Τρία είναι τα θέματα, αν θέλουμε να πούμε τα πράγματα με το όνομα τους.

Θέμα πρώτο: ο φόβος του πολιτικού κόσμου να συγκρουσθεί με ισχυρά εργατικά συνδικάτα, που είχαν εθιστεί στο παιγνίδι της ανεξέλεγκτης εξουσίας και της εξάπλωσης της διαφθοράς. Ας μην ξεχνάμε τόσο εύκολα τις απάτες εκατομμυρίων που έχουν αποκαλυφθεί, τις δήθεν διπλοβάρδιες που αποτελούσαν πάγια τακτική, τα εμπορεύματα που μεταφέρονταν κρυφά χωρίς παραστατικά, την κατάργηση κάθε έννοιας αξιοκρατίας—ο κατάλογος δεν εξαντλείται εύκολα.

Όλα ήταν γνωστά, αλλά καμία κυβέρνηση δεν τόλμησε να τα διορθώσει. Το ερώτημα που δεν έχει απαντηθεί  μέχρι και σήμερα, είναι γιατί επιδείχθηκε αυτή η δειλή πορεία; Η ερμηνεία ότι ήταν το πολιτικό (διάβαζε κομματικό) κόστος δεν ικανοποιεί –αποτελεί μέρος της εξήγησης. Δεν είχε άραγε πολιτικό κόστος ο χλευασμός της κοινωνίας για τα χάλια του ΟΣΕ και την ουσιαστική έλλειψη σιδηροδρόμου στην Ελλάδα;

Αν η σημερινή κυβέρνηση θέλει να συμβάλει στο κλείσιμο αυτής της χαίουσας πληγής ας ασχοληθεί να δώσει απαντήσεις σε μία κοινωνία που πλέον τις απαιτεί.  Κι ας διαχρονική η απόδοση ευθυνών. Κάθαρση αναζητείται.

Θέμα δεύτερο: η πραγματική έννοια της ιδιωτικοποίησης του ΟΣΕ  (στον βαθμό που έγινε) αντανακλά αυτόν ακριβώς το φόβο. Στην πράξη, ως κράτος, ως κόμμα, ως κυβέρνηση, δηλώσαμε ότι εμείς δεν μπορούμε (δεν τολμούμε) να έρθουμε αντιμέτωποι με τον βόθρο του ΟΣΕ, οπότε βάλλαμε άλλους να το κάνουν.

Ποιος θα αγόραζε τον …βόθρο; Μάλλον όποιος ασχολείτο έτσι κι αλλιώς με τους βόθρους. Οπότε μας προέκυψε η  κρατική Ferrovie dello Stato Italiane – που από Τραινοσέ μετονομάστηκε Hellenic Train. Καλέσαμε ένα άλλο κράτος που δεν διακρίνεται για τις επιτεύξεις του στον τομέα της διαφάνειας και της αποτελεσματικότητας, με δική του εταιρεία που έχει ακριβώς τα ίδια χαρακτηριστικά, να βγάλει το φίδι από την τρύπα.

Ο φόβος έφερε έτσι το λάθος. Και το λάθος τα Τέμπη. Κάποια στιγμή θα συνέβαιναν. Η στιγμή είναι θέμα προκαθορισμένης μοίρας.

Θέμα τρίτο: οι πολιτικές ευθύνες.

Αναμενόμενα, η αντιπολίτευση χρησιμοποιεί τα Τέμπη για να αποδομήσει την κυβέρνηση με την λογική ότι «αποδόμησε, αποδόμησε… κάτι θα μείνει για να σπάσει η κυριαρχία Κυριάκου Μητσοτάκη και να φάμε κι εμείς κανένα κομμάτι ψωμί». Όσο και να θεωρείται αποτελεσματική η συγκεκριμένη τακτική (δεν πρόκειται για στρατηγική) υποδηλώνει την έλλειψη εναλλακτικής πρότασης εξουσίας, χωλαίνει ηθικά, λαϊκίζει επικίνδυνα. Το χειρότερο είναι ότι δεν συμβάλει στην επίλυση του εθνικού προβλήματος που λέγεται ΟΣΕ.

Ποταπή είναι η επίθεση στον Μητσοτάκη και στον Κώστα Αχιλ. Καραμανλή. Κανένας υπουργός, πολύ περισσότερο, κανένας πρωθυπουργός δεν μπορεί να είναι ενήμερος  για τις λεπτομέρειες του δυστυχήματος. Ο Κ.Α. Καραμανλής έτυχε απλώς να είναι άτυχος που διαβεβαίωσε λίγο πριν το δυστύχημα ότι όλα βαίνουν καλώς στην Hellenic Τrain. Όφειλε να γνωρίζει καλύτερα. Από εκεί και πέρα φέρει τόση ευθύνη όση και ο καθένας από τους οι προκατόχους του.

Αν υπάρχει ένα ψέγμα για τον Πρωθυπουργό αυτό είναι ότι μίλησε βασιζόμενος στις πληροφορίες και διαβεβαιώσεις της διεύθυνσης της Hellenic Train—δηλαδή των Ιταλών. Μπροστά στην κατακραυγή που είχε ξεσπάσει, η από την πρώτη στιγμή παραπομπή στους εμπειρογνώμονες θα ήταν η καλύτερη επιλογή. Εύκολα, όμως, λέγεται αυτό εκ των υστέρων. Ισχύει κι εδώ η λαϊκή θυμοσοφία «έξω από τον χορό πολλά τραγούδια ξέρεις», δεν μπορεί να ισχύει η δίκη προθέσεων, δεν μπορεί να ασκείται σοβαρή αντιπολίτευση με άκρατο λαϊκισμό που δεν έχει ίχνος εποικοδομητικής κριτικής. Λες και είτε το ΠΑΣΟΚ είτε ο ΣΥΡΙΖΑ έχουν αυτήν την στιγμή τα εχέγγυα για να κυβερνήσουν.

Με τις νέες ενδείξεις η  Ferrovie dello Stato Italiane όπως και η Hellenic Train έχουν πολλά να κελαηδήσουν ακόμη. Το μπαλάκι, πλέον, δεν είναι ούτε στην κυβέρνηση ούτε στην αντιπολίτευση. Η πρώτη φάνηκε ευκολοπίστευτη, η  δεύτερη υπερβιαστική και υπέρ-λαϊκίζουσα. Το μπαλάκι είναι στην δικαιοσύνη που οφείλει, επιτέλους, να κινηθεί με άλλους ρυθμούς ώστε να προσφέρει λύτρωση σε μία ολάκερη κοινωνία που δεν μπορεί να δεχτεί ότι υπάρχει τόσο μικρή ευθύνη για τα Τέμπη.

Η ανθρωποθυσία έγινε αναπόφευκτη. Ας φροντίσουμε να θυμηθούμε ότι είμαστε μία φιλελεύθερη δημοκρατία και η τιμωρία θα πρέπει να αφορά τους πραγματικά υπεύθυνους. Διαφορετικά το πρόβλημα δεν θα διορθωθεί κι εμείς θα αποδειχθούμε ανακόλουθοι με τις διαμαρτυρίες μας.

Διαβάστε επίσης

Τραμπ και DeepSeek—αχτύπητος συνδυασμός αβεβαιότητας και ανατροπών