματα, σοβαρή έλλειψη εκπαιδευτικού προσωπικού και υλικοτεχνικής υποδομής.

Χθες ο κ. Πιερρακάκης πήγε στο Μαξίμου για να παρουσιάσει τις αλλαγές που προωθεί στα σχολεία και είπε το εξής απίστευτο: Στα εγχειρίδια του μαθήματος της Πληροφορικής γίνεται λόγος για τις… δισκέτες που κάποτε βάζαμε στους υπολογιστές. Δηλαδή αναφορές που ίσχυαν πριν από καμιά 15αριά χρόνια.

Στην εποχή της Τεχνητής Νοημοσύνης, στην εποχή όπου έρχεται στην Ελλάδα το πρώτο ρομπότ με… διαβατήριο για να κάνει διάλεξη για τη συνύπαρξη ανθρώπου με ΑΙ, τα παιδιά μας στα σχολεία μαθαίνουν για τις… δισκέτες.

Για να μη μιλήσουμε για τα μαθήματα που οδηγούν στην παπαγαλία και ακυρώνουν κάθε κριτική σκέψη και φαντασιακή διαδικασία των παιδιών.

Για να μην πούμε για τα παρωχημένα Θρησκευτικά, για την ελλιπή γνώση της Ιστορίας, ακόμη και του τόπου μας, για τη Λογοτεχνία που αγνοεί σπουδαίους ποιητές και συγγραφείς και με τον τρόπο που διδάσκεται κάνει τα παιδιά να τη μισούν.

Και φυσικά τι να πούμε για τους πράσινους και μαύρους πίνακες με την κιμωλία που θα έπρεπε εδώ και χρόνια να έχουν αντικατασταθεί με τους διαδραστικούς.

Κι ένα τελευταίο τραγικό παράδειγμα. Οσοι έχουν παιδιά στην Γ’ Λυκείου και θα δώσουν Πανελλαδικές το γνωρίζουν. Από τα Χριστούγεννα και μετά οι μαθητές… αραιώνουν τις επισκέψεις τους στα σχολεία γιατί πρέπει να διαβάσουν την απίστευτη ύλη που τους δίνεται.

Και γιατί πρέπει να τη μάθουν παπαγαλία, να βασανιστούν, να τρελαθούν σε καθημερινές πολύωρες αναγνώσεις. Διότι έτσι είναι το σύστημα. Μαθαίνεις και το τελευταίο κόμμα, και την τελευταία τελεία… μπαίνεις στο Πανεπιστήμιο.

Η επανάσταση στην Παιδεία πρέπει να ξεκινά από τις μικρές τάξεις και τις μικρές ηλικίες. Και δεν ξέρω αν το σχέδιο του κ. Πιερρακάκη για πολλαπλό βιβλίο, διαδραστικούς πίνακες, ανάγνωση λογοτεχνικών βιβλίων, εκμάθηση της χρήσης του διαδικτύου, εικονικές περιηγήσεις σε μουσεία και αίθουσες τέχνης κ.ά, θα βοηθήσουν στην αλλαγή του εκπαιδευτικού συστήματος. Είναι σίγουρα μια αρχή και μια καλή βάση, αρκεί να εφαρμοστεί και να μην μπει κι αυτό σε κάποιο συρτάρι.

Εχει έρθει, όμως, η ώρα να γίνει μια πραγματική συζήτηση για τα σχολεία μας και για το πώς αυτά θα γίνουν πιο ελκυστικά στα παιδιά κι όχι να μοιάζουν με καθημερινό βασανιστήριο.

Σχολεία που θα ενισχύουν την κριτική σκέψη και θα αναδεικνύουν τις δεξιότητες του κάθε παιδιού.

Όχι σχολεία που θυμίζουν τη δεκαετία του ’60 και του ’70. Όχι σχολεία με ξεπερασμένα βιβλία και μαθήματα, με κουρασμένους εκπαιδευτικούς και με μια στόχευση που δεν λαμβάνει υπόψη τις εξελίξεις.

Αυτά πρέπει να κάνει ο κ. Πιερρακάκης για να πάψει να… γέρνει η Pisa.

Είναι το μεγάλο στοίχημα αυτή η μεταρρύθμιση. Οποιος καταφέρει να την υλοποιήσει θα μείνει στην Ιστορία και θα μνημονεύεται.

Διαβάστε επίσης:

Μη Κρατικά Πανεπιστήμια: Πώς θα λειτουργούν, πώς θα παίρνουν άδεια, οι προϋποθέσεις εγγραφής
Μη κρατικά πανεπιστήμια: Ερωτήσεις – απαντήσεις για τα κριτήρια και για τα δημόσια ΑΕΙ
Μαρκάτος-Κιντή: «Πόλεμος» πανεπιστημιακών στη σκιά της ίδρυσης μη κρατικών πανεπιστημίων