Η κυβέρνηση σωστά εμμένει στην θέση της ότι δουλειά της είναι να βελτιώσει την καθημερινότητα του πολίτη – στην ουσία υλοποιώντας σημαντικές μεταρρυθμίσεις, ενώ ταυτόχρονα διατηρεί την δημοσιονομική ισορροπία. Υψιπετές σχέδιο που, δυστυχώς, την βάζει μεταξύ Σκύλας και Χάρυβδης. Τα προβλήματα είναι πολλά και ανάλογο είναι το πολιτικό κόστος.

Οι σοβαρές μεταρρυθμίσεις απαιτούν την αδιατάρακτη ενότητα του κυβερνώντος κόμματος. Το δίδυμο Καραμανλή-Σαμαρά κάνει ότι μπορεί για να υποσκάψει την ενότητα, με αφορμή μία λαθεμένη ερμηνεία ως προς το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών και αίτιο την στήριξη μίας συγκεχυμένης αλλά πάντως άκρως συντηρητικής ιδεολογίας. Κόκκινη γραμμή αποτελεί η εξωτερική πολιτική που –κατά την άποψη τους—εμφανίζεται ενδοτική απέναντι στην Τουρκία.

Δεύτερο πρόβλημα, η έλλειψη αντιπολίτευσης. Στο ΠΑΣΟΚ η κατάσταση είναι «μία από τα ίδια», στην καλύτερη περίπτωση θα χρειαστεί χρόνο και κόπο για να αλλάξει ρότα το κόμμα και να εμφανιστεί με αξιοπιστία ως μία ρεαλιστική εναλλακτική πρόταση εξουσίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ ακολουθεί τον προβλεπόμενο δρόμο προς την αποσύνθεση – οπότε η έλλειψη πειστικού και εποικοδομητικού αντίλογου κάνει τα κυβερνητικά στελέχη και τα κομματικά όργανα νωθρά και υπεροπτικά.

Τρίτο πρόβλημα, το ίδιο το μοντέλο ανάπτυξης που κινδυνεύει κάθε στιγμή να καταρρεύσει με την εμφάνιση «φούσκας» στα ακίνητα, μείωση της εισροής ξένων κεφαλαίων (που έτσι κι αλλιώς δεν κατευθύνονται σε παραγωγικές επενδύσεις) αλλά αντίθετα ενισχύουν την υπερβολική άνοδο των τιμών στο real estate, την έντονα αρνητική εξωτερική επενδυτική θέση της οικονομίας, την υποβάθμιση του πρωτογενούς τομέα. Τι κάνει αλήθεια ένας ιατρός στο υπουργείο γεωργίας – σκέφτεται κανείς ότι ανταγωνιστική γεωργία θα έχουμε μόνο αν γίνει αναδασμός; Στο οικονομικό πλαίσιο τοποθετείται και ο πληθωρισμός, που θα επιμείνει όσο η κυβέρνηση δεν αποφασίζει να πολεμήσει τις στρεβλώσεις στις αγορές.

Τέταρτο πρόβλημα, η παγκόσμια οικονομία. Η κατά μισή ποσοστιαία μονάδα μείωση των επιτοκίων από την κεντρική τράπεζα των ΗΠΑ αντί να ξεκαθαρίσει το τοπίο, έχει επιφέρει αναστάτωση. Μία σχολή λέει ότι καλώς έγινε και πάμε για ομαλή προσγείωση της οικονομίας. Μία άλλη λέει ότι η οικονομία έχει ήδη περάσει σε φάση ανάκαμψης, πολλοί δείκτες είναι στα όρια τους και στην ουσία είναι στις πύλες η επανεμφάνιση πληθωριστικών πιέσεων.  Παραλλαγή της δεύτερης είναι η σχολή που υποστηρίζει πως έτσι κι αλλιώς η παγκόσμια οικονομική πολιτική δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να αυξάνει την ρευστότητα της οικονομίας είτε έχουμε χαμηλό είτε έχουμε υψηλό ρυθμό ανάπτυξης.

Πέμπτο πρόβλημα, οι γεωπολιτικές εξελίξεις – όπου τα πράγματα θα χειροτερέψουν πολύ πριν φανεί—αν φανεί—φως στον ορίζοντα. Υπάρχουν αισιόδοξοι αναλυτές που υποστηρίζουν ότι το δίδυμο Πούτιν-Ζελένσκι θα συνθηκολογήσει, αφού πρώτα οι συγκρούσεις ενταθούν και ότι το Ισραήλ και το Ιράν με τους συμμάχους του θα δεχτούν την ίδρυση δύο κρατών – αφού πρώτα αλλάξουν οι ηγεσίες και η Χεζμπολά ακολουθήσει την τύχη της Χαμάς. Μία άλλη ομάδα αναλυτών θεωρεί ότι ένας γενικευμένος πόλεμος στην Μέση Ανατολή είναι αναπόφευκτος—χωρίς να αποκλείουν έναν Τρίτο Παγκόσμιο  Πόλεμο.

Στο περιβάλλον αυτό η κυβέρνηση αντιμετωπίζει προβλήματα που δεν μπορεί να ελέγξει και άλλα που μπορεί. Στα δεύτερα περιλαμβάνεται το σύστημα υγείας(δεν υπάρχει περιθώριο για άλλη καθυστέρηση, μόνο βαθιές τομές έχουν πια νόημα) το συνταξιοδοτικό (που παραμένει ανεξέλεγκτο και βαθιά γραφειοκρατικό) η στέγαση (και πάλι καθυστερήσεις για να μπουν …τσιρότα) και το δημογραφικό σε σχέση μάλιστα με το μεταναστευτικό  (όπου τολμηρές κινήσεις θα αποδυναμώσουν την πίεση της λαϊκής δεξιάς).

Διαβάστε επίσης

Η Επιτροπή Ανταγωνισμού η φέτα και η ανάγκη υιοθέτησης νέας φιλοσοφίας