Η διαχείριση του θέματος, στην ουσία η εργαλειοποίηση του, από τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ , δεν διαφέρει σχεδόν σε τίποτα  από την τακτική που ακολούθησε ο ΣΥΡΙΖΑ όταν αναίτια έσυρα στα δικαστήρια 10 κορυφαίους πολιτικούς αντιπάλους του, επιδιώκοντας έτσι να «μαυρίσει» το όνομα τους.

Μεταμέλεια δεν υπήρξε, ακόμη και το mea culpa Αλέξη Τσίπρα ήταν καμουφλαρισμένο ως «αστοχία» με τον πρόσθετο ελαφρυντικό όρο ότι άλλες ήταν οι προθέσεις. Διόλου παράδοξο, λοιπόν, που η ίδια περίπου τακτική ακολουθείται για το δυστύχημα των Τεμπών. Καμία έκπληξη μάλιστα που από κοντά ακολουθεί το ΠΑΣΟΚ. Κράτησε τα προσχήματα και δεν κατέθεσε πόρισμα, ώστε να διαφοροποιηθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά η γραμμή που ακολουθεί είναι αυτή του κολαούζου του Κασσελάκη. Αν είναι δυνατόν!

Η ομοιότητα μεταξύ των Τεμπών και της Novartis βρίσκεται στην χωρίς ανάσα εκτόξευση αβάσιμων πλην μερικώς αληθοφανών—οπότε και ευκολοπίστευτων – κατηγοριών για συγκάλυψη και ποινικές ευθύνες.

Στην περίπτωση της Novartis υπήρξε πράγματι σκάνδαλο στις ΗΠΑ και η εταιρεία πράγματι πλήρωσε πρόστιμα, διότι χρημάτιζε κυρίως γιατρούς ώστε να προωθούν τα προϊόντα της. Στις ΗΠΑ οι αρχές κινήθηκαν με την ταχύτητα και με τα μέσα που τις χαρακτηρίζουν σε οικονομικά σκάνδαλα, οπότε υπήρξε ορατό αποτέλεσμα.

Αυτό δεν συνέβη στην Ελλάδα, που δεν μπορούσε (δεν ήθελε; δεν τολμούσε;) να ελέγξει μερικές χιλιάδες γιατρούς, οπότε το σκάνδαλο πολύ βολικά «μεταφέρθηκε» στον αντίπαλο πολιτικό κόσμο. Στην συγκεκριμένη περίπτωση βοήθησε το γεγονός ότι ελέω Παπαγγελόπουλου και Τουλουπάκη η εκτόξευση κατηγοριών απέκτησε – μία έωλη είναι η αλήθεια—δικαστική βάση.

Ευτυχώς, σήμερα, η άλωση της δικαιοσύνης έχει καταρρεύσει, οπότε την θέση της έχουν πάρει, για μεν τον ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, για δε το ΠΑΣΟΚ του Νίκου Ανδρουλάκη η ακατάπαυστη επανάληψη των «κατηγοριών» με την προέκταση που δίνουν και οι δύο στο κράτος δικαίου.

Με βάση τα όσα λένε θα πρέπει να δεχτεί ο πολίτης ότι στην Ελλάδα δεν λειτουργεί η δημοκρατία. Το ψέμα ερμηνεύεται από το γεγονός ότι ο πολιτικά ανώριμος Κασσελάκης είναι έτσι κι αλλιώς εγκλωβισμένος στην παράδοση του ΣΥΡΙΖΑ και στην δική του αδυναμία να αρθρώσει οποιονδήποτε θετικό αντίλογο εκτός από το «όχι σε όλα, ενώ ο πολιτικά ώριμος Ανδρουλάκης έχει αυτοαιχμαλωτιστεί στο κάδρο που όρισαν οι υποκλοπές κι απ’ αυτό δεν μπορεί να δραπετεύσει. Για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι θέμα…παλιάς τέχνης.  Για το ΠΑΣΟΚ ισχύει «τι Τέμπη, τι υποκλοπές — το ίδιο είναι.»

Στην περίπτωση των Τεμπών, όμως, τρία είναι τα κρίσιμα θέματα: τα ανθρώπινα λάθη, που έχουν επαρκώς τεκμηριωθεί. Αυτό μάλιστα έδωσε την ευκαιρία στον Ανδρέα Λοβέρδο να εκφράσει την μοναδική φωνή ορθολογισμού, μετριοπάθειας, αυτοσυγκράτησης, θέτοντας το δυστύχημα στις ορθές του διαστάσεις με την απλή ερώτηση «υπάρχει αξιολόγηση ή όχι;» και να ασκήσει εποικοδομητική κριτική στην κυβέρνηση πως στον τομέα αυτό έχει αποτύχει.

Δεύτερο θέμα είναι το μπάζωμα για το οποίο δόθηκαν εξηγήσεις και απομένει τώρα στην δικαιοσύνη να τις επιβεβαιώσει ή να τις απορρίψει – με όποιες επιπτώσεις προκύψουν. Και, τρίτο, η καθυστέρηση στην εκτέλεση της περίφημης σύμβασης όπου η δικαιοσύνη οφείλει να αναζητήσει τα αίτια και να καταλογίσει ευθύνες. Αν στην έρευνα προκύψει εμπλοκή πολιτικών προσώπων τότε το θέμα περνά στην αρμοδιότητα της Βουλής.

Η αντιπολίτευση, όμως, δεν μπορεί να περιμένει. Κρίνοντας εξ ιδίων, ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί ότι η δικαιοσύνη είναι υποχείριο του Μητσοτάκη, οπότε αυτόματα θα υπάρξει συγκάλυψη. Έχοντας πάρει προσωπικά το θέμα των υποκλοπών, ο Ανδρουλάκης καταλήγει στο ίδιο συμπέρασμα. Έτσι, μην έχοντας εναλλακτική πρόταση εξουσίας, υποφέροντας από χαμηλή αυτοπεποίθηση, διαβλέποντας την αδυναμία τους να σπάσουν την κυριαρχία της Ν.Δ., εναποθέτουν τις ελπίδες τους στην καταρράκωση της εικόνας όχι του Μητσοτάκη και της κυβέρνησης του αλλά της ίδιας της χώρας.

Από μία άποψη καλά πράττουν. Είναι τόσο οφθαλμοφανές το ψέμα για την κατάλυση της δημοκρατίας, είναι τόσο ακραίες οι θέσεις Κασσελάκη όταν κριτικάρει την κυβέρνηση, εξακολουθεί να είναι τόσο μονοθεματική η αντιπολίτευση Ανδρουλάκη, ώστε να λειτουργούν ως αποτελεσματικό μέσο παράδοσης του Κέντρου στη Ν.Δ. του Κυριάκου Μητσοτάκη. Η κυβέρνηση κάνει λάθη, υποφέρει από ελλείψεις, αγνοεί προβλήματα. Παρά ταύτα αποτελεί την μοναδική εγγύηση πως η χώρα μας έχει βάσιμες ελπίδες να αντιμετωπίσει με σχετική επάρκεια τις τεράστιες προκλήσεις που έχουν πλέον με σαφήνεια εμφανιστεί στον άμεσο ορίζοντα.

Η αντιπολίτευση ας εμμένει στις αυταπάτες της – καλό για την χώρα είναι.

Διαβάστε επίσης

Ο φόβος της αβεβαιότητας είναι το μήνυμα του Eurogroup