Είναι εκπληκτικό –αν και αναμενόμενο—πως, η ιστορία της Πάτρας και η ακρίβεια έβαλαν τον πόλεμο στην τρίτη σελίδα και την πανδημία στην πέμπτη. Πάψανε οι φωνές του ΣΥΡΙΖΑ για την αποτυχία Μητσοτάκη, για το θλιβερό – όπως έλεγε –ρεκόρ θανάτων, για την Ελλάδα που ανήκει στις χώρες με τις  χειρότερες επιδόσεις.

Πάνω απ’ όλα η αρπαχτή. Ποιος ενδιαφέρεται για τις ΜΕΘ όταν έχουμε του θανάτους στην Ουκρανία; Ποιος ασχολείται με το αν πιέζεται ή όχι το σύστημα υγείας όταν έχουμε την ακρίβεια; Όσο για τον κόσμο; Αυτός μιλά για το στυγνό έγκλημα της – κατ’ ευφημισμό – μητέρας. Οι χιλιάδες σκοτωμένοι άμαχοι από το έγκλημα του Πούτιν δεν μετράνε – έχει και η Ρωσία τα δίκαιά  της.

Την Πισπιρίγκου πας και την βλέπεις, φωνάζεις, διαμαρτύρεσαι, της πετάς και καμιά μπανανόφλουδα άμα λάχει και είσαι στο κέντρο των εξελίξεων . Συμμετέχεις.

Φαντάζομαι ότι, για πολλούς Έλληνες αυτή είναι η έννοια της συμμετοχής στα κοινά. Οι φωνές, οι διαδηλώσεις, οι διαμαρτυρίες, τα πανό, η από κοντά εικόνα του –φερόμενου –εγκληματία.

Από την κακοφημία κάτι κερδίζουμε κι εμείς. Πως αλλιώς να εξηγήσω την συγκέντρωση  του κόσμου να «δει» την Πισπιρίγκου. Κάτι σαν οφθαλμοπορνεία; Τι αποκόμισαν; Ποια ήταν η ευχαρίστησή τους. Ίσως, έμμεσα, έδιναν στον εαυτό τους άφεση αμαρτιών – γιατί υπάρχουν και άλλα, χειρότερα από δικά μας ανομήματα.

Στον αχταρμά της επικαιρότητας, αυτό που ενοχλεί, ιδιαίτερά, είναι η απόλυτη καιροσκοπία της αντιπολίτευσης. Ο ΣΥΡΙΖΑ πέρασε από την εξουσία και γεύτηκε τις πιο πικρές γεύσεις της. Όσο και να λένε ότι αυτό το θηλυκό είναι …γλυκό, η προσέγγιση οφείλει να έχει μία δόση ρεαλισμού. Ιδιαίτερα, δε, όταν  την έχεις κατακτήσει με ψέματα και το πλήρωσες ακριβά.

Ο ΣΥΡΙΖΑ γνωρίζει πολύ καλά, καλύτερα και από τα στελέχη του ΚΙΝΑΛ, ότι  όλες οι κρίσεις που έχει αντιμετωπίσει η χώρα προέρχονται από εξελίξεις που η ίδια δεν ελέγχει. Ότι το δημόσιο χρέος είναι στην στρατόσφαιρα. Ότι τα διαθέσιμα όπλα για την αντιμετώπιση του  είναι λιγοστά. Έχοντας, μάλιστα, εφαρμόσει τα μνημόνια με απαράμιλλο ζήλο, γνωρίζει πολύ καλά τις επιπτώσεις τους.

Παρά ταύτα δεν διστάζει να ζητά  τα αδύνατα: αυξήσεις στον κατώτατο μισθό, πάταξη της αισχροκέρδειας, μέτρα στήριξης για όλους τους ευάλωτους – δηλαδή για την μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία.

Το τι θα γίνει μετά δεν τον απασχολεί. Θέλει να βλέπει την προοπτική αυτοδυναμίας της Ν.Δ. να απομακρύνεται, θέλει ακόμη να δοκιμάσει μήπως και πείσει το ΚΙΝΑΛ για σύμπραξη.

Το γεγονός ότι τα προβλήματα θα είναι τα ίδια και χειρότερα, ότι η δική του διαχείριση είναι άθλια, ότι η χώρα από μόνη της ελάχιστα πράγματα μπορεί να κάνει, του είναι παντελώς  αδιάφορο.

Πάνω απ’ όλα η εξουσία. Με κάθε τρόπο και με κάθε μέσο.

Στην ουσία ο ΣΥΡΙΖΑ θα όφειλε να παρακαλεί να μην κυβερνήσει τούτη την εποχή. Όποιος έχει την εξουσία θα υποφέρει. Τα μαύρα μαλλιά θα ασπρίσουν και ευχαριστώ δεν πρόκειται να ακούσει.

Βρισκόμαστε μπροστά σε κοσμογονικές—για το ταλαίπωρο ανθρώπινο είδος—εξελίξεις. Ο Πρωθυπουργός με διορατικότητα και ειλικρίνεια το δήλωσε. Επιπλέον, τονίζοντας ότι οι εκλογές θα γίνουν στο τέλος της τετραετίας απέδειξε ότι είναι θεσμικός παίχτης, δεν παρασύρεται από την ευκαιρία  της επικαιρότητας, δεν οδηγεί την χώρα σε νέες περιπέτειες.

Στην πράξη, ο Κυριάκος Μητσοτάκης κάνει μία τεράστια χάρη στον Αλέξη Τσίπρα. Διότι είναι απόλυτα σίγουρο ότι αν ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης είχε την εξουσία σήμερα,  οι πολίτες θα τον κυνηγούσαν με τις πέτρες αύριο.

Αυτή είναι η πραγματικότητα—αλλά η κοινωνία  τρέφεται με την εκάστοτε Πισπιρίγκου, με την εντύπωση, την στιγμή, το θέαμα.

Έχω υποστηρίξει ότι σε περιόδους κρίσης οι επαρκείς ηγεσίες φεύγουν εμπρός. Με πείσμα σύσσωμη η αντιπολίτευση θέλει να καθηλώσει την Ελλάδα ούτε καν στο σήμερα. Στο χθες. Δεν είναι τυχαίο ότι οι ειδήσεις συχνά μοιάζουν με αστυνομικό δελτίο του αρμόδιου συντάκτη.

Στην κυβέρνηση εναπόκειται να αλλάξει την ατζέντα και να δείξει ποιος είναι ο δρόμος για το αύριο. Υπάρχει στο βάθος της απελπισίας η ωριμότητα. Φτάνει να είναι ο στόχος σαφής και η διατύπωση του να μιλά στην ψυχή.

Διαβάστε επίσης

Αχανείς υποσχέσεις και εκκωφαντικές σιωπές