Με μικρή χρονική διαφορά μεταξύ τους είχαμε τρεις θανάτους που συζητήθηκαν πολύ. Πέθανε ο σπουδαίος λαϊκός τραγουδιστής, Βασίλης Καρράς, ενώ έφυγαν από τη ζωή την ίδια ημέρα ο πρώην υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, ο σκληρός Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και ο «πατέρας» του ευρώ, ο Ζακ Ντελόρ.

Θα μου πείτε: Τι σχέση έχουν μεταξύ τους αυτοί οι τρεις θάνατοι και τους βάζεις στην ίδια πρόταση; Τι σχέση μπορεί να έχει ένας Έλληνας αοιδός που ύμνησε την καψούρα στην Ελλάδα των προηγούμενων δεκαετιών, με τον μισητό Σόιμπλε που η πλειονότητα των Ελλήνων (και πολλών ευρωπαίων) θα ήθελε να κρεμάσει, καθώς και με τον άνθρωπο που το μικρό του όνομα εδώ στη χώρα μας ήταν «Πακέτο».

Λίγοι ίσως γνώριζαν ότι ο Ντελόρ είχε όνομα Ζακ αφού όλοι έλεγαν «Πακέτο Ντελόρ».

Κι όμως η σχέση είναι μεγάλη αυτών των τριών θανάτων, όσο κι αν φαίνεται παράταιρο.

Τι ήταν τα λεγόμενα «πακέτα Ντελόρ»; Χρηματοδοτικά προγράμματα που δόθηκαν και στην Ελλάδα για την ενίσχυση των υποδομών της, για τη σύγκλιση με τις άλλες πλούσιες χώρες της ΕΟΚ και της ΕΕ.

Εκατοντάδες εκατομμύρια που δόθηκαν για σιδηροδρομικό δίκτυο, νέους οδικούς άξονες, για έργα ύδρευσης και αποχέτευσης, αλλά και τεραστίων διαστάσεων κονδύλια που δόθηκαν στον αγροτικό και κτηνοτροφικό τομέα, στη μεταποίηση και τυποποίηση γεωργικών προϊόντων.

Πολλά από αυτά τα εκατομμύρια του Ντελόρ, που προορίζονταν για μεταρρυθμίσεις και για τη στήριξη του αγροτοκτηνοτροφικού μοντέλου στην Ελλάδα, μετατράπηκαν σε επιδοτήσεις που χάθηκαν.

Επιδοτήσεις που «κάηκαν» στα μπουζουκομάγαζα του τέλους της δεκαετίας του ’80, αλλά και πολύ αργότερα. Επιδοτήσεις που έγιναν πανάκριβα αυτοκίνητα, τεράστια αγροτικά για το θεαθήναι, διασκέδαση στα μπαρ και τα μπουζούκια των εθνικών οδών. Αλλά και στη Θεσσαλονίκη και στην Αθήνα και στις άλλες μεγάλες πόλεις όπου η διασκέδαση έφτασε στο απόγειο όταν τα εκατομμύρια της Ευρώπης δεν πήγαν εκεί που έπρεπε αλλά έγιναν «Τζόνι Γουόκερ», φθηνές σαμπάνιες, γαρύφαλλα και εκατομμύρια πιάτα που έσπαζαν στις πίστες και στα πόδια των λαϊκών ερμηνευτών και ερμηνευτριών.

Μια διασκέδαση που υπηρέτησε πιστά, τίμια, ανόθευτα, γνήσια και ο Βασίλης Καρράς, ο οποίος φυσικά δεν ευθύνεται για την κατασπατάληση των κοινοτικών κονδυλίων και των πακέτων Ντελόρ.

Ο Καρράς εξέφραζε την καψούρα της εποχής, τα μπουζούκια που ήταν ασφυκτικά γεμάτα από Ελληνες που ζούσαν πάνω από τις δυνάμεις τους.

Μια εποχή της απέραντης διασκέδασης και του απέραντου φρενοκομείου όταν επιδοτήσεις και «εύκολα» δανεικά γίνονταν «πρώτη ύλη» στα μπουζούκια του Καρρά, του Τερζή, του Μελά, της Άντζελας, της Στασίνη, του Πανταζή, της Καίτης Γαρμπή και πολλών άλλων «αρχόντων» και «βασιλισσών» της νύχτας.

 

 

Αλλά και τόσων άλλων άγνωστων καλλιτεχνών της επαρχίας σε μπουζουκομάγαζα σαν κι αυτό που ο γνωστός ηθοποιός λέει «Ηλία ρίχτο».

Κι όταν η φρενήρης, σπάταλη ζωή τέλειωσε επειδή τέλειωσαν ή μειώθηκαν τα «πακέτα Ντελόρ».

Όταν ήρθε η ώρα του λογαριασμού και η Ελλάδα χρεοκόπησε, ήρθε ο τρίτος της παρέας των πεθαμένων, ο προκλητικός, αυστηρός, κάθετος, ορθόδοξος Σόιμπλε να μας τραβήξει το αυτί.

Ήρθε ο Σόιμπλε να μας υπενθυμίσει ότι οι επιδοτήσεις ήταν για να φτιάξουμε κράτος κι όχι για να τα φάμε στα μπουζούκια, ούτε για να τα κάνουμε μίζες για τους πολιτικούς.

Ήρθε να μας κόψει τις συντάξεις και τους μισθούς γιατί πάντα οι αδύναμοι την πληρώνουν,

Ήρθε να μας πει ότι χρεοκοπήσαμε και θα πρέπει να ξεχάσουμε τη ζωή που κάναμε.

Ήταν μισάνθρωπος; Ήταν προκλητικός και ανθέλληνας; Μπορεί, αλλά ήταν και ένας λογιστής που κοίταζε τους αριθμούς πάνω από τους ανθρώπους.

Και ο λογαριασμός δεν έβγαινε στην Ελλάδα γιατί ο πρότερος βίος των πολιτών ήταν ανεξέλεγκτος.

Δεν φτιάξαμε σωστό κράτος, δεν κάναμε τις μεταρρυθμίσεις που έπρεπε, τα φάγαμε μαζί, άλλος λιγότερο κι άλλος περισσότερο και δεν κάναμε τίποτε για να συμμαζευτούμε.

Θυμάμαι εκεί στα μέσα της δεκαετίας του 2000, πριν χτυπήσει η μεγάλη κρίση, ένα μεγαλοσυνδικαλιστή μεγάλου δημόσιου οργανισμού να έχει πάρει σύνταξη με σχεδόν 7.000 ευρώ το μήνα και μάλιστα σε αρκετά νεαρή ηλικία. Και να το θεωρεί φυσιολογικό.

Κάπως έτσι έζησε η Ελλάδα επί πολλά χρόνια, ώσπου ήρθε ο κακός Σόιμπλε να μας πει ότι «δεν πάει άλλο».

Και μπορεί να τον μισούμε σε τέτοιο βαθμό, αλλά το κάνουμε ακόμη και τώρα που πέθανε γιατί ποτέ δεν τολμήσαμε ως λαός να κάνουμε την αυτοκριτική μας.

Να δούμε τα λάθη μας, να θυμηθούμε τη ζωή που κάναμε πέρα από τις δυνάμεις μας. Να θυμηθούμε τα «Τζόνια», τα «Κατισάρκ», τις σαμπάνιες, το φθηνό κονσομανσιόν και τα σπασμένα πιάτα της νεοελληνικής μαγκιάς.

Είναι ωραία η ζωή, πράγματι, αλλά όχι με δανεικά, όχι με επιδοτήσεις, όχι με ξένες πλάτες.

Ισως εκεί κάπου ψηλά ο Καρράς, ο Σόιμπλε και ο Ντελόρ να συναντηθούν και να μιλήσουν για τις εμπειρίες τους.

Μπορεί να μην έχουν τίποτε κοινό φαινομενικά, όμως, η Ελλάδα θα τους ενώνει.

Λέτε ο μεγάλος λαϊκός τραγουδιστής μας να τους βάλει να τραγουδήσουν «θα τα κάψω τα ρημάδια τα λεφτά»;

Λέτε να τραγουδήσει στον Σόιμπλε το «θα μου κλείσεις το σπίτι»; Ή το «απορώ αν αισθάνεσαι τύψεις»;

Ή μπορεί ο Σόιμπλε με δεύτερη φωνή τον Ντελόρ να τραγουδήσουν στην Ελλάδα «άλλοθι, δεν έχεις άλλοθι».

Διαβάστε επίσης:

Αρκάς: Το σκίτσο του για το θάνατο του Σόιμπλε που προκαλεί διχασμό

Ο νεκρός Σόιμπλε δεδικαίωται; Και τι άφησε πίσω του για την Ελλάδα;

Βόλφγκανγκ Σόιμπλε: Οι ατάκες «φωτιά» που έκαναν τους Ελληνες να τον μισήσουν θανάσιμα