Πριν από 10-12 χρόνια ο Θόδωρος Πάγκαλος είχε ξεσηκώσει έντονες αντιδράσεις επειδή τόλμησε να αρθρώσει την φράση «όλοι μαζί τα φάγαμε». Φράση απλούστευσης που ενέχει στοιχεία υπερβολής και ανακρίβειας, αλλά στην ουσία της ήταν διορατική – όπως αποδείχτηκε. Δυστυχώς, μέσα στο αντί-μνημονιακό μένος, η φράση πέρασε στην λήθη.

Πολλές είναι οι «ιερές» καταδίκες του «βύσματος» που συχνά χρησιμοποιείται για να πετύχει ο Έλληνας στον ιδιοτελή σκοπό του – άλλοτε θεμιτό και άλλοτε αθέμιτο. Πριν από λίγες ημέρες εκστομίστηκε μία ακόμη αλήθεια – τούτη τη φορά με την μορφή ρητορικής ερώτησης: ποιος Έλληνας δεν έχει προστρέξει στην χρήση μέσου – από τον διορισμό στο δημόσιο μέχρι την ακύρωση τροχαίας κλήσης; Ακολούθησε άκρα σιωπή – κι αυτή λέει πολλά.

Τώρα, ήρθε η ώρα να ακουστεί από σύσσωμη την κοινωνία μία κραυγή για τον ΟΣΕ/ΕΡΓΟΣΕ: «όλοι μαζί φταίμε».

Σε μία ευνομούμενη, συγκροτημένη κοινωνία, η ευθύνη είναι πάντα συλλογική. Δεν μπορεί να είναι αλλιώς από την στιγμή που είναι αποδεκτό το καθεστώς της φιλελεύθερης δημοκρατίας.

Δέχομαι πως υπάρχουν βαθμοί ευθύνης. Η διαπίστωση της συλλογικής ευθύνης δεν αλλάζει. Το βάρος ξεκινά, είναι το βαρύτερο, στον ίδιο τον ΟΣΕ/ΕΡΓΟΣΕ, στην διοίκηση για ανικανότητα, στους εργαζομένους για το βόλεμα και τα παραμάγαζα.  Το σηκώνει ακέραιο η ανεξάρτητη αρχή που απλά δεν έκανε την δουλειά της. Ακουμπά διαδοχικές κυβερνήσεις που είτε έκλειναν τα μάτια, είτε είχαν άλλες προτεραιότητες, είτε δεν καταλάβαιναν τι έκαναν, είτε παρασύρονταν από τις γλυκές φωνές της διαπλοκής. Περνά στην δικαιοσύνη που δεν επενέβη αυτεπάγγελτα ως όφειλε, όταν το κάνει σε άλλες περιπτώσεις και για ψύλλου πήδημα. Στα ΜΜΕ που αναδείκνυαν το θέμα όσο «πουλούσε» σε κυκλοφορίες, ακροαματικότητα και θεαματικότητα και μετά το έθαβαν. Και καταλήγει στην ίδια την κοινωνία των πολιτών  που επέλεξε τον ρόλο του άκακου θύματος, τον δρόμο της σιωπηλής ανοχής, αντί να επιδιώξει την διαρκή  ηχηρή διαμαρτυρία για την στέρηση δικαιωμάτων της. Διότι, η ύπαρξη ασφαλούς και σύγχρονου μεταφορικού δικτύου δεν είναι ζητιανιά, είναι απαίτηση και δικαίωμα.

Σήμερα, αυτή η κοινωνία των πολιτών οφείλει να αναγνωρίσει το έλλειμμα της και να το διορθώσει πιέζοντας να επανέλθουν οι πολιτικοί από την αρένα της λάσπης στην δημοκρατική τάξη. Οι πολίτες έχουν πολύ μεγαλύτερη πολιτική ωριμότητα, πολύ ισχυρότερη μνήμη, πολύ μεγαλύτερο ψυχολογικό σθένος απ’ ότι τους αποδίδει σημαντικό μέρος του πολιτικού κόσμου. Το τελευταίο που επιθυμεί είναι να πνιγεί το θέμα σε ένα ακόμη άχαρο, άνευ ουσίας, αδιέξοδο ξεκατίνιασμα μεταξύ των κομμάτων – εξέλιξη που δεν θα λύσει κανένα πρόβλημα.

Η κοινωνία είναι οργισμένη. Αναγνωρίζει με καθάριο βλέμμα τις διαχρονικές κομματικές, επιχειρηματικές, συνδικαλιστικές ευθύνες. Και επιτακτικά ζητά λύσεις. Λύσεις ουσίας και όχι θεάτρου.

Είναι πολύ εύκολο να συνεχίσουμε με τις θυσίες σε αρχαίους βωμούς — αυτό το ξέρουμε καλά. Δεν υποστηρίζω ότι επιδιώκει την ατιμωρησία. Θέλει, όμως, να δει τους πραγματικούς υπεύθυνους για παράβαση καθήκοντος, αμέλεια, μη τήρηση διαδικασιών. Τους επιχειρηματίες που έπαιξαν με την ασφάλεια του. Τους πολιτικούς που τους στήριξαν. Αυτά όλα, όμως, είναι δουλειά μίας πραγματικά ανεξάρτητης και αποτελεσματικής, γρήγορης, δικαιοσύνης.

Από τους ταγούς του ο πολίτης, σήμερα,  πάνω απ’ όλα θέλει έργο.

Οι δημοσκοπήσεις ήδη δείχνουν το αναμενόμενο: την κάμψη της κυβέρνησης. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης διαχειρίζεται την κρίση όπως και τις προηγούμενες: απερίφραστα αποδέχεται την ευθύνη της κυβέρνησης και προχωρά σε κινήσεις που –αν είναι πέρα για πέρα τολμηρές και αποτελεσματικές – μπορούν να εκτονώσουν την δικαιολογημένη οργή του σκεπτόμενου πολίτη.

Θα ριψοκινδυνεύσω την πρόβλεψη ότι αυτός είναι ο μονόδρομος για την ανάκαμψη της Ν.Δ.—ανάκαμψη που μπορεί να επιτευχθεί.

Απέναντι στην κυβερνητική στάση, η κοινωνία των πολιτών έχει την αξιωματική αντιπολίτευση που αποφεύγει με κάθε θυσία να αναλάβει την οποιαδήποτε ευθύνη. Αντίθετα την βλέπει να υποδαυλίζει την οργή του κόσμου επιρρίπτοντας στην κυβέρνηση ακέραια την ευθύνη για τα Τέμπη, ρίχνοντας στο αέρα εμπρηστικά συνθήματα και, πιστή στο DNA της, να αγαλλιάζει η κομματική ψυχή της όταν βλέπει συνθήματα όπως, π.χ., «Κάτω όλες οι κυβερνήσεις». Πως καλύτερα να πάρει στα χέρια της τους αρμούς της εξουσίας, εξάλλου;

Θα ριψοκινδυνεύσω την πρόβλεψη πως αυτός ο μονόδρομος οδηγεί τον ΣΥΡΙΖΑ σε νέα ήττα.

Αντί για ομόνοια ως προς τα απαραίτητα βήματα εκσυγχρονισμού του ΟΣΕ/ΕΡΓΟΣΕ, η αντιπολίτευση ονειρεύεται ένα νέο 2012 με τους άναρχους να σπάνε και να πυρπολούν σε καθημερινή βάση.

Ο χρόνος, όμως, φέρνει αυτόματα την νηφαλιότητα. Απομακρύνει την ενστικτώδη οργή. Ενισχύει την λογική. Αν υποστηριχτεί με σαφήνεια στις δηλώσεις, τόλμη στις αποφάσεις, αποτελεσματικότητα στις πράξεις, η κοινωνία θα ξαναβρεί την ισορροπία της.

Διαβάστε επίσης

Μαθητικό ήθος και συνδικαλιστική ακρισία