Ένας χρόνος έχει περάσει από την τραγωδία των Τεμπών. Μια από τις πλέον πολύνεκρες τραγωδίες της Μεταπολίτευσης η οποία προσλαμβάνει ακόμη μεγαλύτερες διαστάσεις καθώς τα περισσότερα από τα 57 θύματα ήταν νέα παιδιά, ο «ανθός» της πατρίδας.
Όταν είχε γίνει το ολοκαύτωμα στο Μάτι, όπου πάνω από 100 συνάνθρωποί χάθηκαν με τόσο άδικο τρόπο, πολλοί από εμάς πιστέψαμε ότι κάτι θα αλλάξει στην Ελλάδα.
Ότι θα οργανωθεί περισσότερο το κράτος, ότι οι υπεύθυνοι που δεν κάνουν τη δουλειά τους και είναι συνένοχοι σε τέτοια εγκλήματα θα τιμωρούνται αυστηρά, ότι θα υπάρχουν δικλείδες ασφαλείας ώστε να μη θρηνούμε θύματα με τόσο άδικο τρόπο, ότι το ίδιο το πολιτικό προσωπικό της χώρας θα σκύψει το κεφάλι ταπεινά, θα ζητήσει συγγνώμη και θα σηκώσει τα μανίκια για σκληρή δουλειά.
Δυστυχώς όλοι διαψεύστηκαν από τις προσδοκίες. Το Μάτι πέρασε, τα θύματα ακόμη ζητούν δικαίωση, ήλθαν ξανά φωτιές και πλημμύρες, ήρθαν κι άλλα θύματα, έφτασε και η… αμαξοστοιχία του θανάτου στα Τέμπη.
Τι έχει αλλάξει στη χώρα μέσα σε ένα χρόνο; Πόσο έχει προχωρήσει η διερεύνηση της υπόθεσης; Μάθαμε κάτι για τις συνθήκες του δυστυχήματος; Τι μετέφεραν εκείνα τα βαγόνια; Γιατί έγινε μια τόσο τρομερή έκρηξη;
Βγήκε κάποιο πόρισμα που να βάζει τα πράγματα στη θέση τους; Η αρμόδια επιτροπή της Βουλής που ερεύνησε το θέμα έβγαλε κάποιο συμπέρασμα;
Και το βασικότερο πέραν της δικαίωσης των θυμάτων και των οικογένειών τους. Τι έχει κάνει το ελληνικό κράτος ώστε να μη θρηνήσουμε ξανά θύματα;
Ο ελληνικός σιδηρόδρομος εκσυγχρονίστηκε; Μας διαβεβαιώνουν ότι τα παιδιά μας δεν θα μπουν αύριο σε ένα τρένο και θα βρεθούν στο θάνατο επειδή κάποιος σταθμάρχης δεν πάτησε ένα κουμπί;
Όχι. Δεν έχει γίνει απολύτως τίποτε. Οι Ιταλοί της Hellenic Train παραμένουν προκλητικοί, οι εμπειρογνώμονες του υπουργείου Υποδομών έχουν βγάλει πόρισμα με ελλιπή στοιχεία, οι οικογένειες των θυμάτων τρέχουν μόνοι τους αναζητώντας την αλήθεια.
Και το τραγικό είναι ότι μερίδα εκείνων που θέλουν να κουκουλωθεί αυτή η τραγωδία ασχολούνται με το αν οι συγγενείς είναι προκλητικοί, αν ξεφεύγουν και βρίζουν υπουργούς, αν ζητούν τιμωρίες και φυλακίσεις ή αν έχουν… πολιτικές βλέψεις.
Τόση αθλιότητα. Απέναντι σε μανάδες και πατεράδες που έχασαν τα παιδιά τους.
Κάποτε στη χώρα αυτή πρέπει να ειπωθούν αλήθειες και να λειτουργήσουν οι νόμοι. Κάποτε πρέπει να ακούσουμε όλοι τη φωνή της συνείδησής μας, κυρίως οι πολιτικοί ταγοί και όσοι βρίσκονται σε θέσεις ευθύνης.
Οι φωνές των νεκρών στα Τέμπη είναι ακόμη στα αυτιά μας. Παραμένουν αδικαίωτοι, πλανώνται σαν φαντάσματα πάνω από το μπαζωμένο σημείο της σύγκρουσης.
Θα ακουστούν αλήθειες στη δίκη που θα ξεκινήσει στις αρχές καλοκαιριού; Θα τιμωρηθούν φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί; Θα μάθουμε ποτέ τι συνέβη εκείνη την τραγική ημέρα πριν από ένα χρόνο;
Μπορεί να γίνει, αν και οι προηγούμενες τραγωδίες απέδειξαν ότι ποτέ στην Ελλάδα δεν… μπαίνει το μαχαίρι στο κόκκαλο.
Ολοι εμείς, όμως, ας έχουμε κάτι στο μυαλό μας, μήπως και πιέσουμε περισσότερο για να αποφευχθούν μελλοντικές τραγωδίες: Ότι μπορεί στο τρένο του θανάτου να ήταν το δικό μας παιδί, ο δικός μας αδερφός, πατέρας, μητέρα ή σύντροφος. Μπορεί κι εμείς οι ίδιοι.
Τα Τέμπη είναι μια πληγή ανοικτή για όλη την κοινωνία. Ας μην την ξεχάσουμε, ας μην τη θυμόμαστε απλά στις επετείους. Το οφείλουμε στα παιδιά μας.
Διαβάστε επίσης:
Τέμπη: Παραγγελία της εισαγγελέως του Αρείου Πάγου για να διερευνηθεί κάθε καταγγελία των συγγενών
Δυστύχημα Τεμπών: Στις 28 Φεβρουαρίου απολογούνται οι 23 κατηγορούμενοι για τη σύμβαση 717
ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΣΗΜΕΡΑ
