Θα μου πείτε ότι οι νόμοι είναι …νόμοι, και πρέπει να εφαρμόζονται. Μολονότι στην Ελλάδα αυτό ακούγεται κάπως άστοχο, επειδή τόσοι και τόσοι νόμοι ψηφίζονται και δεν εφαρμόζονται, να παραδεχτούμε έτσι είναι.

Προκύπτει, όμως, και το ερώτημα «για ποιο λόγο δεν εφαρμόζεται ένας νόμος;» Κι αυτό είναι το κρίσιμο σημείο.

Αφορμή δίνεται από το ρεπορτάζ  ότι με σύνολο ληξιπρόθεσμων χρεών προς την εφορία της τάξης των 100 δισ. ευρώ ούτε το 50%  δεν μπορεί να εισπραχθεί.

Ένας λόγος είναι ο τεράστιος όγκος που δεν είναι εύκολα διαχειρίσιμος από τις αρχές, παρά την τεράστια  και πετυχημένη προσπάθεια εκσυγχρονισμού που έχει γίνει.

Ένας δεύτερος είναι πως μερικά από τα χρέη δεν μπορούν αντικειμενικά να εισπραχθούν—η εταιρεία μπορεί να έχει κλείσει χρεοκοπημένη, ο υπεύθυνος να έχει πεθάνει, οι μέτοχοι να έχουν πτωχεύσει κοκ.

Προφανώς δεν ισχύει αυτό σε όλες τις περιπτώσεις. Προβάλλεται, τότε ο τρίτος λόγος του κακοπληρωτή. Έρχονται, όμως, στοιχεία, που αποδυναμώνουν το συγκριμένο επιχείρημα. Διότι δεν μπορεί μέσα σε μία περίοδο που δεν ξεπερνά την δεκαπενταετία οι κακοπληρωτές να αυξήθηκαν από 1 εκατ. σε 4 εκατ.  Κακοπληρωτές υπάρχουν. Όχι, όμως, και 4 εκατ.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η δεκαετής βαθιά οικονομική κρίση οδήγησε πολλές εταιρείες στην χρεοκοπία, πολλούς πολίτες στην φτώχεια. Αυτός είναι ένας πρόσθετος λόγος. Υπάρχει, όμως, και ένας ακόμη που συνήθως δεν συζητείται. Κι αυτός είναι οι επιβαρύνσεις. Θα αφήσω κατά μέρος το θέμα αυτό όσον αφορά τις τράπεζες – είναι για άλλο σημείωμα, καθώς υπάρχει διαφορά ανάμεσα σ’ αυτές  και στο δημόσιο. Το αποτέλεσμα όμως είναι το ίδιο: για πολλά χρέη ύστερα από ένα σημείο η είσπραξη τους καθίσταται αδύνατη διότι ο τοκισμός τα φτάνει σε δυσθεώρητα ύψη.

Το ερώτημα, λοιπόν, παραμένει: τι νόημα έχει να γράφουμε ότι υπάρχουν χρέη φορολογουμένων ύψους 100 και κάτι δισεκατομμυρίων ευρώ και το μισό να είναι ..ανεπίδεκτο είσπραξης;

Είναι σαφές ότι απαιτείται να γίνει μία εκκαθάριση. Στο παρελθόν παρόμοιες προσπάθειες συνάντησαν νομικές αντιρρήσεις και συνειδητά εμπόδια από τον κρατικό μηχανισμό που τις αποδυνάμωναν. Ας τελειώνουμε, όμως, επιτέλους: τα αντικειμενικά ανείσπρακτα ας διαγραφούν. Να μην βαυκαλιζόμαστε ότι έχουμε να εισπράξουμε και να μην δημιουργείται χωρίς λόγο η διεθνής εντύπωση της συνεχιζόμενης ελληνικής φοροδιαφυγής που έτσι, επίσημα μάλιστα, τοποθετείται σε μη ρεαλιστικά, ουσιαστικά ανύπαρκτα, μεγέθη.

Δεύτερο θέμα είναι οι επιβαρύνσεις. Εκεί το δημόσιο είναι τρανός τοκογλύφος. Η με νόμο διαγραφή αν όχι όλων των επιβαρύνσεων, τουλάχιστον του 50%, θα μπορούσε να οδηγήσει σε προσιτές για τους πολίτες διευθετήσεις. Όχι όπως στο παρελθόν, όμως, όπου η διαγραφή σχετιζόταν με την άμεση πληρωμή. Να γίνει η διαγραφή σε επίπεδα που να δίνεται η ευχέρεια αποπληρωμής και αυτό να ισχύει  με δόσεις.

Γνωρίζω ότι θα ξεσηκωθούν αντιδράσεις για άνιση μεταχείριση των πολιτών. Οι κακοπληρωτές, όμως, είναι σαφώς μία μειονότητα και πολλά μπορούν να αποσαφηνιστούν με ιδιωτικές συνεντεύξεις. Το μεγαλύτερο μέρος του 50% που θεωρείται εισπρακτέο, σαφέστατα αντανακλά αντικειμενική αδυναμία πληρωμής και μεγάλο μέρος αυτού πάλι, αντανακλά τις επιβαρύνσεις με τόκους, ποινές κλπ.

Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλο μας – με αυταπάτες όπως αυτή με την ακίνητη περιουσία του Δημοσίου (άνθρακες ο θησαυρός και επιβεβαίωση της έλλειψης διαφάνειας και της ανικανότητας σε μάνατζμεντ). Ας δούμε την αλήθεια κι ας πράξουμε. Αυτή η κυβέρνηση έδειξε πως δεν φοβάται. Ας το δείξει σε όλα τα μέτωπα που απαιτούν όχι απλά την αποκατάσταση της αλήθειας αλλά και την ελάφρυνση των βαρών των πολιτών. Σαν πολλά δεν υπέστησαν στην δεκαετία 2010-2020 για να προσποιούμαστε σήμερα ότι τα δεινά πέρασαν (που είναι ορθό) και οι επιπτώσεις τους επίσης (που είναι απόλυτα ανακριβές).

Διαβάστε επίσης

Η ακρίβεια και η υγεία μπορεί να πληγώσουν την κυβέρνηση