Κανένα δεν εκπλήσσει η κατηγορία του ΣΥΡΙΖΑ πως η κυβέρνηση αδρανεί στο θέμα της ακρίβειας. Ο Αλέξης Χαρίσης δεν έφτασε, βέβαια, στο σημείο να μεμφθεί τη ΝΔ για την ενεργειακή κρίση. Πιστός, όμως, στην ιδεολογία «δώσε μπάρμπα», ζητά να αυξηθεί ο κατώτατος μισθός στα 800 ευρώ, να μειωθεί ο ειδικός φόρος κατανάλωσης στα καύσιμα, να γίνουν εντατικοί έλεγχοι για κερδοσκοπία και καταλήγει με τις γενικές προτάσεις (δηλαδή συνθήματα) της ρύθμισης του ιδιωτικού χρέους και της αξιοποίησης κοινοτικών πόρων για να στηριχτούν οι ευάλωτες οικογένειες.

Ουδόλως απασχολεί το γεγονός ότι η μεγάλη αύξηση του κατώτατου μισθού θα οδηγήσει σε αύξηση κόστους – οπότε από μία μεριά θα εντείνει τις πληθωριστικές πιέσεις και από την άλλη μάλλον θα αυξήσει την ανεργία.

Δεν εξηγεί ποια θα είναι η δημοσιονομική επίπτωση της μείωσης του ειδικού φόρου κατανάλωσης – αυτά είναι ψιλά γράμματα! Έλεγχοι γίνονται έτσι κι αλλιώς, αλλά υποπτεύομαι ότι ο κ. Χαρίσης έχει ζηλέψει την φήμη του Βασίλη Κεδίκογλου. Όσο για τη ρύθμιση του ιδιωτικού χρέους, κάποιες περαιτέρω εξηγήσεις θα ήταν χρήσιμες. Όλου του συσσωρευμένου χρέους των +200 δισ.; Αυτού που δημιουργήθηκε τώρα; Το κούρεμα της κύριας οφείλεις σε ποιο αναφέρεται. Σε ποια έκταση; Τις επιπτώσεις στις τράπεζες, ποιος θα τις πληρώσει ακριβώς;

Το ίδιο θα παρατηρούσα για την πρόταση χρήσης κοινοτικών πόρων. Υπάρχουν; Αν ναι, σε ποιες συνθήκες και με ποιους όρους; Απ’ ό,τι γνωρίζω, πέρα από τη βοήθεια για το κόστος της ενέργειας άλλοι πόροι δεν διατίθενται – τουλάχιστον τούτη την στιγμή.

Αν δεν εκπλήσσει η επιπόλαια ευκολία με την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκει λύσεις στο πρόβλημα του εξωγενούς πληθωρισμού, αντίθετα έκπληξη προξενούν ορισμένες κινήσεις στη ΝΔ.

Έχω γράψει ξανά για την αλληλοαναιρούμενη πολυφωνία – που σαφώς παραπέμπει σε ασόβαρες καταστάσεις. Στο επιτελικό κράτος δεν τραβούν αυτιά; Κι αν δεν το έκαναν μέχρι τώρα, καιρός είναι να αρχίσουν.

Η προσέγγιση στο θέμα των ναυπηγείων ήταν από την αρχή αποσπασματική και όχι ολιστική ως όφειλε. Ενώ για χρόνια τώρα υπάρχουν τρία χρεοκοπημένα ναυπηγεία, ξαφνικά ανακαλύπτεται ότι όλα μπορούν να επιβιώσουν. Το αποτέλεσμα είναι ότι με εξαίρεση το της Σύρου, τα άλλα δύο έχουν εμπλακεί σε διελκυστίνδα και τίποτα δεν προχωρά.

Παρά την αποτυχία των προγραμμάτων του -για την οποία γράψαμε χθες– ο ΟΑΕΔ προχωρεί ακάθεκτος στην επανάληψή τους – χωρίς ίχνος αυτοκριτικής, χωρίς να εξηγεί τι δεν πήγε καλά στην προηγούμενη φάση, χωρίς να έχει ενδιαφερθεί για αλλαγές ή, έστω, για προσαρμογές. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι οι 86.000 θέσεις που προκηρύσσονται δεν θα καλυφθούν. Ας ελπίσουμε ότι τουλάχιστον δεν θα πέσει το όριο «επιτυχίας» κάτω από το 40%!

Έκπληξη προξενεί η απόφαση να εξαιρεθούν οι τηλεπικοινωνίες και οι ταχυδρομικές υπηρεσίες από το αντικείμενο της Επιτροπής Ανταγωνισμού. Αν οι υπηρεσίες διακρίνονται για τον μόνιμα υψηλό ανταγωνισμό, ας θεωρήσουμε ότι θα μπορούσε η απόφαση να δικαιολογηθεί.

Απ’ ό,τι γνωρίζω, όμως, στο πρόσφατο παρελθόν είχε εγερθεί και θέμα συντονισμένων πρακτικών. Πώς πάρθηκε αυτή η απόφαση, λοιπόν; Εξάλλου, όταν ειδικά εξαιρείται κάτι, αυτό είναι ένδειξη πως κάτι το στραβό υπάρχει. Ποιος είχε τέτοιο «δόντι;»

Και ρωτώ, είναι αυτή η εξαίρεση ουσιαστικά -όχι τυπικά- σύννομη με το πνεύμα του νόμου για την εθνική αποστολή της Επιτροπής και με την πολιτική βούληση της Ευρώπης; Στις ημέρες που γίνεται παγκόσμιος χαμός με τα μονοπώλια των εταιρειών τεχνολογίας, οι τηλεπικοινωνίες που είναι κατ’ εξοχή κλάδος τεχνολογίας εξαιρείται από πιθανή έρευνα για τις πρακτικές του;

Μετά από 30 μήνες, το κυβερνητικό σχήμα έχει αρχίσει να παρουσιάζει σημάδια κόπωσης. Η προοπτική των εκλογών βαρύνει μάλλον υπέρμετρα στις θέσεις και αποφάσεις. Είναι μία νοοτροπία που θα αποξενώσει την κυβέρνηση και το κόμμα από μέρος της κοινωνίας.

Η κοινωνία σήμερα, μετά από δέκα χρόνια κρίσεων, έχει αποδείξει πως είναι ώριμη στην κρίση της. Πως στηρίζει τις μεταρρυθμίσεις, πως προσδοκά σ’ ένα μέλλον που την φοβίζει, αλλά που ελπίζει πως με τη συμπαράσταση μίας αποτελεσματικής κυβέρνησης θα είναι καλύτερο από το χθες.

Η επιστροφή στα γνώριμα χωράφια της προηγούμενη δεκαετίας εξυπηρετεί μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ. Ας προσέξει η κυβέρνηση. Κι αν το σημερινό σχήμα δεν ανταποκρίνεται, ας γίνει επιτέλους ένας καλός ανασχηματισμός.

Διαβάστε επίσης

Ποιος φταίει; Ο πιανίστας ή το τραγούδι;