Κάθε άλλο παρά αρεστός θα γίνω στους επιχειρηματίες του κλάδου της εστίασης. Μολονότι αναγνωρίζω ότι έχουν υποφέρει – αναλογικά ίσως περισσότερο από πολλούς άλλους κλάδους – η απεργία που προκηρύσσουν είναι απαράδεκτη.

Καταρχάς, η πληθώρα των καταστημάτων εστίασης που ανοίγουν εδώ και χρόνια στην χώρα από μόνη της αποδεικνύει ότι ο κλάδος είναι ανθηρός. Ότι υπάρχουν ικανοποιητικά περιθώρια κέρδους. Ότι ακόμη και οι ακριβές – σε πάγια—επενδύσεις αποδίδουν. Και, τέλος, ότι ήδη υπήρχαν περιθώρια βελτίωσης των εν πολλοίς άθλιων μισθών που κατέβαλλαν.

Επιπλέον, επειδή τυχαίνει να έχω ιδιαίτερη αγάπη στο καλό φαγητό, στην επαρκή εξυπηρέτηση, στο ελκυστικό περιβάλλον, θα πρέπει να παραδεχτώ πως κατά κανόνα οι αρνητικές εμπειρίες εξισορροπούνταν από τις θετικές – γεγονός που δείχνει ότι στον κλάδο υπήρχαν (και υπάρχουν) περιθώρια βελτίωσης ειδικά στην εξυπηρέτηση (όπου η εκπαίδευση είναι συχνά εμφανώς ελλιπής) και στην ποιότητα (που όχι λίγες φορές θυσιάζεται σε βάρος του «δήθεν»).

Η πανδημία του κορονοϊού έκλεισε την εστίαση για πολλούς μήνες. Η κυβέρνηση αναγνώρισε το πρόβλημα και ανταποκρίθηκε. Σύμφωνα με τα στοιχεία του υπουργείου ανάπτυξης, η εκτιμώμενη απώλεια περίπου καλύφθηκε.

Δυστυχώς η ανταπόκριση του κλάδου δεν υπήρξε επαρκής. Είναι πάμπολλα τα παραδείγματα που διαβάζουμε κάθε μέρα, εξίσου πολλά κατά τεκμήριο αυτά που δεν ακούγονται και πολλά αυτά που μαθαίνουμε στόμα με στόμα, μαγαζιών που με σύστημα παραβαίνουν υγειονομικούς και φορολογικούς κανόνες.

Ερχόμαστε τώρα στην τρέχουσα κρίση. Η κυβέρνηση πήρε μέτρα προστασίας του κοινωνικού συνόλου. Πριν καλά-καλά ανακοινωθούν, ο κλάδος δια των εκπροσώπων του ξεσηκώθηκε.

«Δεν είναι αστυνόμος» δηλώνει ο ένας, αντιλαλώντας την άθλια θέση μέρος του παπαδαριού.

«Θέλουμε μέτρα για αυτά που θα χάσουμε» κραυγάζει ο άλλος, καθώς κατά πάγια ελληνική τακτική βλέπει το κράτος ως τον πατερούλη που θα τον φροντίσει για τα πάντα και για πάντα. «Κατεβαίνουμε σε απεργία» είναι η τελική θέση. Στην Πάτρα, μάλιστα, θέλησαν να πρωτοτυπήσουν, δείχνοντας πόσο μπροστά είναι από τα γεγονότα, και έκλεισαν άμεσα.

Διαβάζοντας τα αιτήματα της ΠΟΕΣΕ (Πανελλήνια Ομοσπονδία Εστιατορικών(!) και Συναφών Επαγγελμάτων) αντιλαμβάνεται κανείς ότι ισοδυναμούν με την απαίτηση να μην τους ακουμπήσει η κρίση: μη επιστροφή των επιστρεπτέων προκαταβολών, συνέχιση της επιδότησης ενοικίου, αναστολή των συμβάσεων εργασίας, μείωση του ΦΠΑ, απαλλαγή από τα δημοτικά τέλη, επιδότηση των δόσεων για τα δάνεια που έχουν πάρει, νέα χρηματοδότηση κλπ.

Φαντάζομαι πως αν μελετήσουν τα πράγματα καλύτερα θα βρουν και άλλες ελαφρύνσεις που θα τους είναι «απαραίτητες».

Τώρα που βρήκαμε παπά να θάψουμε τέσσερις.

Βέβαια, η αιδώ δεν περίσσεψε από κανένα για να την έχει βρει η ΠΟΕΣΕ. Διότι, ούτε τα προσχήματα δεν κρατά.

Αν ήθελε να είναι σοβαρή θα περίμενε πρώτα να δει αν τα μέτρα θα έχουν επίπτωση κι αν ναι πόση θα είναι αυτή. Στην συνέχεια θα συζητούσε με την κυβέρνηση τις εκτιμήσεις για την χρονική διάρκεια των περιορισμών. Και τότε μόνο θα ζητούσε μέτρα με βάση πραγματικά και όχι φανταστικά δεδομένα.

Φαίνεται ότι η ΠΟΕΣΕ δεν έχει ακούσει για την ψηφιακή επανάσταση, για την συγκέντρωση και επεξεργασία στοιχείων, για την υιοθέτηση πολιτικών που βασίζονται σε πραγματικά δεδομένα.

Τυφλά αντέδρασε. Κοινωνικοί αυτοματισμοί.

Πέρα του οικονομικού-χρηματοπιστωτικού θέματος, όμως, υπάρχει και το ηθικό. Με την στάση της η ΠΟΕΣΕ λέει σε όλους εμάς, στην κοινωνία, ότι ουδόλως την ενδιαφέρει να συμμετάσχει στην μάχη κατά του κορονοϊού. Δεν θέλει να αστυνομεύσει την είσοδο στο μαγαζί, δεν θέλει τον υποχρεωτικό εμβολιασμό του προσωπικού, δεν θέλει να υποστεί καμία μείωση στα κέρδη.

Και θα το ξαναπώ: ας μην επικαλείται την κρίση, Όχι μόνο έχει φτιάξει χοντρά μαξιλάρια αλλά νέα καταστήματα ανοίγουν διαρκώς –παρά την κρίση. Τρελοί είναι όλοι οι νέοι μαγαζάτορες;

Η ΠΟΕΣΕ διαμαρτυρήθηκε και εγκάλεσε την κυβέρνηση επειδή υιοθετεί περιοριστικά μέτρα στην εστίαση ενώ στις συγκοινωνίες γίνεται συνωστισμός. Δυστυχώς, υποκατάστατο των μέσων μαζικής μεταφοράς δεν υπάρχει. Υποκατάστατο του εστιατορίου υπάρχει. Ας μάθουμε οι Έλληνες να τρώμε λίγο περισσότερο σπίτι. Θα είναι καλό για τον οικογενειακό προϋπολογισμό και ένα μάθημα κοινωνικής ευθύνης για την ΠΟΕΣΕ.

Η κυβέρνηση δεν πρέπει να κάνει βήμα πίσω. Επιπλέον είναι καιρός να κάνει υποχρεωτικό τον εμβολιασμό σε όλη την εστίαση. Απ’ ότι ξέρω η εστίαση θέλει υγειονομική άδεια. Η έννοια της υγειονομικής ορθότητας σταματά στον κορονοϊό;

Αν η ΠΟΕΣΕ βρήκε την ευκαιρία να φτιάξει και νέο μαξιλάρι, η κυβέρνηση ας χρησιμοποιήσει την ευκαιρία της απεργίας για να κάνει τον εμβολιασμό υποχρεωτικό σε ιδιοκτήτες και εργαζόμενους στην εστίαση.

Διαβάστε επίσης

Οι ευθύνες μας ως κοινωνία ημιμαθών

Μήνυμα αισιοδοξίας για τις ΜμΕ από τον Γιάννη Στουρνάρα