Όποιος αντικειμενικός και μη εμπαθής κριτής, θα παραδεχτεί ότι οι ευθύνες για τα απερίγραπτα χάλια των ελληνικών σιδηροδρόμων είναι διαχρονικές και διακομματικές. Είναι οι ευθύνες της έλλειψης πολιτικής βούλησης, της επιθυμίας να βολευτούν τα δικά μας παιδιά, της υποταγής στις παράλογες συνδικαλιστικές απαιτήσεις, της ανοχής στα παιγνίδια των εργολάβων που αγγίζουν τα όρια της παρανομίας, της αποδοχής του συστήματος ανάθεσης διαγωνισμών που με τις σκόπιμες προσφυγές έχει ξεπεράσει ακόμη και την γελοιότητα και ανάγεται στην ακόρεστη δίψα για κέρδος με κάθε μέσο.
Με αυτά τα δεδομένα, σ’ ένα στιβαρά σοβαρό, με συνέχεια και συνέπεια κράτος, οι πολιτικές παρατάξεις θα όφειλαν να θάψουν τις διαφορές τους, να μην εμπλακούν στην θλιβερή τακτική της μετάθεσης ευθυνών (το λεγόμενο blame game) και από κοινού να επιβάλλουν τις λύσεις εκσυγχρονισμού-ταυτόχρονα καταλογίζονταν ευθύνες εκεί που πραγματικά και αντικειμενικά ανήκουν, όχι με βάση το στενό κομματικό συμφέρον.
Ζούμε, όμως, στην Ελλάδα και δε μπορούμε να κάνουμε όνειρα θερινής νυχτός.
Η γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ εκτιμώ πως είναι προδιαγραμμένη. Θα αναζητήσει, θα δημοσιεύσει, θα διατυμπανίσει κάθε πράξη της κυβέρνησης που αφορά το σύμπλεγμα των ελληνικών σιδηροδρόμων και θα μπορούσε έστω από…απόσταση να χαρακτηριστεί κομματική, σε όφελος της Ν.Δ. Η αναζήτηση θα καλύψει τουλάχιστον τον 21ο αιώνα. Διορισμοί, έργα, εργολάβοι, ημέτεροι, τα πάντα θα περάσουν από το Συριζαίϊκο κόσκινο. Ανάλογη θα είναι η εκμετάλλευση τους—με άλλοτε καταιγιστικές αναφορές και άλλοτε στοχευμένες και χρονικά υπολογισμένες διαρροές. Ταυτόχρονα, όμως, το κόμμα θα επιδοθεί σε μία εντυπωσιακή προσπάθεια εξωραϊσμού της περιόδου της δικής του διακυβέρνησης—καθώς φέρει ακέραιη την ευθύνη για την ιδιωτικοποίηση του 2017.
Θα είναι μία περίοδος όπου η αλήθεια θα υποφέρει. Πολύ. Η αρχή, εξάλλου, έγινε με την απαράδεκτη ανακοίνωση της εκπροσώπου Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ Κας Πόπης (Έλα με Φόρα) Τσαπανίδου που νωρίς το απόγευμα εγκαλούσε τις αρχές ότι κρύβουν την αλήθεια για τους νεκρούς, όταν σοροί ανασύρονταν ακόμη στις 20.30 χθες (2/3).
Ο εύκολος δρόμος θα είναι η ανάδειξη του ανθρώπινου λάθους, η καταδίκη ενός σταθμάρχη που θα πρέπει να ζήσει με την φρίκη του λάθους που έκανε άθελα του, η δικαστική έρευνα που θα τραβήξει ένα χρόνο και μία δίκη που θα γίνει μετά από 2-3 χρόνια και θα διαρκέσει άλλα 2-3 χρόνια. Το παράδειγμα με το Μάτι θα όφειλε να μας συγκλονίζει ακόμη: για το τι συνέβη, για την διάρκεια της προανάκρισης και ανάκρισης, για τον χρόνο που κρατά η δίκη, πολύ περισσότερο για αυτά που ακούστηκαν, καταμαρτυρήθηκαν, γράφτηκαν, για την αναλγησία των γραφειοκρατών που εφεσιβάλουν τις αποφάσεις κατά του δημοσίου για τις αποζημιώσεις, για τις πιέσεις να μετατραπεί η κατηγορία από κακούργημα σε πλημμέλημα.
Ας δείξουμε ότι η τραγωδία στα Τέμπη θα κάνει επιτέλους την διαφορά. .
Σε άρθρο του χθες (2/3) ο Γιώργος Δημητρομανωλάκης έθεσε το θέμα στην ορθή του διάσταση. Για τη Ν.Δ. η φυγή προς τα εμπρός είναι μονόδρομος: να αποκαλύψει την αλήθεια, όλη την αλήθεια, όσο κι αν πονάει, όσο κι αν κοστίζει, για όποιον κι αν πρόκειται και αφορά, για όποια δουλειά κι αν κάνουν, για όποιο αξίωμα κι αν κατέχουν. Οι ταμπέλες πρέπει να φύγουν: να μην υπάρχουν Πασόκοι, Συριζαίοι, Νεοδημοκράτες. Να υπάρχουν μόνο ένοχοι και αθώοι. Αν το κόμμα έχει το ηθικό σθένος να κινηθεί με αυτόν τον γνώμονα, τότε οι επερχόμενες εκλογές θα προσφέρουν την μοναδική ευκαιρία να δούμε την αρχή του ξηλώματος της βαθιά αρρωστημένης σχέσης του κράτους με τα κόμματα.
Διαβάστε επίσης
Οι τραγωδίες στην Ελλάδα και οι αντιστίξεις τους
ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΣΗΜΕΡΑ
