Σε μια χώρα που δείχνει να έχει επιτακτική ανάγκη από υγιή αναστήλωση του κοινωνικού της ιστού, ο εκσυγχρονισμός του οικογενειακού δικαίου ακόμη δείχνει να εκκρεμεί ως….δευτερεύον θέμα. Το ψήφισμα του Συμβουλίου της Ευρώπης (3/10/15) το οποίο θεσπίζει την συν-επιμέλεια ως αρχή ότι και οι δυο γονείς έχουν ίσα δικαιώματα απέναντι στα παιδιά τους εδώ στη χώρα μας φαίνεται πως παραμένει κλειδωμένο σε κάποιο…συρτάρι.

Το αίτημα χιλιάδων πατεράδων για το αυτονόητο, για την εφαρμογή δηλαδή του σχετικού ψηφίσματος του Συμβουλίου της Ευρώπης και στην Ελλάδα παραμένει μετέωρο. Τι ζητά στ’ αλήθεια ο γονιός;

Την εξασφάλιση και του δικού του ρόλου στην φροντίδα και ανατροφή των παιδιών του μετά το διαζύγιο. Γιατί η Πολιτεία του το αρνείται αυτό το δικαίωμα;

Ο λόγος είναι πως ίσως θεωρεί ότι ανοίγοντας αυτό το κεφάλαιο θα βρεθεί αντιμέτωπη με σωρεία δύσκολων αλλαγών που θα πρέπει άμεσα να αντιμετωπίσει.

Όμως, όποια και να είναι τα προβλήματα, εύκολες λύσεις σίγουρα δεν θα υπάρξουν.

Η αναλγησία της πολιτείας σ ‘ένα τόσο σοβαρό πρόβλημα που δείχνει να ριζώνει όλο και πιο βαθιά στην κοινωνική συνοχή της οικογένειας μόνο καταστροφικά αποτελέσματα μπορεί να επιφέρει στο μέλλον με σημαντικότερο εκείνο της αύξηση της εγκληματικότητας.

Το ερώτημα λοιπόν είναι :

Εφόσον ο νομοθέτης θεωρεί και τους δυο γονείς νομικά ισότιμα υπόλογους σε ό,τι αφορά τη φορολογία, εργασία κλπ πως συνεχίζει πρακτικά να εθελοτυφλεί με το κεκτημένο δικαίωμα του ενός στην καθημερινή φροντίδα του παιδιού του;

Σύμφωνα με το άρθρο 681 του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας θα πρέπει να ερευνάται το περιβάλλον των δυο γονέων και να δίδεται η επιμέλεια στον καταλληλότερο από τους δυο.

Πώς όμως μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο σωστά δεδομένου της σημαντικής έλλειψης κοινωνικών υπηρεσιών και υποδομών;

Ποια είναι η λύση; Χωρίς ενδελεχή έλεγχο για την ψυχική καταλληλότητα της μητέρας (πέρα φυσικά από τις ακραίες υποθέσεις σωματικής κακοποίησης, πορνεία, ναρκωτικά κλπ.) να της δίδεται κατά 99% των περιπτώσεων η αποκλειστική επιμέλεια ως η ‘’εύκολη λύση’’ οπότε και την απόλυτη εξουσία να τη χρησιμοποιήσει κατά το δοκούν.

Είναι δε πλέον σύνηθες φαινόμενο η εξουσία αυτή να ασκείται εναντίον του ενός δημιουργώντας αρνητικά αισθήματα κατά του άλλου γονέα για εύλογους λόγους πχ εκδίκηση, οικονομικές διαφορές κλπ με αποτέλεσμα τη φυσική αποξένωση του παιδιού από τον άλλο γονέα.

Η γονεϊκή αποξένωση όπως είναι πια ευρέως γνωστόν είναι μια σοβαρή μορφή παιδικής κακοποίησης που δεν πρέπει να περνάει απαρατήρητη αφού ‘’πνίγει’’ την αθώα ψυχή εμποδίζοντας την υγιή της ανάπτυξη.

Με την ραγδαία εξέλιξη της κοινωνίας η πολιτεία οφείλει πια να ξεπεράσει τις αγκυλώσεις που την θέλουν να βολεύεται σε ένα αναχρονιστικό σύστημα όπου η εφαρμογή του δείχνει να παραμένει ακατόρθωτη.

Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που αρκετές δυτικές χώρες πια έχουν ήδη προσαρμόσει το νομικό τους καθεστώς με εκείνο της από κοινού κηδεμονίας.

Η πολιτεία οφείλει να υιοθετήσει ένα αντίστοιχα παιδοκεντρικό νομοθετικό πλαίσιο όπου θα βλέπει τον χωρισμό των γονιών πρωτίστως μέσα από το συμπονετικό βλέμμα του παιδιού που αγαπάει και έχει ανάγκη και από τους δύο του γονείς.

Ίσως με αυτόν τον τρόπο να καταφέρει να περιορίσει την γονεϊκή αποξένωση και κυρίως εκείνα τα καταχρηστικά φαινόμενα κακής επιμέλειας όπου συνήθως ο πατέρας χάνει σημαντικές στιγμές από το μεγάλωμα των παιδιών του.

Έτσι μόνο θα καταφέρει να πλέξει έναν νέο υγιή κοινωνικό ιστό και να δώσει σε αυτά τα παιδιά αυτό που πραγματικά τους αξίζει δηλαδή μια οικογένεια που δεν διαλύεται επειδή οι γονείς τους χώρισαν.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:

http://www.mononews.gr/ta-9-apofthegmata-zois-tou-ivan-savvidi/77338