Πύρινη κόλαση στην Ελλάδα, πολιτική στην Γαλλία, γενική για όλους

Μπορώ άμεσα να προβλέψω τις αντιδράσεις της αντιπολίτευσης σχετικά με την επάρκεια του επιτελικού κράτους στην αντιμετώπιση των πολλαπλών πυρκαγιών αυτού του Σαββατοκύριακου.

Οι καταστροφές προσφέρονται ως μία κάποια λύση, μία διέξοδος από τους εμφυλίους που μαίνονται και στα δύο μείζονα κόμματα της αντιπολίτευσης.

Και από μεν το ΠΑΣΟΚ μπορούμε να περιμένουμε, ίσως, μία μάλλον σχετικά ισορροπημένη κριτική. Αλλά από το κόμμα του Κασσελάκη, μάλλον θα δούμε και πάλι να κυριαρχεί το ψέμα και η αμετροέπεια.

Γνωστά και χιλιοειπωμένα όλα, οπότε η αξία τους ως είδηση θα είναι μηδαμινή.

Αν υπάρχει ένα πρώτο συμπέρασμα από τις πύρινες εξελίξεις αυτό είναι ότι, όπως όλη η υφήλιος, έχουμε κι εμείς τραγικά υποεκτιμήσει την έκταση και τις επιπτώσεις της κλιματικής κρίσης, ταυτόχρονα δε τους πόρους και τα μέσα που οφείλουμε να διαθέσουμε για να μετριάσουμε τις επιπτώσεις της. Δυστυχώς, η διαπίστωση είναι ότι οφείλουμε να αλλάξουμε προτεραιότητες και να σχεδιάσουμε σε άλλο πλαίσιο και επίπεδο.

Το θέμα δεν είναι πλέον αν έχουμε (χ) αριθμό μέσων και ξοδεύουμε (ψ) χρήματα αλλά αν έχουμε πολλαπλάσια του (χ) μέσα, αν δαπανάμε πολλαπλάσια του (ψ) χρήματα και, το κυριότερο, αν έχουμε δραστικά αναβαθμίσει τον σχεδιασμό μας για το απρόβλεπτο.

Το θέμα της υποεκτίμησης δεν είναι, πάντως, αποκλειστικά ελληνικό και δεν αφορά, πάντως, μόνο τις φυσικές καταστροφές. Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και αφού διένυσε μία περίοδο δίκαιης οικονομικής ανάπτυξης, ομαλής πλην εντυπωσιακής τεχνολογικής προόδου, γενικά αποδεκτών κοινωνικών και πολιτικών αλλαγών, η  ανθρωπότητα φαίνεται να έχει χάσει τον μπούσουλα.

Αν υπάρχουν δύο λέξεις που μας χαρακτηρίζουν ως κοινωνικό σύνολο αυτές είναι «υποεκτιμούμε» και «εθελοτυφλούμε». Διότι, δεν είναι πως οι προειδοποιήσεις δεν υπάρχουν. Δεν είναι πως οι λύσεις δεν έχουν επισημανθεί. Δεν είναι πως οι επιπτώσεις δεν έχουν περιγραφεί με σχεδόν πλήρη λεπτομέρεια. Είναι ότι, εμείς  απλά είτε τις αγνοούμε, είτε ανταποκρινόμαστε με σκόπιμη καθυστέρηση και συνειδητή ανεπάρκεια.

Πάρτε το παράδειγμα της Γαλλίας. Οι προειδοποιήσεις για την άνοδο της ακροδεξιάς ήρθαν προ πολλού, ήταν σαφείς, ήταν πολλές. Τόσο η επίσημη κυβέρνηση όσο και η Ε.Ε. επέλεξαν να τις αγνοήσουν. Η Γαλλική κοινωνία, όμως, είχε δηλώσει πως δεν είχε στομάχι για την πολυπολιτισμικότητα. Τώρα πια, το θέμα δεν θα είναι η ακυβερνησία που ενδέχεται να προκύψει από την διαφαινόμενη συγκατοίκηση, αλλά οι κοινωνικές συγκρούσεις που θα ακολουθήσουν, σε βάρος της ανάπτυξης, της κατανομής εισοδήματος και της κοινωνικής συνοχής – ή, εν πάση περιπτώσει,  ότι έχει απομείνει από αυτήν.

Έγραφα προ ημερών (27/6) ότι η μεγάλη κρίση για την Ευρώπη θα έρθει με τις εκλογές στις ΗΠΑ –αν εκλεγεί ο Τραμπ. Έκανα λάθος. Η κρίση ήδη ξεκίνησε. Η κορύφωση της θα έρθει με την πιθανή κυριαρχία του ΜAGA. Μέχρι τότε οι τύχες μας θα είναι στα χέρια πέντε κυριών.

Διαβάστε επίσης

Πώς μια νίκη του Μπαρντελά θα μπορούσε να οδηγήσει σε ήττα της Λεπέν

Η κρίση της Ευρώπης θα έρθει μετά τις εκλογές των ΗΠΑ

Το δάσος, όχι μόνο τα δέντρα