Η στήλη αυτή έχει υποστηρίξει ότι σε μεγάλο βαθμό οι εκλογές κερδίζονται ή χάνονται από τον πως ο πολίτης βιώνει και ερμηνεύει την καθημερινότητά του. Αυτή είναι μία αλήθεια που κανένας πολιτικός δεν πρέπει να ξεχνά. Η κυβέρνηση Κυριάκου Μητσοτάκη έχει αλλάξει πολλά πράγματα στην συνηθισμένη ελληνική καθημερινότητα.

Τολμώ να πω ότι σε πολλούς τομείς έχει γίνει μέσα σε 2 χρόνια πρόοδος που η χώρα δεν είχε δει για μία εικοσαετία.

Το παράδειγμα του ψηφιακού μετασχηματισμού είναι ίσως το κορυφαίο, χωρίς να υποτιμάται η δουλειά που έκανε ο Κωστής Χατζηδάκης στην ενέργεια – και που κάνει στον ασφαλιστικό τομέα –, ο Άδωνις Γεωργιάδης στην ανάπτυξη, ο Χρήστος Σταϊκούρας και ο Θοδωρής Σκυλακάκης στην οικονομία, ακόμη και η Νίκη Κεραμέως στην παιδεία.

Με όλα αυτά, η κυβέρνηση Μητσοτάκη έβαλε τον πήχη υψηλά. Έτσι, οι ελλείψεις σε άλλους τομείς γίνονται πιο εμφανείς, οι προσδοκίες των πολιτών πιο μεγάλες, η κριτική πιο αυστηρή.

Παράλληλα, υπάρχει το κόστος της αναπόφευκτης φθοράς που φέρνει η εξουσία, η παραδοσιακή γκρίνια του Έλληνα που ποτέ δεν ικανοποιείται πλήρως, η πάγια αντιπολιτευτική τακτική του «όχι σε όλα» – γεγονότα και εξελίξεις που πάντα προβληματίζουν.

Κατά μία έννοια, θα μπορούσε κανείς να πει ότι όλα αυτά είναι γνωστά. Καλά τα καταφέρνει η κυβέρνηση Μητσοτάκη να δούμε στην συνέχεια μήπως και δοκιμάσουμε κάτι άλλο. Οι μνήμες για την διαχειριστική ανεπάρκεια του ΣΥΡΙΖΑ, την εργαλειοποίηση των θεσμών, την ανηθικότητα των επιθέσεων στους πολιτικούς αντιπάλους, στο τέλος – τέλος των κινδύνων στους οποίους έθεσε την ίδια την δημοκρατία είναι δυστυχώς κοντές.

Η χώρα, όμως, βρίσκεται σε κρίσιμο μεταίχμιο. Το έργο της αναδιάρθρωσης της παραγωγής και του κράτους είναι τιτάνιο. Απαιτεί χρόνο – διότι μόνο με τον χρόνο αλλάζει η νοοτροπία. Χωρίς αλλαγή νοοτροπίας δεν υπάρχει πραγματική, δεν υπάρχει ουσιαστική αλλαγή.

Είναι ανάγκη για την χώρα να έχει τον χρόνο η παρούσα κυβέρνηση να ολοκληρώσει το έργο της. Κι αυτό θα το διασφαλίσει αν αρχίσει να δίνει μεγαλύτερη σημασία στην καθημερινότητα του πολίτη.

Πρώτο θέμα, το σύστημα υγείας. Δυστυχώς από την μία μεριά ο απελθών υπουργός που δεν είχε ούτε όραμα ούτε σχέδιο και από την άλλη η πανδημία, έχουν αφήσει το σύστημα έωλο. Ανίκανο στην ουσία να προσφέρει στον πολίτη την σιγουριά πως μπορεί να τον φροντίσει. Τόσο απλά. Αυτήν την σιγουριά οφείλει να εμφυσήσει η κυβέρνηση με συγκεκριμένες και άμεσες πράξεις. Αν συνεχίσει να αγνοεί αυτό το πρόβλημα θα είναι σε βάρος της.

Θέμα δεύτερο, η ανομία στους δρόμους. Νόμοι πέρασαν και δεν εφαρμόζονται. Καμία κυβέρνηση και κανένας αρμόδιος υπουργός δεν έχει δείξει το θάρρος να τους υλοποιήσει. Οι πορείες στο κέντρο εξακολουθούν να ταλαιπωρούν επιχειρήσεις και πολίτες και τα άναρχα στοιχεία εξακολουθούν να νέμονται τα πανεπιστήμια. Η εθνική δεν μπορεί να κλείνει από οποιονδήποτε – όσο δίκαιο και να έχει – π.χ. οι Ρομά. Οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν μπορούν οι ίδιοι να παρανομούν και να μην υφίστανται συνέπειες – π.χ. οι δάσκαλοι και καθηγητές. Η κοινωνία μπορεί να συμφωνεί ή να διαφωνεί με το περιεχόμενο ενός νόμου. Πάνω απ’ όλα, όμως, θέλει να βλέπει μία κυβέρνηση που επιτέλους θα είναι συνεπής. Σοβαρή.

Όταν ένας νόμος ψηφίζεται και δεν εφαρμόζεται το πολιτικό κόστος είναι μεγαλύτερο από αυτό των αντιδράσεων στην εφαρμογή του. Ας το συνειδητοποιήσει αυτό η κυβέρνηση. Δεν είναι αργά. Ακόμη.

Θέμα τρίτο, η οικονομία. Είναι σαφές ότι η κυβέρνηση κάνει ότι μπορεί και το κάνει καλά. Δεν ευθύνεται, εξάλλου, ούτε για τον απόηχο των μνημονίων, ούτε για τα κακά της πανδημίας, ούτε για την ενεργειακή κρίση.

Στον επιχειρηματικό τομέα γίνεται πάρτι. Ας μην κάνει το λάθος αυτή ειδικά η κυβέρνηση να θεωρήσει ότι τα καλούδια υποχρεωτικά διαχέονται στο σύνολο της κοινωνίας. Υπάρχει η ανάγκη να διορθωθεί η κατανομή του εισοδήματος – ώστε να αρχίσουν να απαλύνονται οι μεγάλες ανισότητες που έφερε η δεκαετία των μνημονίων. Απέχει μακρά από το νεοφιλελευθερισμό η κυβέρνηση αλλά, πρέπει να κατανοήσει ότι στην σημερινή εποχή το κράτος έχει αυξημένη ευθύνη να διορθώνει τις μεγάλες ατέλειες που παρουσιάζει πλέον ο καπιταλισμός-καζίνο.

Θέμα τέταρτο, η δικαιοσύνη. Έγραψα προχθές ότι ειδικά για τις άμεσες ξένες επενδύσεις η λειτουργία της αποτελεί απαγορευτικό σήμα. Για τον απλό πολίτη είναι σαν να μην υπάρχει. Αυτή η αίσθηση ότι δεν μπορείς να βρεις το δίκαιο σου είναι όχι απλά αποθαρρυντική αλλά και πολιτικά επικίνδυνη. Ωθεί τον πολίτη πρώτα στην ειρηνική διαμαρτυρία, μετά στην αποστασιοποίηση και τέλος στον ακτιβισμό – ακραίο ή μη.

Η μεταπολίτευση έφερε την αμφισβήτηση προς τους θεσμούς. Σταδιακά, καθώς η χώρα περνούσε όλο και περισσότερο στο οικονομικό και πολιτικό περιθώριο, η αμφισβήτηση μετατράπηκε σε έλλειψη εμπιστοσύνης. Η διαχείριση του ΣΥΡΙΖΑ που δεν δίστασε να τους ευτελίσει για δικό του κομματικό όφελος τους έχει αποτελειώσει.

Στην κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη έχει πέσει ο κλήρος να αντιμετωπίσει κι αυτήν την κρίση. Με κανένα λόγο δεν πρέπει να την αποφύγει. Αυτήν και τις άλλες τέσσερις.

Διαβάστε επίσης:

Το καυτό δίμηνο του 2021

Το κορυφαίο λάθος με τον ΟΛΠ και την Cosco