Η ακύρωση του επενδυτικού σχεδίου της Sunlight για την δημιουργία ενός μέγα-εργοστασίου στην Κοζάνη, εμπίπτει στην απόλυτη δικαιοδοσία της επιχείρησης, καθώς δεν είχαν απορροφηθεί τα σχετικά ευρωπαϊκά κεφάλαια ύψους (περίπου 250 εκατ. ευρώ).

Οι εποχές χαρακτηρίζονται από αβεβαιότητα – οπότε και από αυξημένο ρίσκο. Δουλειά του επιχειρηματία είναι να αναλαμβάνει ρίσκα, δουλειά του είναι να τα εκτιμά και να αποφασίζει ανάλογα.

Μέχρι εδώ καλά; Όχι και τόσο, όμως. Δύο είναι τα θέματα που τίθενται. Το ένα αφορά την  επιχειρηματική ηθική. Τυπικά η Sunlight και η διοίκηση της είναι άμεμπτοι. Είχαν, όμως, υποβάλλει επενδυτικό σχέδιο που έφτανε τα 2 δισ. ευρώ, οπότε με την έγκριση του αυτόματα στέρησε κεφάλαια τουλάχιστον 250 εκατ. ευρώ από άλλο σχέδιο που δεν εγκρίθηκε. Αν η Sunlight δεν είχε υποβάλλει το σχέδιο της, βέβαιο είναι πως μία άλλη επένδυση θα είχε εγκριθεί.  Με αυτήν την οπτική γωνία, η Sunlight φέρει την ευθύνη ότι απέτρεψε μία άλλη επένδυση. Είναι αυτό που οι οικονομολόγοι αποκαλούν opportunity cost. Το συναφές ερώτημα είναι πόσο κοστίζει στο Κοινοτικό δημόσιο και πόσο στο Ελληνικό, η αποποίηση του ρίσκου από τον ιδιωτικό τομέα και η μεταφορά του στον δημόσιο τομέα;

Ένα δεύτερο ερώτημα αφορά την σοβαρότητα της εταιρείας. Μέχρι την ανακοίνωση της ακύρωσης θα μπορούσε με ευθύτητα να καταταγεί στην ομάδα των πλέον σοβαρών ελληνικών επιχειρήσεων. Τι συνέβη, λοιπόν, και η επένδυσε ακυρώθηκε; Το θέμα δεν είναι προσωπικό, καμία επένδυση αυτού του μεγέθους δεν εξαρτάται από ένα άτομο, ακόμη κι αν είναι ο επικεφαλής της. Το θέμα δεν μπορεί να ανάγεται στον ανταγωνισμό των Κινέζων, αυτός είναι γνωστός εδώ και μία τετραετία τουλάχιστον. Που να αποδοθεί λοιπόν; Στην έλλειψη διορατικότητας της ηγεσίας; Σε κακό σχεδιασμό; Σε ανθρώπινα λάθη στους υπολογισμούς;

Υπάρχει και τρίτο θέμα. Ήταν επένδυση εμβληματική για τον ενεργειακό μετασχηματισμό της ευρύτερης περιοχής. Σχεδίαζε την δημιουργία 2000 νέων θέσεων εργασίας—για 2000 οικογένειες μιλάμε. Η επιχείρηση, βέβαια, δεν ασκεί φιλανθρωπικό έργο. Υπάρχει, όμως, το θέμα της ηθικής και γι’ αυτό η Sunlight οφείλει μία εξήγηση.

Βλέποντας την ευρύτερη εικόνα, η Sunlight ακολούθησε τον δρόμο της Advent Τechnologies (1,5 δισ. ευρώ και 650 νέες θέσεις εργασίας) και της Wonderplant (200 εκατ. ευρώ και 300 νέες θέσεις εργασίας). Τα ερωτήματα τώρα πολλαπλασιάζονται: ήταν όλες οι διοικήσεις άσχετες; Ήταν όλες ασόβαρες; Ή φταίει το κράτος; Ή, η Ε.Ε; Πάνω απ’ όλα το γίνεται τώρα με την ενεργειακή μετάβαση της περιοχής;

Στην ανάρτηση του ο Νίκος Μαντζούφας έπλεξε το εγκώμιο τόσο του Innovation Fund όσο και του Ταμείου Ανάκαμψης (RFF) σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Για την Ελλάδα; Το ρεπορτάζ λέει ότι «όποιος εμπλέκεται με fast track και Enterprise… τον τρώνε οι διάδρομοι και οι γωνίες».

Ο Τάκης Θεοδωρικάκος και ο Νίκος Παπαθανάσης οφείλουν να ενημερώσουν πως σχεδιάζει η κυβέρνηση να αντιμετωπίσει την ακύρωση επενδύσεων που ξεπερνούν τα 3 δις. ευρώ, την απώλεια της  ευκαιρίας απασχόλησης  για 3000 οικογένειες και την βαθιά ανησυχία για το μέλλον μίας ολόκληρης περιοχής.

Ο Λάμπρος Μπίσαλος και ο Ανδρέας Αθανασόπουλος έχουν την ηθική υποχρέωση να εξηγήσουν γιατί δεν υλοποιείται η επένδυση. Το ίδιο και οι επικεφαλείς των άλλων δύο εταιρειών που προηγήθηκαν στις ακυρώσεις. Και για να είμαστε ξεκάθαροι. Δικαίωμα τους ήταν να πράξουν ότι έπραξαν. Ηθικό καθήκον τους είναι να εξηγήσουν το «γιατί». Ευθύνες υπάρχουν είτε ανθρώπινες, είτε γραφειοκρατίας, είτε αντικειμενικών συνθηκών.

Πρακτική και ηθική είναι η υποχρέωση των υπουργών. Ως πολιτικοί έχουν την ευθύνη να υλοποιούν το κυβερνητικό έργο και στην συγκεκριμένη περίπτωση το έργο τρίζει συθέμελα. Η ακύρωση των επενδύσεων στερεί την ελπίδα και τίποτα δεν είναι πιο χειρότερο από την στέρηση στο σκοτάδι της ανωνυμίας – πολιτικής ή επιχειρηματικής.

Διαβάστε επίσης

Η πώληση του ΟΛΘ η γεωπολιτική και η πραγματικότητα της ιδιωτικοποίησης