Στο προηγούμενο άρθρο μου μοιράστηκα μαζί σας  τις απόψεις μου για την ανθεκτικότητα που έχει αναπτύξει η γενιά των Ελλήνων που ζει στο εξωτερικό.

Η γενιά αυτή που έφυγε λόγω κρίσης από τη χώρα της για να δοκιμάσει τις δυνατότητες της αλλού.

Είχε να αντιμετωπίσει πολλές αλλαγές,να απαντήσει σε πολλά διλήμματα αλλά και να πάρει αποφάσεις που αρκετές φορές την έβγαλαν από τη «ζώνη της ασφάλειας και της βολής».

‘Ο Έλληνας του εξωτερικού, άντεξε και αντέχει. Και εκεί που άρχισε να στέκεται στα πόδια του στην ξένη χώρα, ήρθε ένας άλλος άγριος εχθρός, ο Covid-19 να του προσθέσει μια απέραντη ανησυχία και ανασφάλεια  σε όλα…

Σε μία ξένη χώρα, σε μία πόλη όπως το Λονδίνο όπου τα μεγέθη του πληθυσμού είναι τόσο μεγάλα – σχεδόν όση είναι η Ελλάδα- ο Έλληνας τώρα με τον ιό αισθάνεται πολύ ασήμαντος και όλα είναι ακόμα πιο απρόσωπα. Δεν έχει να αντιμετωπίσει μόνο όλα αυτά που ο κάθε άνθρωπος πάνω στη γη καλείται να αντιμετωπίσει.

Αν δηλαδή θα χάσει τη δουλειά του,αν θα είναι υγιής, πώς θα προστατέψει την οικογένειά του, κλείνοντας τα σχολεία ποιος θα προσέξει τα παιδιά στο σπίτι ειδικά αν ο γονιός πρέπει να δουλεύει κλπ.

Έχει και άλλα «τοπικά» προβλήματα να αντιμετωπίσει όπως ότι τα σούπερ μάρκετ δεν έχουν ούτε τα βασικά από τις  πρώτες μέρες, ότι όλα τα καταστήματα είναι ανοιχτά (τώρα παίρνουν μέτρα και κλείνουν τα πιο πολλά) και ενώ ο κόσμος φλέγεται, η Αγγλική κυβέρνηση δεν ανακοινώνει άμεσα πολύ αυστηρά μέτρα…αλλά παρουσιάζει τα πράγματα πιο χαλαρά και μας λέει  «θα πάρουμε τα μέτρα τη σωστή στιγμή!».

Όλα αυτά τα αντέχουμε, συνεχίζουμε να αντέχουμε, το φιλοσοφούμε, προετοιμαζόμαστε για το χειρότερο.

Όμως σε όλα αυτά τα δύσκολα, τα πολύ δύσκολα, βλέπω έναν ακόμα μεγαλύτερο εχθρό απέναντι μας. Είναι ο εχθρός της απόστασης.

Εμείς οι  Έλληνες του εξωτερικού έχουμε περισσότερο ανάγκη για στήριξη και συμπαράσταση από ΟΛΟΥΣ στην Ελλάδα.

Γιατί εμείς που αποφασίσαμε να μείνουμε στην ξένη χώρα με το που ξέσπασε ο ιός, κάποιο λόγο θα έχουμε .

Ο καθένας έχει τον δικό του ξεχωριστό λόγο αλλά και ένα πρόσθετο βάρος. Έχει το βάρος ότι στη χώρα του έχει αφήσει ένα γονιό που ανήκει σε ευπαθή ομάδα, τον αδερφό, τον φίλο, τους ανθρώπους του.

Το μόνο που θέλουμε είναι να δούμε ότι μας σκέφτεστε και να μας δίνετε ένα χαιρετισμό, καθημερινά αν γίνεται…

Σας παρακαλούμε λοιπόν (και τολμώ να το ζητήσω στο πρώτο πληθυντικό),  σταματήστε να λέτε «η Αγγλία έχει πρόβλημα, αυτοί που έρχονται από το Λονδίνο είναι όλοι μολυσμένοι, εγώ ευτυχώς πρόλαβα να έρθω στην Ελλάδα» και πολλά άλλα τέτοια.

Το βρίσκω τουλάχιστον λιγόψυχο και σας παρακαλούμε «αγαπητά» Μέσα Ενημέρωσης – όλα- κάντε το. Θα μας βοηθήσετε να σταθούμε καλύτερα στα πόδια μας.

Όλοι εμείς οι Έλληνες του εξωτερικού έχουμε ένα ακόμα εχθρό να αντιμετωπίσουμε λόγω του ιού. Τον εχθρό της απόστασης από τη χώρα μας και μόνο ένας καλός λόγος θα την μειώσει…

Να είμαστε όλοι καλά. Καλή δύναμη και καλή αντάμωση κάποια στιγμή στην Ελλάδα…

ΥΓ: Όταν όλα θα έχουν περάσει , θα γίνει ο απολογισμός πού έγινε το λάθος, ποια χώρα πήρε τα σωστά μέτρα τη σωστή στιγμή και ποιοι θα φέρουν την ευθύνη των αποφάσεων τους…

ΡΟΥΜΠΙΝΗ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ-ΜΕΓΑΛΟΥ

Communications Advisor-Strategist

Founder & CEO

Tite Strategy

United Kingdom