Καθώς η καλοκαιρινή (για την ακρίβεια Αυγουστιανή) ραστώνη έχει πιάσει για καλά στην Ελλάδα, το ενδιαφέρον έχει στραφεί στα λεγόμενα «καυτά σημεία» στο εξωτερικό.

Βέβαια, οι αλλαγές σε επίπεδο γενικών γραμματέων στα υπουργεία είχαν ενδιαφέρον, αν μη τι άλλο διότι έδειξαν ότι το Μαξίμου ενδιαφέρεται άμεσα και πρακτικά για την κυβερνητική αποτελεσματικότητα. Οι διαμάχες στον ΣΥΡΙΖΑ, όμως, δεν είναι πλέον ούτε καν νέο – συμπεριλαμβανόμενης και της «διαγραφής» Πολάκη, η άνεση και σιγουριά του οποίου όντως αντικατοπτρίζουν την πολιτική του πραγματικότητα. Ο αψύς Κρητικός εκπροσωπεί την ψυχή του ΣΥΡΙΖΑ – όταν φύγει θα «φύγει» και το κόμμα. Κοντός ψαλμός, βέβαια.

Κάποιο ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα τεκταινόμενα στο ΠΑΣΟΚ, αποκλειστικά και μόνο λόγω της υποψηφιότητας της Άννα Διαμαντοπούλου και της αναπάντεχης στήριξης που φαίνεται να έχει ο Παύλος Γερουλάνος. Αλλά, όλα αυτά είναι για τον Σεπτέμβριο.

Εκτός Ελλάδος, όμως, το κλίμα κτυπά το κόκκινο—και δεν αναφέρομαι στην κλιματική κρίση που έτσι κι αλλιώς βιώνουμε καθημερινά με τα σαραντάρια της θερμοκρασίας στην χώρα μας.

Καυτό σημείο είναι τα Υψίπεδα του Γκολάν, όπου η πιθανότητα να ανοιχτεί ένα νέο μέτωπο είναι πλέον ισχυρή. Το Ισραήλ δεν έχει ουσιαστικά απαντήσει στην επίθεση που σκότωσε 12 παιδιά και τραυμάτισε βαριά ένα διπλάσιο νούμερο – «ορεκτικά» έστειλε στην Χεζμπολά. Η ουσιαστική αντίδραση μάλλον θα εκδηλωθεί σε 2-3 ημέρες, προκειμένου να ολοκληρωθούν οι προετοιμασίες στο έδαφος με την μετακίνηση πρόσθετων ανθρώπινων και υλικών πόρων σε περιοχή που έχει βαριά στρατικοποιηθεί από τον Οκτώβριο του 2023—αμέσως μετά την επίθεση της Χαμάς, καθώς το Ισραήλ τότε ανέμενε ότι η Χεζμπολά θα επιτίθετο επίσης, σε συνεννόηση με την Χαμάς.

Η προοπτική διεύρυνση του πολέμου κάπως μετριάζεται μετά την επίσημη αποδοχή της εκλογής του μετριοπαθούς Masoud Pezeshkian από το θρησκευτικό ιερατείο του Ali Khamenei.  Αναγνωρίζοντας την λαϊκή αποτυχία της ακραίας συντηρητικής ατζέντας που είχε επιβάλει ο ίδιος ο Khamenei και εκπροσωπούσε ο αποθανών Raisi, ο ίδιος αποφάσισε να επιτρέψει την υποψηφιότητα του Pezeshkian. Η εκλογή, παρά την σημαντική αποχή, ενδέχεται να μετριάσει την πολιτικό-στρατιωτική ακρότητα των Αγιοτολάχ και να ασκήσουν πίεση στην Χεζμπολά (που έτσι κι αλλιώς ελέγχουν) να αντιδράσει ήπια στα όποια Ισραηλινά αντίποινα.

Η επανεκλογή του Μαδούρου στην Βενεζουέλα δεν είναι εκλογή αλλά δοτός λόγος και δεν εκπλήσσει. Το αποτέλεσμα ήταν προκαθορισμένο. Τίποτα, όμως, δεν είναι πλέον προκαθορισμένο στις ΗΠΑ. Αν υπάρχει μία γωνιά της Γης που τώρα συγκεντρώνει την προσοχή αυτή είναι η Αμερική.

Τα πρώτα δημοσκοπικά αποτελέσματα στις τέσσερις από τις έξη κρίσιμες για το εκλογικό αποτέλεσμα πολιτείες είναι κόλαφος για τον Τραμπ. Η Χάρις προηγείται με 2 μονάδες στο Wisconsin, με τρεις στην Pennsylvania, με 4 στην Minnesota και με 10 στο Michigan.

Κατά κανόνα οι εκλογές στις ΗΠΑ αποφασίζονται από ένα μέρος του εκλογικού σώματος – περίπου το 20%– που μετακινείται ανάμεσα στα τσιμεντένια μπλόκα των Δημοκρατικών και των Ρεπουμπλικάνων. Η επιλογή ανάμεσα στον ψεύτη, απατεώνα, αυταρχικό Τραμπ και τον σωματικά και ψυχικά καταρρέοντα Μπάιντεν ήταν ανάθεμα γι’ αυτούς. Το 2016 το σύστημα δεν τους έδωσε την πρώτη επιλογή τους που ήταν η Κλίντον. Το 2020 το κατάφεραν και απαλλάχθηκαν από τον Τραμπ. Το 2024 η επιλογή είχε πάρει την μορφή «μπρος γκρεμνός και πίσω ρέμα».

Η ανακούφιση με την υποψηφιότητα Χάρις φάνηκε αμέσως. Πέρα από τους μεγάλους χορηγούς, οι μικροί και άσημοι δώρισαν στη νέα υποψήφια πάνω από $200 εκατ. μέσα σε λίγες μέρες.

Ο Τραμπ ήδη ξέφυγε και επιτέθηκε στην Χάρις χαρακτηρίζοντάς την ως «τρελή αριστερή». Οι ημέρες όπου η ακραία συμπεριφορά του, η λεκτική του βία, τα ατελείωτα ψέματα  του είχαν πέραση, τελείωσαν. Βεβαίως οι MAGA οπαδοί του θα τον ψηφίσουν. Βεβαίως οι επόμενες 100 ημέρες θα είναι ημέρες βίας και νοθείας, ακραίων συμπεριφορών. Ο Τραμπ, όμως, έχει ήδη χάσει το όποιο προβάδισμα και οδεύει ταχέως προς μία νέα ήττα.

Το αναπάντητο ερώτημα δεν είναι αν θα εκλεγεί η Χάρις ή όχι; Αλλά τι θα συμβεί στις ΗΠΑ όταν η Χάρις εκλεγεί και ο Τραμπ θα έχει χάσει για δεύτερη φορά;

Διαβάστε επίσης

Και, όσο τόσο ξαφνικά, το μοντέλο ανάπτυξης