Πίσω από την φαινομενική αναστάτωση της, η πολιτική σκηνή είναι σε κατάσταση αν όχι ύπνου, πάντως ηρεμίας.

Οι κινήσεις του Μητσοτάκη επιβεβαιώνουν την κυριαρχία του στην πολιτική σκηνή και η αντιπολίτευση βρίσκεται στην αδιέξοδη θέση να εκτελεί το καθήκον της αρπάζοντας ευκαιριακές περιπτώσεις που – πάντα κατά την θεώρηση της—μπορεί να θίξουν την κυβέρνηση. Δυστυχώς, στο σύνολο της, η αντιπολίτευση δεν έχει συνειδητοποιήσει ότι ο αντίπαλος της κυβέρνησης είναι η καθημερινότητα του πολίτη και όχι τα έπεα πτερόεντα της ίδιας.

Πολλοί θα απορήσουν για αυτή την θέση όταν οι αναρχικοί και πάλι καίνε και σπάνε, ο γάμος των ομοφυλοφίλων δημιουργεί ρήγματα, η κυβέρνηση έκανε πίσω με την τροποποίηση Κεραμέως, οι καταλήψεις επεκτείνονται. Στην ουσία, οι αναρχικοί μόλις πρόσφεραν άριστη αφορμή στον Χρυσοχοΐδη για να προχωρήσει έχοντας κοινωνική στήριξη, η Κεραμέως έκανε στρατηγική κίνηση που έχει ανεπανόρθωτα εκθέσει την αντιπολίτευση ως κινούμενη με αυστηρά κομματικά κριτήρια και οφέλη, οι καταλήψεις έχουν επιβεβαιώσει την πρωτοβουλία Πιερρακάκη που θα γίνει νόμος έτσι και αλλιώς.  Όσο για τον γάμο έχει εκθέσει την βαθιά υποκρισία της κοινωνίας και έχει ξεκαθαρίσει ότι ναι μεν υπάρχουν άκρα πολιτικά κινήματα αλλά δεν περιορίζονται στην δεξιά. Άριστο αποτέλεσμα.

Όλα αυτά είναι αναπόφευκτα προβλήματα που νομοτελειακά προκύπτουν όταν μία κυβέρνηση κάνει πραγματικές, ουσιαστικές, ρεαλιστικές, μεταρρυθμίσεις. Και απ’ ότι φαίνεται τώρα αρχίζει ο χορός. Το πραγματικό πολιτικό πρόβλημα εντοπίζεται, λοιπόν,  στον χώρο της αντιπολίτευσης.

Αν η αντιπολίτευση είχε ρεαλιστικό υπόβαθρο για πρόταση εξουσίας που να μπορούσε να παρουσιαστεί στους πολίτες ως σοβαρή και αξιόπιστη, τότε θα δημιουργούσε ίσως προβλήματα στην κυβέρνηση. Το γεγονός ότι δεν έχει, οφείλεται σε λόγους που διαφέρουν από κόμμα σε κόμμα.

Το ΠΑΣΟΚ, για παράδειγμα, εξακολουθεί να παραμένει ουσιαστικά σιωπηλό, περιοριζόμενο στην τακτική να αντιδρά πάνω σε διάφορα θέματα με τα οποία διαφωνεί με την κυβέρνηση. Η δυσκολία να περάσει από τον τακτικισμό στην στρατηγική έχει ως αίτιο ότι στην ουσία ο Μητσοτάκης έχει «κλέψει τα ρούχα» του κέντρου – έχει δηλαδή υιοθετήσει ένα μεγάλο μέρος των πολιτικών που θα σχεδίαζε και θα εφάρμοζε ένα ΠΑΣΟΚ του ύστερου Ανδρέα Παπανδρέου και το αργότερα του Κώστα Σημίτη. Στο πολιτικό αυτό πλαίσιο, η διαφοροποίηση είναι δύσκολη διότι ο έλεγχος του Μητσοτάκη στην σχετική ατζέντα είναι ισχυρός, εμπεριστατωμένος, και διεξοδικά ευρύς.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, από την δική του πλευρά, αναζητά αντικείμενο και βηματισμό σε περιβάλλον όπου ο νέος αρχηγός δεν έχει καθολική αποδοχή, οι κομματικές διαδικασίες είναι σε μεγάλο βαθμό σε αναστολή, η κομματική μηχανή δυσλειτουργεί, το πλευροκόπημα από τη Νέα Αριστερά τώρα θα ξεκινήσει. Αντιπολίτευση δεν είναι τα συχνά άστοχα τσιτάτα στο διαδίκτυο, ούτε η τάση του Σωκράτη Φάμελλου να επιτίθεται στην Ν.Δ. και στον Μητσοτάκη προσωπικά με όποια αφορμή βρει – πολλές κατά φαντασία.

Αν κάτι δείχνει την αμηχανία του ΣΥΡΙΖΑ, που προς το παρόν κινείται στο παραδοσιακό δίπολο Τσίπρα-Πολλάκη, είναι η θριαμβευτική ανακοίνωση του Στέφανου Κασσελάκη για την ίδρυση 29 think tanks. Φαίνεται ότι οι τομείς που απασχολούν τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ακριβώς 29 (όχι 30) – οπότε περίπου 250 -300 άνθρωποι, κατ’ ελάχιστον, θα ασχοληθούν με την καταγραφή των προβλημάτων και τον σχεδιασμό λύσεων. Αν θεωρήσουμε ότι απαιτούνται τουλάχιστον έξη μήνες για να βγει ένα συμπέρασμα από το κάθε think tank και στην συνέχεια κάποιος σοβαρός χρόνος για τον συγκερασμό απόψεων, θα είναι λογικό να αναμένεται κάποιο είδος συμπεράσματος στο τέλος του χρόνου. Για τον Κασσελάκη δεν θα πούμε «καλά κρασιά» αλλά για τον ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να προβλεφθεί η περαιτέρω δημοσκοπική πτώση του – που θα έχει επιβεβαιωθεί στις ευρωεκλογές. Βρίσκεται ήδη στην τρίτη θέση, μπορεί τελικά να δει και την τέταρτη.

Στον ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι το θέμα δεν είναι η διάγνωση αλλά η θεραπεία. Τα προβλήματα της χώρας έχουν επισημανθεί κατά κόρον. Το πρόβλημα πάντα είναι η υιοθέτηση των αναγκαίων αλλαγών, με καθεστώς οικονομικών περιορισμών. Άσε που ούτε οι ανεξέλεγκτες δαπάνες που πάντα υποστήριζε δεν φέρνουν αποτέλεσμα—όπως έχει αποδειχθεί.

Το ΚΚΕ, ως τέταρτο κόμμα, παραμένει σταθερό σε συγκεκριμένες θέσεις, που έχουν συνοχή, συνέπεια, και συνθέτουν εναλλακτική πρόταση εξουσίας. Αυτή, όμως, δεν είναι αποδεκτή από τους πολίτες. Είναι χρήσιμη, όμως, διότι εκθέτει σε αντιπαραβολή τα προβλήματα των άλλων κομμάτων.

Διαβάστε επίσης

Η κοινωνία των ανθρώπων και της τεχνητής νοημοσύνης