Οι δύο τελευταίες ημέρες στερούνται ιδιαίτερου πολιτικού ενδιαφέροντος—αν δεν ήταν η μόνιμη επωδός με την Τουρκία, τα F-16 και τα F-35, θα έλεγε κανείς ότι κάτι …ξεφούσκωσε στο πεδίο.
Αν το κύριο πολιτικό νέο είναι το πώς ακριβώς θα εμποδιστεί η κάθοδος των νεοναζί στις εκλογές — σοβαρό θέμα αλλά φαντάζομαι ότι τρεις συνταγματολόγοι από τα τρία μεγάλα κόμματα θα μπορούσαν να το έχουν λύσει σε μισή ημέρα — τότε κάτι συμβαίνει στην Ελλάδα των παθών που γνωρίζουμε.
Όχι πως πραγματικά άλλαξε κάτι – να κρίνει τουλάχιστον κανείς από τα εκπληκτικά σποτάκια του ΣΥΡΙΖΑ που θέλουν να περάσουν το μήνυμα πως με την δεξιά στην κυβέρνηση δεν μπορείς να σπουδάσεις – θα σε δείρουν τα όργανα τάξης.
Η αξιωματική αντιπολίτευση παραμένει κυριολεκτικά δέσμια του παρελθόντος της: η «πρώτη φορά αριστερά» δεν αποτελεί πλέον δυναμικό σύνθημα για εμπρός, αλλά για στοιχειωμένο φάντασμα από ένα παρελθόν που πέρασε ανεπιστρεπτί. Απευθύνεται σε μία κοινωνία που στην μεγάλη της πλειοψηφία το έχει ξεπεράσει – οπότε η προοπτική της επανάληψης του σήριαλ την αφήνει μάλλον αδιάφορη.
Είναι αυτή η αίσθηση του deja vue.
Το τρίτο κόμμα, από την άλλη μεριά, δείχνει να έχει τελματώσει. Θέλεις η υπεροψία της νέο-αναληφθείσας εξουσίας, θέλεις η μονοθεματική αντιπολίτευση, θέλεις η αδυναμία εκμετάλλευσης αξιόλογων στελεχών, θέλεις η μη σαφής προβολή θέσεων και απόψεων, το τρίτο κόμμα μοιάζει να κινείται σε κενό αέρος – κι όταν εμφανίζονται ρεύματα αυτά είναι συνήθως καθοδικά.
Η κυβέρνηση μοιάζει να έχει φέρει το παιγνίδι στα μέτρα της. Το αντί-θυμικό «το είπαμε και το κάναμε» παίζει κόντρα στην βαθύτερη ανασφάλεια του πολίτη που ακόμη οικτίρει τον εαυτό του ως εύκολα πειθόμενο – και μάλιστα με μπαρούφες.
Αντιπαρατίθεται στις υποσχέσεις που δόθηκαν αφειδώς και δεν τηρήθηκαν… αφειδώς. Η κυβέρνηση θα σταθεί στα πεπραγμένα της. Η αποδόμησή τους από την αντιπολίτευση είναι πολύ δύσκολη, έως αδύνατη.
Άντε να πείσεις τον άλλο ότι δεν …υπάρχει ο Πιερρακάκης, δεν έγινε η ψηφιακή επανάσταση, δεν άλλαξε σε πολλά και προς το καλύτερο η καθημερινότητα του πολίτη.
Το πρόβλημα για την κυβέρνηση δεν θα είναι αυτές οι διπλές εκλογές. Το σώμα θα δώσει λύση σε πείσμα τόσο του κ. Τσίπρα όσο και του κ. Ανδρουλάκη. Η πρόκληση θα είναι να περάσουν στο σύνολο της κοινωνίας τα οφέλη που αποκόμισε η χώρα μας σ’ αυτήν την ταραχώδη πλην όμως, δημιουργική περίοδο.
Η πρόκληση θα είναι τα οφέλη της ανάπτυξης να φανούν στην υγεία, στην παιδεία και στην δικαιοσύνη – για να αισθανθεί ο Έλληνας ότι ζει επιτέλους σε οργανωμένο, σύγχρονο κράτος.
Αυτό το λεγόμενο trickle down effect, δεν είναι τόσο φανερό σήμερα. Και το σύστημα του σύγχρονου νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού δεν το ευνοεί – το αντίθετο θα υποστήριζα το εμποδίζει. Μέχρι σήμερα η κυβέρνηση κατάφερε να διατηρήσει μία ισορροπία ανάμεσα στην πραγματικότητα και τις προσδοκίες. ΟΙ κρίσεις την βοήθησαν – όσο και να ακούγεται παράξενο και αντιφατικό.
Μετά τις εκλογές, όμως, η εικόνα θα είναι διαφορετική — διότι οι προσδοκίες δεν θα περιμένουν άλλο.
ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΣΗΜΕΡΑ
