Δεν μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι η Πολιτεία μπορούσε να είχε προβλέψει τις καταστροφές που θα έφερνε η θύελλα Daniel. Ούτε βέβαια ότι μπορούσε να τις είχε αποτρέψει. Οι κραυγές ορισμένων της αντιπολίτευσης είναι εκτός τόπου και χρόνου, απλά δείχνουν ότι τίποτα δεν έχουν διδαχθεί από το παρελθόν.

Είναι πολύ νωρίς να προσδιοριστεί αν υπάρχουν ευθύνες με αναφορά σε δύο παράγοντες: την ετοιμότητα του μηχανισμού πολιτικής προστασίας και την ταχύτητα παρέμβασης του. Η έρευνα οφείλει να ξεκινήσει τάχιστα και να υπάρξει η κατάλληλη εποπτεία ώστε να αποφευχθεί η κλασσική ελληνική τάση των αυτοσυγχαρητηρίων.

Το σημαντικό όμως δεν είναι μόνο να απαντηθούν αυτές οι δύο ερωτήσεις αλλά, ταυτόχρονα, να εξετάσει η κυβέρνηση ένα τεράστιο θέμα: την επάρκεια των μέσων και διαδικασιών με αναφορά στη «νέα κανονικότητα» που έχει ανατείλει.

Η στήλη αυτή υποστηρίζει εδώ και πολλούς μήνες – που ξεπερνούν το έτος—την ανάγκη αυτού του εγχειρήματος. Όμοια υποστηρίζει ότι απαιτείται αναθεώρηση της κατανομής των κονδυλίων του Ταμείου Ανάκαμψης σε όφελος της ενίσχυσης των υποδομών και δικτύων. Η καταστροφή που έφερε η απερίγραπτη καταιγίδα θα μας υποχρεώσει να χτίσουμε ξανά. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα δούμε για μία ακόμη φορά εκπτώσεις στις προδιαγραφές.

Υπάρχει, πάντως, ένα θέμα για το οποίο η κυβέρνηση και ειδικά το υπουργείο πολιτικής προστασίας ελέγχονται. Συγκεκριμένα, ήταν ευρέως γνωστό ότι αντιμετωπίζαμε μία πρωτοφανή κατάσταση. Οι μετεωρολόγοι είχαν κυριολεκτικά τρομάξει με τις προβλέψεις. Το υπουργείο πολιτικής προστασίας τι το διαφορετικό έπραξε ώστε να είναι καλύτερα προετοιμασμένο για τις συνέπειες;

Βλέποντας τις προβλέψεις κάλεσε μία σύσκεψη να εκτιμηθούν επιπτώσεις – π.χ. ήταν σαφές ότι θα υπήρχαν πλημμύρες—και να εξεταστεί τι το νέο, τι το πρόσθετο, μπορούσε και όφειλε να γίνει;

Πολύ απλά, ποια ήταν η περίφημη ΕΤΟΙΜΟΤΗΤΑ για την οποία καυχιέται το υπουργείο; Πέρα από την χρήση του 112 τι άλλο έκανε το υπουργείο; Υπάρχουν σήματα που έχουν σταλεί προειδοποιώντας για την επερχόμενη καταστροφή; Υπάρχουν αποφάσεις; Υπάρχουν πράξεις;

Ακόμη χειρότερα, είναι σαφές ότι δεν υπήρξε αυτό που –π.χ. στις ΗΠΑ – αποκαλούν pre-positioning; Δηλαδή, η έγκαιρη συγκέντρωση εφοδίων και προσωπικού σε τοποθεσίες που έχουν εκτιμηθεί ως ασφαλείς ώστε να είναι εφικτή η όσο το δυνατόν πιο έγκαιρη ανταπόκριση στις καταστροφές;

Η χώρα πληρώνει σήμερα ακριβά την κακή ποιότητα και την άθλια νοοτροπία αυτού που αποκαλούμε «κράτος». Από εδώ και πέρα όσο ανεχόμαστε αυτήν την κατάσταση το κόστος θα αυξάνεται γεωμετρικά για όλους μας.

Κατά τα άλλα,  αντί να ασχοληθούμε με τις τεράστιες οικονομικές και χωροταξικές επιπτώσεις πανηγυρίζουμε με το Ράλι Ακρόπολις αντί να το έχουμε ακυρώσει.

Διαβάστε επίσης

Ο άγριος χειμώνας που μας έρχεται