Στις ημέρες μας ισχύει πλέον η γνωστή θυμοσοφία «Φωνάζει ο κλέφτης για να φοβηθεί ο νοικοκύρης». Άνθρωποι που φέρουν πρωταρχική ευθύνη για την δρομολόγηση εξελίξεων, διαμαρτύρονται για τις επιπτώσεις της δικής τους πρωτοβουλίας.
Γνωρίζω ότι η αναφορά που ακολουθεί θα φέρει αντιδράσεις, αλλά αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα. Κακός χαμός γίνεται από τους συγγενείς των θυμάτων του δυστυχήματος στα Τέμπη, για το γεγονός ότι η ανάκριση καθυστερεί.
Κατηγορείται, έτσι, ο ανακριτής, ο υπουργός δικαιοσύνης, η δικαιοσύνη γενικά, η κυβέρνηση συνολικά.
Δεκάδες χιλιάδες τα αιτήματα στον ανακριτή για δεκάδες θέματα, εκατοντάδες οι επιθυμητοί μάρτυρες, πορίσματα σωρηδόν, ακόμη και μήνυση κατά του ανακριτή έχει κατατεθεί. Όλα αυτά αναπόφευκτα οδηγούν σε μεγάλες καθυστερήσεις.
Ας συνειδητοποιηθεί, επιτέλους, ότι δεν είναι δυνατόν συνεχώς να προκύπτουν νέα αιτήματα και ταυτόχρονα να γίνονται ηχηρές διαμαρτυρίες για κωλυσιεργία.
Αν τα αιτήματα επικεντρωθούν στα στοιχεία και οι προσωπικές διαφορές και επιδιώξεις μπουν κατά μέρος, μπορεί ίσως η δίκη να γίνει μέσα στο 2025.
Το πρόβλημα στο οποίο αναφέρεται ο τίτλος είναι πολύ μεγαλύτερο με την στάση της αντιπολίτευσης και ειδικά του ΠΑΣΟΚ.
Προφανώς υπό το κράτος πανικού, ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ κραυγάζει ότι η κυβέρνηση έχει σχεδόν καταλύσει την δημοκρατία.
Αν αφήσει λίγο κατά μέρος το εισαγγελικό ύφος και συνειδητοποιήσει τι συμβαίνει στην γειτονιά μας αλλά και στο παγκόσμιο περιβάλλον, θα γίνει ίσως πιο προσεκτικός στις διατυπώσεις του.
Η ακρότητα των εκφράσεων του δεν συμβαδίζει με την πραγματικότητα, η πραγματικότητα της κοινωνικής στήριξης δεν συμβαδίζει με επαρμένη προβολή ότι το κόμμα του είναι έτοιμο να κυβερνήσει, η προσωπική του ισχύς στο κόμμα είναι αντίστροφα ανάλογη προς τα μεγάλα λόγια που εκστομίζει.
Φαύλος κύκλος για τον ίδιο, αλλά για την κοινωνία που δεν έχει αντιπολίτευση.
Η Πλεύση Ελευθερίας, τουλάχιστον, περιορίζεται στην διαμαρτυρία. Γενικά διαμαρτύρεται—μοχλεύοντας πρωταρχικά το θέμα των Τεμπών. Για τα άλλα μεγάλα θέματα δεν έχει κάτι να πει.
Η επίθεση είναι άμεσα στην κυβέρνηση, έμμεσα στην δημοκρατία και τους θεσμούς της.
Οι μνήμες από τον προεδρία της Κας Κωνσταντοπούλου στην Βουλή είναι ακόμη νωπές. ΟΙ θεσμοί δεν καταργούνται μόνο.
Η στρέβλωση τους είναι ακόμη χειρότερη – η εμπειρία με την κυβέρνηση Τσίπρα δεν ξεχνιέται εύκολα. Αυτό πληρώνει σήμερα και ο ΣΥΡΙΖΑ του κ. Φάμελλου και η Νέα Αριστερά του κ. Α. Χαρίση, αλλά ούτε αυτό τους εμποδίζει να επιτίθενται στην δημοκρατία.
Ο λαϊκισμός υπονομεύει την δημοκρατία και σύσσωμη η αντιπολίτευση λαϊκίζει σε βαθμό που δεν συνάδει ούτε στο ελάχιστο είτε με την εσωτερική πραγματικότητα της χώρα μας, είτε με τα τεράστια ρίσκα που αντιμετωπίζουμε διεθνώς.
Οι κίνδυνοι είναι άμεσοι, πραγματικοί, ορατοί, μεγάλοι.
Απαιτείται, πλέον, ένας ελάχιστος βαθμός συναίνεσης του πολιτικού κόσμου μήπως αποφύγουμε τα χειρότερα.
Ο πανικός που έχει καταλάβει το ΠΑΣΟΚ, η κατάθλιψη του ΣΥΡΙΖΑ, η μονοθεματική διαμαρτυρία της Πλεύσης Ελευθερίας κάνουν κακό στον τόπο.
Τελικά, θα αποδειχθεί, και στους ίδιους.
Διότι η κοινωνία τους αποστρέφεται.
Διαβάστε επίσης:
Δεινή ή πανίσχυρη η θέση του Ερντογάν – Ποια η σχέση με την Ελλάδα;
ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΣΗΜΕΡΑ
