Η διελκυστίνδα ανάμεσα στους γιατρούς και το υπουργείο υγείας συνεχίζεται αμείωτη, παρά τις κάποιες ευκαιριακές συμφωνίες που προκύπτουν. Από την μία πλευρά οι γιατροί φωνάζουν για τις ελλείψεις σε ανθρώπινο δυναμικό όλων των βαθμίδων, σε εξοπλισμό, σε κτηριακές εγκαταστάσεις. Από την άλλη το υπουργείο υποστηρίζει ότι, ως προς το ανθρώπινο δυναμικό οι διαγωνισμοί που προκηρύσσονται βγαίνουν άγονοι, ως προς τον εξοπλισμό και τα κτίρια έχει ξεκινήσει ένα φιλόδοξο σχέδιο αναβάθμισης.

Στη μέση ο πολίτης, παρατηρεί άφωνος και ανήμπορος την σύγκρουση. Δεν γνωρίζω ποιος έχει δίκαιο, αλλά ένα είναι σίγουρο: στην κοινή γνώμη η κυβέρνηση είναι «από χέρι» χαμένη. Όσο πιο γρήγορα το κατανοήσει, τόσο μικρότερη θα είναι η ζημιά. Για κέρδος ούτε να το σκεφτεί—τουλάχιστον στο άμεσο μέλλον.

Είναι εκπληκτικό πως μία κυβέρνηση που, τώρα πλέον, ισχυρίζεται ότι η καθημερινότητα του πολίτη είναι προτεραιότητά της, έχει καταφέρει να παρουσιάζει τόσο μεγάλο έλλειμμα στο τόσο  τεράστιο, τόσο πρωταρχικό για την κοινωνία, θέμα της υγείας. Η υπουργία Βασίλη Κικίλια είναι σαν να μην υπήρξε. Ο Θάνος Πλεύρης προσπάθησε, ο Άδωνις Γεωργιάδης ακόμη περισσότερο – έχει και  σχετικά πετυχημένη προϋπηρεσία.

Δύο είναι τα προβλήματα. Το ένα ότι δεν έχει παρουσιαστεί ένα συνεκτικό, ρεαλιστικό, πανελλαδικό σχέδιο για την ανασυγκρότηση του τομέα. Μέτρα εξαγγέλλονται αποσπασματικά. Συχνά εμπλέκονται με δωρεές ιδιωτών, οπότε στον πολίτη δεν είναι ξεκάθαρο τι κάνει το κράτος γι’ αυτόν. Καλή η φιλανθρωπία, αλλά της λείπει η σιγουριά.

Ο Φλωρίδης, για παράδειγμα, βγήκε με ένα συνολικό σχέδιο για την δικαιοσύνη – παρά τις όποιες αντιδράσεις και διαφωνίες έδωσε την ξεκάθαρη αίσθηση στον πολίτη ότι η κυβέρνηση ασχολήθηκε πραγματικά, σε βάθος, άκουσε τον πολίτη  και έβαλε το νερό της αλλαγής στο αυλάκι.

Αυτή η αίσθηση δεν υπάρχει για την υγεία. Αν υπάρχει σχέδιο δεν έχει γίνει ούτε γνωστό ούτε κατανοητό—οπότε ας το δουν οι ατσίδες των δημοσίων σχέσεων (αν είναι τριγύρω). Αν δεν υπάρχει σχέδιο, τότε τα λόγια περιττεύουν.

Το δεύτερο πρόβλημα είναι ότι στην ελεύθερη αγορά δεν μπορείς να καθορίσεις και την τιμή και την ποσότητα. Γι’ αυτό ο Γεωργιάδης κατέφυγε στην απαγορευμένη λέξη «επίταξη». Η κυβέρνηση επέλεξε να καθορίζει τις αμοιβές. Στην τιμή λαμβάνονται υπόψη και οι συνθήκες εργασίας. Όχι οι ώρες μόνο αλλά και το περιβάλλον. Άγονοι οι διαγωνισμοί, λέει ο υπουργείο και σωστά. Λάθος είναι η ερμηνεία του ότι  «δεν έρχονται». Αυτή είναι διαπίστωση. Η ερμηνεία είναι ότι δεν είναι κατάλληλα τα κίνητρα. Πολύ απλά η προσφορά της θέσης απασχόλησης απορρίπτεται ως μη ελκυστική.

Αν η κυβέρνηση θέλει να αρχίσει να αντιμετωπίζει την τραγική κατάσταση που επικρατεί, ιδιαίτερα στην Περιφέρεια, θα πρέπει να αποφασίσει να αλλάξει τους όρους εργασίας – και μαζί τις αμοιβές. Τόσο απλά. Διαφορετικά θα χτυπιέται στον αιώνα τον άπαντα.

Και βέβαια δεν θα λυθούν ούτε όλα, ούτε μονομιάς τα προβλήματα. Αλλά θα έχει ξεκινήσει η προβολή ενός οράματος που (ελπίζεται) θα τύχει υποστήριξης από τους φορείς και την κοινωνία και θα έχουν υπάρξει απτά σημάδια βελτίωσης.

Υπάρχουν, βέβαια, πολιτικές και κομματικές σκοπιμότητες, έννομα και άνομα συμφέροντα, προσωπικές συγκρούσεις. Ο Γεωργιάδης κρατά πράγματι μία καυτή πατάτα που έρχεται μάλιστα από το μακρινό παρελθόν και με τον καιρό γίνεται ολοένα και πιο καυτή. Συγκρουσιακός είναι. Ας συγκρουστεί λοιπόν. Ας προχωρήσει σε επανεξέταση της δομής των δαπανών, ας απαγορεύσει τους ιατρικούς επισκέπτες στα δημόσια νοσοκομεία, ας δώσει προνόμια μόνο στις ειδικότητες που λείπουν, ας συνεργαστεί με τα πανεπιστήμια για να προσαρμοστεί το εκπαιδευτικό σύστημα στις ανάγκες της αγοράς, ας εγκαταλείψει πλήρως την προσπάθεια αποκλειστικής απασχόλησης στην δημόσια υγεία—μακρύς ο κατάλογος και αυτά είναι τα λιγότερα σημαντικά. Στα πιο σοβαρά, για παράδειγμα,  υπάρχει τούτη την στιγμή που μιλάμε ένας απλό κατάλογος με όλες τις ελλείψεις σύγχρονου εξοπλισμού τουλάχιστον στα κρίσιμα περιφερειακά νοσοκομεία, υπολογισμός κόστους για την απόκτηση, χρονοδιάγραμμα για την παράδοση, πρόβλεψη για τις ειδικότητες που θα χρειαστούν και τις ανάλογες εγκαταστάσεις;

Σχεδιασμός, κοινοποίηση, σαφής διαχωρισμός των ευκαιριακών από τις μακρόχρονες λύσεις, συγκρούσεις.  Όλα αυτά, όμως, με όραμα που να δικαιολογεί τα δρώμενα και να δείχνει ότι οδηγεί σε λύσεις.

Διαβάστε επίσης

Θέλει το ΠΑΣΟΚ να ανταγωνιστεί τον ΣΥΡΙΖΑ στην εσωστρέφεια;