Να ξεχάσουμε το 2021. Πάμε για το 2022

Η δύσμοιρη οπτασία άρχισε να διαφαίνεται. Αχνά, σταδιακά, όμως, όλο και πιο απτά. Μέχρι που να γίνει πραγματικότητα. Οι αμφιβολίες αν το 2021 θα είναι έτος ανάκαμψης πληθαίνουν.

Και για το 2022; Βλέπουμε.

Στον τομέα της υγείας, το πολυπόθητο εμβόλιο δεν πλησιάζεται. Τα πρωτόκολλα αντιμετώπισης του covid-19 παραμένουν άπιαστα. Το δεύτερο κύμα είναι εδώ. Και η οικονομία βουλιάζει. Οι αρχικές αισιόδοξες προβλέψεις αποδεικνύονται…αισιόδοξες. Ο επικεφαλής του ΣΕΤΕ, Γιάννης Ρέτσος, το επιβεβαίωσε. Αν τελικά τα έσοδα από τον ξένο τουρισμό θα είναι μόνο 3 δισ. ευρώ, τότε μιλάμε για πτώση της τάξης του 80% σε σύγκριση με το 2019.

Η επίπτωση στο ΑΕΠ ξεπερνά το 12% από έναν τομέα μόνο. Στο πλαίσιο αυτό, η μείωση του ΑΕΠ κατά 15,5% στο β΄ τρίμηνο του 2020 μπορεί να αποτελεί προειδοποίηση για το μέλλον –και όχι ότι πιάσαμε τον πάτο του βαρελιού, όπως βιάστηκαν μερικοί να ισχυριστούν, οπότε η ανάκαμψη είναι προ των πυλών!

Θα περιμένουμε τώρα τα μαντάτα από τις τράπεζες, το εμπόριο, την γεωργία, τις υπηρεσίες. Ο Γιάννης Στουρνάρας ορθά εμμένει στην ανάγκη ίδρυσης «κακής τράπεζας» – bad bank. Έμμεσα, δηλαδή, η Τράπεζα της Ελλάδος εκδηλώνει την ανησυχία της για το χρηματοπιστωτικό σύστημα. Τα μόνο πέντε δισεκατομμύρια σε νέα κόκκινα δάνεια που υπαινίσσεται ο Φωκίων Καραβίας, μπορεί να είναι τόσο αισιόδοξα, όσο και οι αρχικές προβλέψεις για τα τουριστικά έσοδα.

Στην κυβέρνηση θα περάσει τώρα το μπαλάκι της διαχείρισης, όχι μίας προσωρινής, αλλά μίας τουλάχιστον ημί-μόνιμης πρωτόγνωρης κρίσης. Δεν θα πρέπει να εκπλαγούμε αν οι μέχρι σήμερα σχεδιασμοί για την απάλυνση των επιπτώσεων του κορονοϊού στην οικονομία, χρειαστεί να ανατραπούν. Η Ε.Ε. δείχνει έτοιμη να συνεχίσει με την χαλάρωση των δημοσιονομικών κανόνων. Αυτό δεν σημαίνει, όμως, πως θα αγνοηθούν τελείως. Οι οδηγίες που διαφαίνονται μέσα από το γράμμα του Paolo Gentiloni δείχνουν ότι το θέμα της οικονομικής βιωσιμότητας δεν θα…ξεχαστεί.

Το υπουργείο οικονομικών του Χρήστου Σταϊκούρα θα βρεθεί μεταξύ σφύρας και άκμονος. Τα μέτρα στήριξης της οικονομίας υπονομεύουν την δημοσιονομική βιωσιμότητα – αν συνεχιστούν. Χωρίς τα μέτρα, το κοινωνικό κόστος γίνεται απαγορευτικό και το πολιτικό δυσβάστακτο. Αν, μάλιστα, υποκύψει η κυβέρνηση στις σειρήνες που ζητούν να χρησιμοποιηθούν τα 32 δισ. της Ε.Ε. για να στηριχτεί η τρέχουσα δαπάνη, τότε η σύγκρουση με τις Βρυξέλλες θα είναι αναπόφευκτη – και το μέλλον μας νομοτελειακά ναρκοθετημένο.

Κατά μία έννοια, η αναφορά του Ευάγγελου Μυτιληναίου στην ανάγκη να υπάρξει ένα «επιχειρηματικό ξεσκαρτάρισμα» δείχνει μία σκληρή μεν, αλλά ρεαλιστική και μακρόχρονα συμφέρουσα κατεύθυνση που θα μπορούσε να υιοθετηθεί. Σήμερα, η κυβέρνηση εμμένει να επιδοτεί τις θέσεις εργασίας. Διατηρεί, έτσι, την ανεργία χαμηλή, αλλά επιδοτεί και επιχειρήσεις που όφειλαν να κλείσουν. Είναι μία διαχρονική ιστορία, που οι πολίτες έχουν πληρώσει ακριβά. Είναι μία νοοτροπία που διαπερνά τα κομματικά σύνορα και που οδήγησε δεκάδες επιχειρήσεων στο καταφύγιο της ΕΤΒΑ, με αποτέλεσμα να φαλιρίσει η τράπεζα.Είναι η ίδια νοοτροπία που δημιούργησε τον Οργανισμό Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων (ΟΑΕ). Δεν κατάφερε να σώσει καμία επιχείρηση και κόστισε στο ελληνικό Δημόσιο πάνω από 2 τρισ. δραχμές.

Σήμερα, στηρίζουμε επιχειρήσεις με τα λεφτά της Ε.Ε. Η σφύρα και ο άκμονας ισχύουν και για τον τραπεζικό τομέα. Αν οι τράπεζες υποκύψουν και χαλαρώσουν τα χρηματοπιστωτικά κριτήρια, τα κόκκινα δάνεια θα εκτιναχτούν. Αν εμείνουν στην αυστηρότητα, πολλές επιχειρήσεις θα κλείσουν. Τον τελικό λόγο, έμμεσα αλλά σαφώς, έχει η κυβέρνηση. Η λογική λύση είναι να γίνει το επιχειρηματικό ξεσκαρτάρισμα και να επιδοτηθεί η ανεργία – όχι η θέση εργασίας. Η δημόσια δαπάνη θα είναι υψηλή, αλλά θα βελτιωθεί αυτόματα η κατανομή των πόρων.

Κι αν η αλλαγή αυτή συνοδευτεί με την εκ βάθρων αναμόρφωση του ΟΑΕΔ και των μηχανισμών της μετεκπαίδευσης και της δια βίου μάθησης, τότε θα έχουν τεθεί τα θεμέλια για μία πιο υγιή οικονομία. Οφείλουμε να εγκαταλείψουμε την εμμονική υπεράσπιση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, που έχουν την 5η χαμηλότερη παραγωγικότητα στην Ε.Ε. και να στηρίξουμε τις επιχειρήσεις που έχουν την δυνατότητα να συμμετάσχουν σε ευρωπαϊκά έργα, σε ευρωπαϊκές αλυσίδες αξίας. Εξάλλου, με τον τρόπο αυτόν, θα ωθηθούν οι άνεργοι να αποκτήσουν νέες δεξιότητες και να αναζητήσουν νέες μορφές εργασίας.

Οι καιροί ου μενετοί. Μέσα από τον πόνο της κρίσης, μπορούμε να ξεκινήσουμε το κτίσιμο μίας νέας οικονομίας. Αν, όμως, και τούτη τη φορά δεν υιοθετήσουμε τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό στην στόχευση και στην υλοποίηση, τότε θα χάσουμε και το οικονομικό και το γεωπολιτικό μας μέλλον.

Ακολουθήστε το mononews.gr στο Google News για την πιο ξεχωριστή ενημέρωση