Και χασκογελούσαμε…
Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο για επαγγελματικούς λόγους το πέρασα δίνοντας εξετάσεις.
Ήταν εξετάσεις για πιστοποίηση γνώσεων στον χρηματοοικονομικό χώρο.
Έχοντας επιτύχει σε αυτές τις εξετάσεις μπορείς να παρέχεις νομότυπα τις υπηρεσίες που προβλέπονται από την πιστοποίηση σου, να μπορείς να δέχεσαι εντολές από πελάτες, να δίνεις επενδυτικές συμβουλές και στο τέλος να μπορείς να διαχειρίζεσαι επενδυτικά χαρτοφυλάκια.
Σοβαρές δηλαδή εξετάσεις που οργανώνονται από την Ένωση Ελληνικών Τραπεζών και την Επιτροπή κεφαλαιαγοράς.
Ξεκίνησα λοιπόν το διάβασμα.
Είχα μπροστά μου ένα μήνα περίπου για να προετοιμαστώ.
Η περισσότερη ύλη ήταν γνωστή λόγω της προϋπηρεσίας μου στον χρηματοοικονομικό χώρο, αλλά αυτό δεν σήμαινε πως θυμόμουνα μαθηματικούς τύπους, καμπύλες αδιαφορίας και καμπύλες χρησιμότητας για να τους χρησιμοποιήσω σε εξετάσεις.
Πίστευα πως όλα αυτά τα είχα αφήσει πίσω μου για πάντα.
Κυρίως όμως είχα ξεχάσει τι σημαίνει να διαβάζεις για εξετάσεις. Να διαβάζεις για να μάθεις την λεπτομέρεια, να αποστηθίζεις την υποπερίπτωση της νομοθεσίας που δεν στηρίζεται στη λογική αλλά στην τυπικότητα.
Είχα ξεχάσει τι σημαίνει να πρέπει να λύσεις ασκήσεις με το απλό κομπιουτεράκι, την στιγμή που όλα τα βρίσκεις έτοιμα από προγράμματα, σε πλατφόρμες ή στο ίντερνετ.
Είχα ξεχάσει τι σημαίνει να έχεις σαν ύλη μερικές εκατοντάδες σελίδες , να τις διαιρείς με τις μέρες που απομένουν μέχρι τις εξετάσεις.
Κάθε ημέρα που δεν πετύχαινα τον ημερήσιο στόχο οι σελίδες που έπρεπε να διαβάσω καθημερινά αυξάνονταν.
Στο τέλος σταμάτησα τις διαιρέσεις γιατί αυξανόταν το άγχος και έπεφτε η παραγωγικότητα.
Ένα ακόμα καινούργιο χαρακτηριστικό είναι πως διάβαζα από τον υπολογιστή χωρίς να έχω τυπώσει την εξεταστέα ύλη.
Υπερίσχυσε η οικολογική μου συνείδηση, αλλά μάλλον έκανα λάθος όσον αφορά την ποιότητα του διαβάσματος και κυρίως την δυνατότητα των γρήγορων επαναλήψεων.
Όλοι όσοι έχουμε βιώσει την μαγεία του χαρτιού ,την αξία των υπογραμμίσεων και των σημειώσεων στο περιθώριο των σελίδων, γνωρίζουμε πως το διάβασμα στο χαρτί δεν μπορεί να συγκριθεί με το διάβασμα σε υπολογιστή.
Το μεγαλύτερο όμως πρόβλημα που αντιμετώπισα ήταν πως δεν με ενδιέφεραν πλέον αυτά που έπρεπε να διαβάσω.
Δεν μου άρεσε καθόλου το γεγονός πως έπρεπε να μπω σε λεπτομέρειες που ήταν απαραίτητες για να επιτύχω την απαιτούμενη πιστοποίηση.
Δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ.
Οι λέξεις χοροπηδούσαν, οι σκέψεις γινόντουσαν πεταλούδες που γυρνούσαν στην δουλειά, στις εκκρεμότητες, στις καλοκαιρινές διακοπές, στο παγκόσμιο συνέδριο βιώσιμης ανάπτυξης που θα γίνει στην Γλασκόβη τον Νοέμβριο, σε μια ομιλία που πρέπει να ετοιμάσω για την εμπειρία του πελάτη.
Όλα αποκτούσαν σημασία εκτός από αυτά που έπρεπε να διαβάσω.
Το χέρι αυτόματα πήγαινε στο τηλέφωνο, στα μέσα κοινωνική δικτύωσης, διάλλειμα για καφέ, ένα ποτήρι νερό, χάζεμα ατελείωτο…
Οτιδήποτε εκτός από ουσιαστικό διάβασμα.
Γιατί δεν το ευχαριστιόμουνα!!
Τώρα ξανανιώθεις το βάρος των μαθητών, το άγος των εξετάσεων για όσους δεν ταυτίζονται με το γνωστικό αντικείμενο που καλούνται να διαβάσουν.
Για αυτό θυμήθηκα την φράση των παιδικών μας χρόνων , ‘όταν έχω διάβασμα βαριέμαι’, που σήμερα μεταφράζεται στην απίστευτη δυσκολία να συγκεντρωθούμε στα πράγματα που δεν μας συγκινούν.
Αυτή είναι και η ουσία, να επιλέγουμε να ασχολούμαστε με θέματα που συνάδουν, που βρίσκονται σε αρμονία με τις αναζητήσεις μας , την προσωπικότητά μας και ιδανικά να τα συνδυάζουμε όλα αυτά με την επαγγελματική μας δραστηριότητα.
Όσο πλησίαζαν οι εξετάσεις η διάθεσή μου γκριζάριζε, η μέρα πέρναγε χωρίς να το καταλαβαίνω. Οι αμέτρητες λεπτομέρειες που έπρεπε να θυμηθώ στοιβάζονταν σε έναν ακατάστατο χώρο του εγκεφάλου, χωρίς να είμαι καθόλου σίγουρος για το ποσοστό ανάκτησης όλων αυτών των στοιχείων.
Τα παιδιά μου ένοιωθαν την δυσκολία μου να συγκεντρωθώ και δεν σταματούσαν τα πειράγματα και τα ευφυολογήματα.
Έφτασε επιτέλους η μέρα των εξετάσεων. Οι εξετάσεις των πιστοποιήσεων γίνονται ακόμα με φυσική παρουσία.
Η τεχνολογία των απομακρυσμένων εξεταστικών μεθόδων δεν έχει ακόμα προσγειωθεί στην χώρα μας , τουλάχιστον όσον αφορά τις χρηματοοικονομικές πιστοποιήσεις.
Δεκάδες στελέχη Τραπεζών έρχονται από όλη την Ελλάδα, διαμένουν 2-3 ημέρες σε ξενοδοχεία, με το ανάλογο κόστος για τους οργανισμούς τους, για να δώσουν εξετάσεις πιστοποίησης που θα μπορούσαν κάλλιστα να οργανωθούν διαδικτυακά.
Άλλες λεπτομέρειες όσον αφορά την διαδικασία δεν θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας γιατί η βαθμολόγηση είναι σε εξέλιξη και δεν θα ήθελα να θεωρηθεί παρέμβαση οποιασδήποτε μορφής.
Το lobby του κεντρικού ξενοδοχείου ήταν γεμάτο στην πλειοψηφία του από τραπεζοϋπαλλήλους.
Οι περισσότεροι είχαν χωριστεί ανά τραπεζικό ίδρυμα όπου εργάζονταν και μοιραζόντουσαν τις εντυπώσεις τους και τις ανησυχίες τους.
Από μια τράπεζα είχε έρθει και ένας Διευθυντής τους. Ξεχώριζε ηλικιακά καθώς ήταν μεγαλύτερος από τους περισσότερους αλλά και από το γεγονός πως δεν είχε άγχος, γελούσε και εμψύχωνε τους συναδέλφους του.
Δεν είμαι βέβαιος εάν τους βοηθούσε ή τους ζάλιζε, το σίγουρο είναι πως έδινε έναν τόνο αισιοδοξίας και επιτυχίας, κάτι σαν το ‘εάν πετύχετε στις εξετάσεις κάποια μέρα μπορεί να γίνετε σαν και εμένα…’
Καθισμένος στο σαλόνι στα μεσοδιαστήματα των εξετάσεων έγινα ωτακουστής των συζητήσεων τους .
«Μου έστειλαν το email για να συμμετάσχω στις εξετάσεις όταν ήμουν διακοπές και δεν το πρόσεξα. Όταν με ειδοποίησαν ξανά είχα μόνο δύο εβδομάδες για να προετοιμαστώ…»
«Μα είναι στα καλά τους; περιμένουν να πάρουν την κανονική μου άδεια για να διαβάσω για τις εξετάσεις;»
Κάποιος άλλος αναρωτιότανε γιατί χρειάζεται να πάρει πιστοποίηση όταν βάση του ρόλου του δεν μιλάει καθόλου σε πελάτες, ενώ ένας άλλος έριχνε τα βάρη στις τράπεζες γενικότερα λέγοντας πως οι πιστοποιήσεις είναι απαραίτητες για να γλυτώνουν τις ευθύνες οι τράπεζες και να τις επιρρίπτουν στους υπαλλήλους τους.
Άκουγες τα πάντα, ανησυχίες, απορίες, διευκρινήσεις, κρυφές και φανερές φιλοδοξίες, άγχη.
Ήμουνα κοντά σε νέους που είτε γιατί τους είχε προτρέψει η τράπεζά τους είτε γιατί ένοιωθαν πως θα προχωρούσαν την καριέρα τους έβαζαν τις γνώσεις τους στη διαδικασία των εξετάσεων.
Συναισθανόμουν τους καλά προετοιμασμένους, τους πιεσμένους από τους προϊσταμένους τους, αλλά και τους αδιάφορους…
Ο διπλανός μου σε μια εξέταση, ήταν τόσο τυπικός και συνάμα αγχωμένος. Είχε την κασετίνα του, τα ακριβά στυλό του τα οποία τα ενάλλασσε στα χέρια του με νευρικές κινήσεις, φορούσε γραβάτα μέσα από το πουλόβερ του, την οποία χαλάρωσε μόλις πήρε τα θέματα…
Είμασταν όλοι εκεί , ο καθένας για τους δικούς τους λόγους και όλοι μαζί για να πάρουμε μια σφραγίδα γνώσης που την χρειαζόμασταν.
Όταν τελείωσε το σαββατοκύριακο και μετά από 6 διαδοχικές εξετάσεις (έδινα για 5 πιστοποιητικά και το νομοθετικό πλαίσιο για όσους γνωρίζουν…) ένοιωσα φοβερή ανακούφιση.
Δεν το περίμενα να με επηρεάσει τόσο πολύ η όλη διαδικασία.
Πήγα ξαλαφρωμένος στον νονό του γιού μου που μας είχε κυριακάτικο μεσημεριανό τραπέζι για την ονομαστική του εορτή , γελάσαμε , διασκεδάσαμε και επανήρθα στην φυσιολογική ψυχολογική μου διάθεση.
Επιστροφή πλέον στα διαβάσματα που μας αρέσουν, μας ακουμπάνε, μας κάνουν καλύτερους στην εργασία μας και στη ζωή μας.
Αμέριστη συμπαράσταση και κατανόηση σε όσους νιώθουν μίζεροι διαβάζοντας αυτά που δεν τους ταιριάζουν, με την ευχή να περάσουν το συντομότερο δυνατό στην φάση της ευχάριστης και εποικοδομητικής ανάγνωσης.
Και σίγουρα να ξεχάσουμε άπαξ και δια παντός την άλλη εκδοχή του ΟΕΔΒ που λέγαμε μικροί πως Όποιος Διαβάζει Είναι Βλάκας …’
Μόνο με το διάβασμα όσοι δεν είμαστε σοφοί εκ γενετής μπορούμε να κατανοήσουμε τον κόσμο και τον εαυτό μας.
Καλή επιτυχία σε όλους …
ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΣΗΜΕΡΑ
