Πάντα είχαμε σταθερή διαφωνία με την σύζυγο μου σε σχέση με ποιον τοποθετούσαμε πρώτο στις προτιμήσεις μας, τον Μίκη ή τον Μάνο.

Εκείνη έλεγε Μάνο, εγώ Μίκη. Όχι, δεν ήταν θέμα μουσικής ή τραγουδιών, ούτε θέμα γούστου. Η μουσική τους μου αρέσει εξίσου.

Ούτε ότι είχα τραγουδήσει το Άξιον εστί με την χορωδία του σχολείου μερικές δεκάδες φορές.

Ήταν η ζωή του Μίκη που με είχε συνεπάρει. Άκουγα τις συνεντεύξεις του, διάβαζα τις βιογραφίες του. Η ζωή του ήταν μεγαλύτερη από την φαντασία μου. Η ζωή του Μίκη νιώθω πως ήταν η μεγαλύτερη ζωή που έζησε Έλληνας τον 20ο αιώνα.

Σίγουρα υπήρξαν και άλλοι μεγάλοι Έλληνες τα τελευταία 100 χρόνια, νομπελίστες, πολιτικοί, επιστήμονες, ήρωες και μεγιστάνες ευεργέτες. Κανένας όμως σαν τον Μίκη.

Ο Μίκης ήταν ποταμός.

Όταν τον άκουγες να μιλάει ένιωθες έναν παλμό, ένα πάθος, μια ελληνική ψυχή να πάλλεται και να λάμπει. Ο Μίκης έζησε τόσες πολλές φορές σε μια ζωή. Τόσες πολλές ζωές σε μία.

Πόσο μικροί αλλά και συνάμα τυχεροί πρέπει να νιώθουμε που ο Μίκης υπήρξε, και ήταν Έλληνας. Ήμασταν νέοι φοιτητές στο Πανεπιστήμιο και αρχίζει ένας αστείος τσακωμός μεταξύ ενός φίλου μου και μιας άγνωστης κοπέλας. Ήταν μια από αυτές τις ασήμαντες λογομαχίες που πιο πολύ στόχο έχει να την πει ο ένας στον άλλον.

Τότε γυρίζει ο φίλος μου και λέει μια φράση στο κορίτσι για να την πειράξει που δεν την είχα ακούσει ποτέ ξανά μέχρι τότε.

«Όλη σου η ζωή ένα Σαββατοκύριακο δικό μου», γελάσαμε όλοι με τον εξυπνακισμό του, το κορίτσι έμεινε άλαλο, δεν ήξερε πως να αντιδράσει και ενώ όλοι αναμασούσαμε στο μυαλό μας το αστείο, ο φίλος μου συνεχίζει και την αποτελειώνει «3 με 5 που κοιμάμαι το μεσημέρι».

Εκεί πέσαμε κάτω όλοι από τα γέλια.

Όμως, έτσι μοιάζει η ζωή των περισσότερων από εμάς σε σχέση με του Μίκη. Και μόνο τον Ζορμπά να είχε συνθέσει θα ήταν ο μεγαλύτερος. Ο Ζορμπάς, η πιο σύντομη και περιεκτική φράση για την Ελλάδα. Ο Ζορμπάς είναι τα πιο όμορφα χαρακτηριστικά της χώρας μας σε μια μουσική πρόταση.

Ξεκινάς με τα μάτια μισόκλειστα από τον ήλιο που σε τυφλώνει, το μελτέμι που σε δροσίζει και την θάλασσα που σε προσκαλεί. Σηκώνεσαι και αναρωτιέσαι εάν όλα αυτά που βλέπεις γύρω σου είναι αληθινά.

Αυτός ο ουρανός, αυτός ο τόπος, αυτή η αίσθηση ελευθερίας, αυτή η αιωνιότητα, η μοναδικότητα της ύπαρξης σου.

Εσύ, ο θεός και η Ελλάδα.

Και εκεί που κάνεις τα πρώτα βήματα στην απλή μουσική φράση, εκεί που ακολουθείς με την λογική και το μυαλό ο ρυθμός ανεβαίνει. Ο Μίκης σε τραβάει από το χέρι, το μυαλό σταματά, το τοπίο θολώνει, συντονίζεσαι, παρασύρεσαι, τα βήματα γίνονται πιο γρήγορα, η μουσική δυναμώνει, τώρα τρέχεις να προλάβεις τον ρυθμό.

Ο Μίκης, ο ουρανός η Ελλάδα, το γαλάζιο και το φως έχουν γίνει ένα. Πασχίζεις να κρατηθείς όρθιος, δεν σε νοιάζει, τώρα τα ζεις όλα, τώρα τα έχεις όλα χάρη σε αυτόν τον μαγευτικό τόπο και την μουσική του. Και μόνο για αυτές τις στιγμές που μας έχει προσφέρει ο Μίκης με τον Ζορμπά είναι ο μεγαλύτερος.

Αλλά ο Μίκης δεν ήταν μόνο μουσική, ήταν ένας ποταμός που διέσχισε όλη την ιστορία μας από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο μέχρι και σήμερα. Ένας ποταμός που ξεκινούσε μέσα από ένα μυαλό που πίστευε πως μπορούσε να καταφέρει τα πάντα.

Μικρός παραλίγο να σκοτωθεί γιατί πίστευε πως ήταν ικανός να πετάξει και πήδησε από μια ψηλή μάντρα. Πίστευε πως μπορούσε να αλλάξει τον κόσμο.

Εθνικισμός, Ελληνικότητα, χριστιανικές αρχές, πατριωτισμός, ισότητα, ηθική, μαζί με την απίστευτη παραγωγική δύναμη του μυαλού λύγιζαν την πραγματικότητα, μετέτρεπαν τον πόνο σε δημιουργία.

Έτσι άντεξε τις κακουχίες, έμεινε αλώβητος και έζησε την μεγαλειώδη ζωή του, δροσίζοντας με την μουσική του όλους τους Έλληνες.

Ήταν παντού.

Έπαιζε 15χρονος πινγκ πονγκ με έναν Γερμανό αξιωματικό στο σπίτι του στην Τρίπολη, ξεκίνησε να πάει να πολεμήσει στην Αλβανία αλλά τον γύρισε πίσω ο πατέρας του, έγινε κομμουνιστής γιατί ήταν κατά βάθος παθιασμένα δίκαιος, γύριζε την Κούβα μαζί με τον Τσε Γκεβάρα σε ένα ανοιχτό τζιπ, δημιούργησε ένα κίνημα νεολαίας, έκανε τον κόσμο να χορεύει Ελλάδα, έδωσε στην ποίηση σώμα για να την ακουμπήσουν και να την νιώσουν όλοι.

Ασχολήθηκε με την πολιτική για να δώσει ύλη στα οράματά του, και ο ορμητικός του ποταμός του δεν μπόρεσε ποτέ να μπει σε συγκεκριμένα σχήματα, για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Ξεκίνησε σαν κομμουνιστής και θέλησε να πεθάνει σαν κομμουνιστής, αν και είμαι βέβαιος πως εάν ποτέ βίωνε τον υπαρκτό σοσιαλισμό θα γινόταν ο μεγαλύτερος του πολέμιος.

Γιατί ο ποταμός Μίκης ήταν χειμαρρώδης, διέσχιζε πεδιάδες και λίμνες, όμως, στο τέλος έσπαγε όλα τα φράγματα, άλλαζε πορεία για να συνεχίσει προς άλλες κατευθύνσεις.

Γιατί ήταν ποταμός ελευθερίας, δημιουργίας και ίσων ευκαιριών.

Ήταν ο ποταμός Μίκης, αυτός που κάνει τις δικές μας ζωές να μοιάζουν σαν ένα σαββατοκύριακο δικό του, τρεις με πέντε που κοιμόταν το μεσημέρι.

Ας προσπαθήσουμε να πάρουμε κάτι από την δροσιά και την ορμή αυτού του ποταμού. Να του αφιερώνουμε μια μέρα στα σχολεία. Να ακούμε την μουσική του, αλλά κυρίως να αναστοχαζόμαστε και να εμπνεόμαστε από το πάθος του για ζωή.

Μπορεί να μην έχουμε το ταλέντο του, μπορεί να μην ζούμε σε πολιτικά ανήσυχες περιόδους γιατί οι αγώνες του για την δημοκρατία την έχουν στεριώσει στην χώρα μας, όμως οι ευκαιρίες για ζωντάνεμα υπάρχουν και μέσα μας και γύρω μας.

Όλοι μας να προσπαθούμε να κάνουμε την ζωή μας κάτι περισσότερο από τον μεσημεριανό του ύπνο το Σαββατοκύριακο.

Το οφείλουμε πρώτα στον εαυτό μας και μετά στον Μίκη.

Διαβάστε επίσης:

Η Κρήτη «αποχαιρετά» τον Μίκη Θεοδωράκη

Ο Αλ Πατσίνο αποχαιρετά τον Μίκη Θεοδωράκη: «Έδωσε πνοή στο Σέρπικο – Θα τον θυμόμαστε για πάντα»

Θεοδωράκης: Αυτή είναι η συμβολαιογραφική πράξη με την τελευταία επιθυμία του – Είχε συντάξει ακόμα 4!