Αν το θέμα δεν ήταν σοβαρό, μόνο θυμηδία θα προξενούσε. Χλευάζουμε τις συνιστάμενες του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά η άκρα Δεξιά έχει ξεπεράσει κάθε όριο. Τα γκρουπούσκουλα αναφύονται ως άγρια χόρτα του βουνού. Έβρεξε εκλογές και ξεφύτρωσαν. Το πρόβλημα είναι πως δεν… τρώγονται.

Δεν θα κουράσω τον αναγνώστη και δεν θα τα τιμήσω αναφέροντας τις ονομασίες τους– υπάρχουσες, σε εκκόλαψη, κατά φαντασία. Το ερώτημα που καλείται να απαντήσει όποιος πολίτης σκέπτεται να τα στηρίξει με την ψήφο του είναι απλό: τι θα κερδίσει;

Μερικοί είναι ιδεολόγοι παλαιάς κοπής: αντί-κομμουνιστές, ξενόφοβοι, οπαδοί του δόγματος «νόμος και τάξη», ουσιαστικά κατά της φιλελεύθερης δημοκρατίας. Μερικοί θεωρούν ότι ειδικά η Νέα Δημοκρατία πρόδωσε την αστική τάξη, την πατρίδα, την θρησκεία. Άλλοι είναι απλά και συγκεκριμένα κατά του Μητσοτάκη.

Στην αριστερή παράταξη η εικόνα είναι διαφορετική. Υπάρχουν κι εκεί οι ακραίοι αρνητές. Μερικοί θα ζητήσουν την ψήφο του πολίτη – και θα την λάβουν. ΟΙ θέσεις τους είναι σαφείς: είναι αντί-καθεστωτικοί. Ήταν και παλιά. Σ’ αυτό υπάρχει συνέπεια. Άλλοι, που δοκίμασαν τα νερά στο άμεσο παρελθόν, τα βρήκαν βαθιά και έχουν κάνει πίσω.

Ας πούμε ότι όλα μπαίνουν στην Βουλή. Σε τι ελπίζουν από εκεί και πέρα; Σε μερικές ημέρες, όσο θα διαρκέσει η περίοδος όπου κανένα κόμμα δεν θα καταφέρει να σχηματίσει κυβέρνηση, θα περάσουν στην πολιτική λήθη. Η ψήφος διαμαρτυρίας, όμως, (γιατί μόνο ως τέτοια νοείται) θα είναι ψήφος κατά της δημοκρατίας – τόσο από αριστερά όσο και από δεξιά.

Στις δεύτερες εκλογές, η εκδικητικότητα της ψήφου κατά της κεντροδεξιάς, θα μπορούσε σχεδόν να εξαφανιστεί. Όχι της Αριστεράς, όμως. Εκεί η ιδεολογία είναι υπεράνω όλων – γι’ αυτό δεν υπάρχει συγχώρηση για τον προδότη του 2015.  Η πικρή γεύση, όμως, της πολύ διασπασμένης ακροδεξιάς παράταξης θα έρχεται σε άμεση αντίθεση με την μονολιθική συμπεριφορά της Αριστεράς. Καλά εκπαιδευμένη και καλομαθημένη από τα υψηλά αλλά ΕΣΣΔ ποσοστά, στο θέμα αυτό η αριστερά δεν παίζεται. Και δημιουργεί λανθασμένες εντυπώσεις.

Κανένας Δεξιός ή Κεντροδεξιός που στηρίζει την φιλελεύθερη δημοκρατία δεν θέλει στις τάξεις του εγκληματίες και φασίστες αλά Χρυσή Αυγή. Γι’ αυτόν τον λόγο ακριβώς, είναι αμφιλεγόμενη η απόφαση απαγόρευσής της. Οι δημοκρατίες μπορεί να πεθαίνουν εύκολα (ιδιαίτερα στην σημερινή εποχή) αλλά η ισχύς τους είναι η πειθώ και η συμμετοχή των πολιτών στα κοινά. Στην κεντροδεξιά εναπόκειται να πείσει τους πολίτες για την χαμένη ψήφο που θα πάει στα ακροδεξιά γκρουπούσκουλα. Τα αριστερά θα συνεχίσουν στον δρόμο που ήδη ακολουθούν: να βιώνουν λάθρα στο πολιτικό περιθώριο και να μην αποκηρύσσουν την βία.

Για την Αριστερά έχουν τον ρόλο τους. Και είναι σχεδόν περιζήτητος. Τα Δεξιά, με το νέο περιβάλλον που έχει προκύψει, δεν έχουν ούτε ρόλο, ούτε λόγο. Όσο πιο γρήγορα εξαφανιστούν τόσο το καλύτερο για τον τόπο.

Διαβάστε επίσης

Ένα μάλλον δυστοπικό οικονομικό μέλλον