Τι ακριβώς θα κερδίσει η ελληνική κοινωνία αν ένας στους πέντε νέους δεν έχει απολυτήριο Λυκείου; Νέα μέτρα υποτίθεται θα κάνουν πιο αυστηρή την απόκτηση του «χαρτιού» που δίνει δυνατότητα εύρεσης εργασίας ή παρακολούθησης μεταλυκειακής (επαγγελματικής) κατάρτισης. Κάποιες προτάσεις τιμωρούν τους νέους για την κατάντια που εμείς οι ενήλικοι δημιουργήσαμε ή συντηρήσαμε.

 

Υπάρχουν, διαβάζουμε, σκέψεις για την αφαίρεση δυο μαθημάτων από τον υπολογισμό του μέσου όρου βαθμολογίας, δυο μαθημάτων που βοηθούν τους μαθητές να προβιβαστούν. Η γυμναστική και τα θρησκευτικά. Αντί λοιπόν να σκεφτούμε γιατί τόσοι πολλοί μαθητές έχουν βαθμούς κάτω από δέκα στα βασικά μαθήματα και να βελτιώσουμε το περιεχόμενο της εκπαίδευσης, ακούμε ιδέες ώστε να δημιουργηθούν αποσυνάγωγοι. Κακά τα ψέματα, θα υπάρχει αποκλεισμός και στίγμα για όσους σε νεότατη ηλικία χαρακτηρίστηκαν «άχρηστοι». Και τραύμα.

 

Εναλλακτικά θα μπορούσε να δίδεται αποδεικτικό φοίτησης, κάτι σαν απολυτήριο που θα πιστοποιεί ότι ο μαθητής πήγε στο σχολείο. Να αναφέρεται η επιτυχία σε εξετάσεις για μαθηματικά, γλώσσα ή οτιδήποτε άλλο κρίνει το υπουργείο ως απαραίτητο για την εισαγωγή στο πανεπιστήμιο. Στη συνέχεια, αυτός που δεν πιστοποίησε τα βασικά, να μπορεί να επιστρέψει, να περάσει τις εξετάσεις και να επικυρώσει ότι έλαβε τις γνώσεις που έλειπαν. Έτσι θα μπορεί σε όποια ηλικία ωριμάσει ή θελήσει να συνεχίσει τις σπουδές του, να επιστρέψει στην εκπαίδευση. Αυτό θα έδινε τη δυνατότητα εξέλιξης σε μελλοντικό χρόνο και την εγγύηση ότι η ζωή δεν τελειώνει στα 18.

 

Είναι μεγάλη η ευθύνη του υπουργού Παιδείας Κυριάκου Πιερρακάκη, να αποφασίσει αν θα επιλέξει ένα τιμωρητικό σύστημα που στέλνει μαθητές στο περιθώριο ή ένα σύστημα που επιτρέπει στον καθένα να βελτιωθεί ανά πάσα στιγμή.

 

Φυσικά και έχουν μερίδιο ευθύνης οι μαθητές που έχουν βαθμό κάτω από τη βάση και μυαλά πάνω από το κεφάλι. Είναι ανώριμοι, έχουν κακές επιρροές, έχουν γονείς που συγχωρούν τα πάντα και κατηγορούν τους δασκάλους. Από την άλλη το περιεχόμενο της εκπαίδευσης είναι παρωχημένο, αρκετοί καθηγητές βαριούνται να κάνουν μάθημα, οι σχολικές αίθουσες είναι παραμελημένες, ο εξοπλισμός ανύπαρκτος και η αποστήθιση ο τρόπος επιτυχίας.

Τί ακριβώς θέλουμε από τους νέους που είναι αδύναμοι στα μαθήματα; Ας μην αρχίσουμε τις κατηγορίες. Εμείς τους δώσαμε τα κινητά τηλέφωνα, εμείς τα μεγαλώσαμε σε μια κοινωνία όπου ο οδηγός Πόρσε είναι αξιοσέβαστος, εμείς τα απομακρύναμε από τη φύση, εμείς πιέζουμε για βαθμούς που θα βοηθήσουν στην ανεύρεση καλής δουλειάς που θα επιτρέπει την ανακύκλωση όσων αναφέρθηκαν.

 

Να σκεφτούμε πολύ σοβαρά πριν σταθούμε εμπόδιο στην εξέλιξη ενός νέου ανθρώπου, αφαιρώντας το απολυτήριο ως αποδεικτικό παρακολούθησης. Πρώτα να φτιάξουμε ένα δημόσιο σχολείο που θα λειτουργεί σαν Πρότυπο, σε όλες τις γειτονιές για όλα τα παιδιά και μετά να γίνουμε αυστηροί.

 

Διαβάστε επίσης:

Οι μπαγλαμάδες και ο Κυριάκος Μητσοτάκης

Νεανικές συντάξεις από τον Νίκο Δένδια

Λύση στο στεγαστικό από τον αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο