Πυκνές οι εξελίξεις στον χώρο της αντιπολίτευσης. Τόσο πυκνές που προβληματίζουν. Η ένταση τους είναι πολλών ρίχτερ, οπότε φυσιολογικά προκύπτει ερώτημα ως προς την ενότητα μετά τις εκλογές για την αρχηγία.

Οι εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ δεν εκπλήσσουν, βέβαια. Η αποχώρηση Δραγασάκη ήταν έκπληξη μόνο ως προς την καθυστερημένη εκδήλωση της. Ως Νέστωρ της πολιτικής στο κόμμα του, με αποδοχή και σεβασμό ανάλογο με αυτόν που είχαν στελέχη όπως ο Λεωνίδας Κύρκος, είναι προφανές ότι ο Δραγασάκης εξάντλησε και την τελευταία ρανίδα της κομματικής του υπομονής πριν κάνει το μεγάλο βήμα.

Παρά την φαινομενική διαφωνία τους, ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει στα χέρια του πολακισμού: Πολάκης-Κασσελάκης -Παππάς είναι η ανθεκτική τριανδρία. Τους ενώνει ο οπορτουνισμός,  τους χαρακτηρίζει ο αυταρχισμός, τους διακρίνει η ασέβεια. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο ΣΥΡΙΖΑ – ο όποιος ΣΥΡΙΖΑ με όποιο νέο ή παλιό όνομα—βαδίζει ολοταχώς προς την εκλογική καθίζηση και την πολιτική αφάνεια.

Το τι θα συμβεί στο συγκεκριμένο κόμμα έχει παύσει πλέον να έχει σχέση με τα πολιτικά δρώμενα, έχει σταματήσει να ενδιαφέρει τους πολίτες, δεν επηρεάζει την πορεία της χώρας.

Οι εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ προβληματίζουν, όμως. Ακούγονται βαριοί υπαινιγμοί από γνωστά μετριοπαθή χείλη. Διαρρέονται «πληροφορίες» που θυμίζουν fake news. Γίνονται δηλώσεις επί προσωπικού. Όλα αυτά, στο κόμμα που δείχνει πως βαδίζει προς την κατάκτηση της θέσης της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Μπορεί η πορεία αυτή και η κατάληξη της να είναι σχεδόν νομοτελειακή, λόγω των εξελίξεων στον ΣΥΡΙΖΑ. Σίγουρα, όμως, το ΠΑΣΟΚ που θέλει να κυβερνήσει ξανά την χώρα δεν θα είναι αυτό που θα γίνει αξιωματική αντιπολίτευση ελλείψει αντιπάλου. Faute de mieux, που θα έλεγαν οι φίλοι μας οι Γάλλοι – και σ’ αυτό κάτι έχει να πει ο Μακρόν.

Η εσωστρέφεια στον ΣΥΡΙΖΑ είναι απόλυτα δικαιολογημένη. Στο ΠΑΣΟΚ, ουδόλως. Στις ημέρες μας, στο περιβάλλον μας, συμβαίνουν και εξελίσσονται κοσμογονικά γεγονότα. Η Ευρώπη αντιμετωπίζει την μεγαλύτερη κρίση στην ιστορία της. Η Ρωσία αναζητά την αναβίωση της αυτοκρατορίας της. Η Κίνα θέλει να είναι η κυρίαρχη δύναμη, θεωρώντας πως η θέση της ανήκει δικαιωματικά. Και η μικρή μας Ελλάδα; Ελάτε τώρα. Ας αφήσουμε κατά μέρος τα μεγαλόσχημα όνειρα κι ας φροντίσουμε να διορθώσουμε τα πολλά και μικρά που μας ταλαιπωρούν αφάνταστα.

Θα μου πείτε, μπροστά στο πανόραμα της εξουσίας και της Ελλάδας που έχει «επιστρέψει» θα ασχοληθούμε με τις λεπτομέρειες; Δυστυχώς, δεν είναι λεπτομέρεια το επενδυτικό έλλειμμα, η χαμηλή παραγωγικότητα, το συρρικνώμενο εργατικό δυναμικό, η ακρίβεια, τα ολιγοπώλια, η άνοδος των ανισοτήτων. Δεν είναι για τα…μπάζα η διάσπαση της κοινωνικής συνοχής, η αδυναμία να αλλάξει ένα μοντέλο κοινωνικών σχέσεων που χαρακτηρίζεται από την βαρβαρότητα του Μεσαίωνα, οι απαράδεκτες συμπεριφορές προς τους ΑμεΑ, η ύπαρξη μίας βίαιης και αγράμματης νεολαίας.

Δεν ξέρω τι υπόσχονται οι οχτώ υποψήφιοι στις παλαιοκομματικές περιοδείες τους. Αν το παίζουν Μαυρογιαλούροι (ή κάτι ανάλογο) κακό του κεφαλιού τους. Μία ρεαλιστική για τον πολίτη πρόταση εξουσίας, όμως, οφείλει να μιλήσει για τα νέα και για τα παλιά προβλήματα, να εξηγήσει τις επιπτώσεις της απραξίας, και να δώσει πειστικές ενδείξεις λύσεων.  Και, μάλιστα, λύσεις χωρίς ετεροπροσδιορισμό. Ας γίνει επιτέλους πνευματικό κτήμα αυτή η απλή στρατηγική θέση.

Τα υπόλοιπα είναι φληναφήματα. Και ο νέος αρχηγός θα έχει τότε την τύχη των προηγούμενων.

Διαβάστε επίσης

Οι Ευρωπαίοι αναλαμβάνουν θέσεις ηγεσίας – Γνωρίζουν τι τους περιμένει;