Δεν γνωρίζω τον κ. Όθωνα Ηλιόπουλο – πέρα απ’ ότι διαβάζω στο βιογραφικό του, όπου επιμελώς δεν εμφανίζονται προσωπικά στοιχεία—μόνο επαγγελματικά. Αυτά φαίνεται να είναι εντυπωσιακά. Επίσης δεν γνωρίζω ποια είναι η συνεισφορά του ως ένας από τους σοφούς που συμβουλεύουν τον Αλέξη Τσίπρα. Ο ίδιος, όμως, φρόντισε να μας πληροφορήσει για το πώς αντιμετωπίζει το τεράστιο για την Ελλάδα θέμα της ποιότητας της εκπαίδευσης και της παιδείας.

Ο κ. Ηλιόπουλος φοίτησε πρώτα σε ελληνικό πανεπιστήμιο. Αν δεν κάνω λάθος έγινε δεκτός στην δύσκολη ιατρική σχολή του Καποδιστριακού μετά από πολύ διάβασμα και  με βαθμολογική επάρκεια. Συνέχισε τις σπουδές του στις ΗΠΑ όπου, έχοντας προσωπική γνώση, είναι σίγουρο ότι χρειάστηκε να επιστρατεύσει όλες τις δυνάμεις του. Το Harvard όπου βρίσκεται θεωρείται ένα από τα 3 καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου. Σε επίπεδο πρωτοετούς φοιτητού γίνονται δεκτοί 4 στους 100. Μόνο.

Ξανά μιλώντας από προσωπική εμπειρία, το campus του Harvard (όπως και όλων των πανεπιστημίων) φυλάσσεται από ειδικό σώμα – το λεγόμενο campus police –με ευρύτατες δικαιοδοσίες στην προστασία των εγκαταστάσεων, της τάξης (order) και της προσωπικής ασφάλειας. Και με ιδιαίτερη κατά κανόνα αποτελεσματικότητα.

Η πορεία του κ. Ηλιόπουλου ήταν έτσι πριγκιπική. Με την αξία του την πέτυχε – δεν γνωρίζω ούτε και μπορώ να φανταστώ το αντίθετο. Έκπληξη , λοιπόν, προκαλεί η θέση του να μην υπάρχει στα ελληνικά πανεπιστήμια ούτε βάση εισαγωγής ούτε φύλαξη. Κι αν η εμπειρία των τελευταίων 50 ετών είχε δείξει πως στην Ελλάδα αυτά πράγματι δεν χρειάζονται, θα μπορούσα να κατανοήσω και να υποστηρίξω την θέση του. Όταν, όμως, το 1/3 των φοιτητών στην Ελλάδα χαρακτηρίζονται ως «αιώνιοι», πάνω από το 75% των αποφοίτων δεν βρίσκει δουλειά επειδή δεν έχει τα κατάλληλα προσόντα, η ελευθερία του λόγου αμφισβητείται, και οι καθηγητές που δυσαρεστούν κάποιο φοιτητικό σώμα «κτίζονται» ή λοιδορούνται, αυτές  οι θέσεις του αξιότιμου κ. Ηλιόπουλου απλά δεν δικαιολογούνται.

Για να είμαστε ακριβείς, δικαιολογούνται με ερμηνείες που δεν τον τιμούν. Ούτε τον ίδιο ως άτομο, ούτε την πορεία του, ούτε τον θεσμικό ρόλο του. Πάντως όχι το ακαδημαϊκό του είναι.

Μία ερμηνεία θα ήταν πως ο ίδιος υπέφερε τόσο πολύ με τα σκληρά συστήματα καθορισμού της αριστείας που ακολουθούνται ιδιαίτερα στις ΗΠΑ, που δεν επιθυμεί να περάσουν τα κακόμοιρα τα παιδιά από την ίδια ανείπωτη ταλαιπωρία. Μάλλον ως αδύναμη εκτιμώ αυτήν την ερμηνεία, εκτός κι αν ο ίδιος κουβαλά κάποιο βαθύ τραύμα στην παιδική του ψυχή. Μία επίσκεψη σε ψυχολόγο ίσως να βοηθούσε;

Μία δεύτερη είναι πως δεν πιστεύει στην αριστεία και στην αξιοκρατία. Σ’ αυτό, εξάλλου, έχει ήδη πολλούς συμμάχους στο κόμμα που διάλεξε να εκπροσωπεί. Αλλά, τότε, πως ο ίδιος δέχτηκε να παίξει και να αναδειχθεί σ’ ένα παιγνίδι στο οποίο δεν πιστεύει; Και πως γίνεται να παραμένει ενεργός στο καθηγητικό-ερευνητικό  σύστημα των ΗΠΑ ως ένα σημαίνον πρόσωπο, με πολλαπλές μάλιστα θέσεις και δράσεις; Υποκρισία θα έλεγε κανείς;

Μία τρίτη ερμηνεία υποστηρίζει ότι αντίθετα με τα πιστεύω του, ο κ. καθηγητής, συντάχθηκε με την κομματική γραμμή. Μήπως, σ’ αυτήν την περίπτωση, αναδεικνύεται τότε ως άτομο χωρίς αρχές; Μήπως το δέλεαρ της εξουσίας επαρκεί για να τον οδηγήσει στην εγκατάλειψη των πιστεύω του; Μήπως αυτό τον κάνει πολιτικά επικίνδυνο και ταυτόχρονα ευάλωτο στην αδιαφάνεια;

Μία τέταρτη ερμηνεία είναι ότι κατά βάση ο κ. Ηλιόπουλος ασπάζεται την ιδεολογία του ΣΥΡΙΖΑ που θέλει τα παιδιά και τους νέους ημιμαθείς και άνεργους, διότι τότε αποτελούν ώριμο υλικό για την ψηφοθηρία του κόμματος.  Υπέρ πάντως, λοιπόν, ο αγώνας; Υπέρ των αιώνιων φοιτητών, της μόνιμης ανεργίας, των μολότοφ, της λογοκρισίας, της καταστροφής εξοπλισμού και υποδομών;

Είναι σαφές ότι άλλα βίωσε και έμαθε ο Πρίγκιπας Ηλιόπουλος και άλλα επιφυλάσσει για τα παιδιά, για τα φτωχόπαιδα: να μην έχουν στον ήλιο μοίρα και μέσα στην απελπισία τους να συρρέουν ως πυρομαχικά στον ΣΥΡΙΖΑ. Cannon fodder τους αποκαλούσαν οι παλιοί, σκληροί αριστεροί, άκαμπτοι ιδεολόγοι.

Δεν με ενδιαφέρουν ούτε οι καταβολές, ούτε τα προσωπικά, ούτε τα οικονομικά του Πρίγκιπα. Με ενδιαφέρει, όμως, η ακαδημαϊκή ακεραιότητα, η συνέπεια με τα πιστεύω, η εναρμόνιση της γνώσης με την εμπειρία. Μπορεί –και φαίνεται ότι—είναι διακεκριμένος επιστήμονας ο κ. Ηλιόπουλος. Ως πολιτικός μπορεί επίσης να διαπρέψει ακολουθώντας την λογική του «όπου φυσάει ο άνεμος». Ως άνθρωπος και ακαδημαϊκός με την ευρύτερη έννοια της ελευθερίας της σκέψης και του λόγου, της ευγενικής ανοχής  και αποδοχής των αντιπάλων, της αέναης αναζήτησης,  στο τέλος-τέλος της απλής ευπρέπειας, δεν πείθει ούτε κατά διάνοια.

Το μήνυμα που έστειλε ο Πρίγκιπας είναι σαφές: εγώ έφτασα. Μου εξασφαλίστηκε η πρώτη θέση. Οι υπόλοιποι να πάτε να πνιγείτε στην συνεχιζόμενη μιζέρια σας, στα πανεπιστήμια απ’ όπου αποφοιτούν οι άνεργοι.

Διαβάστε επίσης

Εντυπωσιακή επανάκαμψη του κ. Μαυρογιαλούρου