Διαβάζω με πολλή προσοχή, και βρίσκω και άκρως διασκεδαστικά τα όσα γράφονται στα social media αλλά και στο διαδίκτυο γενικά (και με επώνυμες απόψεις) για τον Στέφανο Τσιτσιπά και τον πατέρα του.

Το ανάθεμα κατά του Ελληνα τενίστα φυσικά πάει σύννεφο, όλοι έχουν άποψη για τον Τσιτσιπά που βρίζει με τέτοιο σκαιό τρόπο τον πατέρα του και μέχρι πριν από λίγες ώρες προπονητή του.

Προφανώς και είναι καταδικαστέο να βρίζει κάποιος δημόσια τους γονείς του, και με τέτοιο άθλιο τρόπο. Προφανώς και δεν έχει κανένα δικαίωμα ο Τσιτσιπάς, που εδώ και χρόνια πλασάρεται ως παράδειγμα προς μίμηση για τους νέους, να έχει τόσο απαράδεκτη -και επαναλαμβανόμενη- συμπεριφορά μέσα στο γήπεδα, και μάλιστα κατά του προπονητή πατέρα του.

Και προφανώς θα έπρεπε να έχει ζητήσει συγγνώμη γι’ αυτή του τη συμπεριφορά.

Οπως και ο πατέρας του βεβαίως, ο οποίος έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης για το πώς μεγαλώνει ένα παιδί, έναν αθλητή, έναν πρωταθλητή παγκοσμίου επιπέδου.

Διότι το πρώτο μάθημα που θα έπρεπε να του έχει κάνει, πριν καν πιάσει τη ρακέτα για να ρίξει βολέ, είναι οι βασικοί κανόνες συμπεριφοράς και μάλιστα η μέγιστη αξία και ο κορυφαίος κανόνας που λέει ότι δεν βρίζουμε τον πατέρα μας ή τη μάνα που μας γέννησε.

Και δεν το κάνουμε ούτε μπροστά σε χιλιάδες θεατές, ούτε κατ’ ιδίαν, αν φυσικά δεν υπάρχουν λόγοι που ξεφεύγουν της λογικής.

Ο Στέφανος Τσιτσιπάς, επομένως, είναι καταδικαστέος για τη συμπεριφορά του, όπως και ο πατέρας του γιατί με τη δική του στάση οδήγησε τον πρωταθλητή σε τέτοιες καταστάσεις.

Ομως, για σταθείτε. Δεν έχουμε θέματα τον Αύγουστο και έπεσαν τα «κοράκια» του διαδικτύου να φάνε τον Τσιτσιπά, γιατί τώρα θυμήθηκαν ότι είναι και ολίγον σνομπ, ολίγον νεόπλουτος, ολίγον… παλιόπαιδο.
Και ποιοι ασκούν κριτική. Οι Ελληνάρες που μέσα στο ίδιο τους το σπίτι ανέχονται χειρότερες καταστάσεις.

«Οικογενειάρχες» κατά τα άλλα που βρίζουν και δέρνουν τα παιδιά τους, τις γυναίκες τους, τους ίδιους τους ηλικιωμένους γονείς τους.

Ας γελάσω. Στη χώρα που η πατριαρχεία, το δικαίωμα δηλαδή του αρσενικού να λέει και καμιά κουβέντα παραπάνω, να σηκώνει και κανένα χέρι, να επιβάλλεται διά της βίας, λεκτικής και σωματικής στους αδύναμους, να σκοτώνει και καμιά 15αριά το χρόνο, είναι κάτι σαν… εθιμικό δίκαιο.

Στη χώρα που βρίζει από το πρωί που ξυπνάει μέχρι το βράδυ που κοιμάται και που η πιο γνωστή ελληνική λέξη στα πέρατα του κόσμου είναι η λέξη μα@@@κα ή η προτροπή «άντε γα@@@@».

Στην Ελλάδα όπου η μάνα του κάθε ποδοσφαιριστή, μπασκετμπολίστα ή αθλητή της αντίπαλης ομάδας όχι μόνο δεν χαίρει κανενός απολύτου σεβασμού αλλά είναι και τραγούδι στο στόμα χιλιάδων οπαδών.

Των ίδιων πάνω – κάτω που τους πείραξαν τα «γαλλικά» του Τσιτσιπά, αλλά δεν έχουν κανένα απολύτως πρόβλημα να πάνε να βρίσουν με τα ίδια λόγια τη γυναίκα, τη μάνα, το παιδί τους, τον εργοδότη ή τον συνάδελφο που δεν χωνεύουν, τον γείτονα που κάνει λίγη περισσότερη φασαρία ή τον οδηγό του αυτοκινήτου που ξέχασε να ανάψει φλας.

Στην Ελλάδα που οι βρισιές με… γενετήσια χαρακτηριστικά είναι το πρώτο μάθημα στο σχολείο και στην οικογένεια, και στο γήπεδο, και στο χώρο εργασίας, και στο δρόμο.

Εχετε δει π.χ. πώς βρίζουν γονείς 10χρονων και 15χρονων που παίζουν μπάλα ή μπάσκετ, σε κάποιους αγώνες ερασιτεχνικού πρωταθλήματος ή ακόμη και σε προπόνηση;

Το πεζοδρόμιο, λοιπόν, είναι σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας. Είναι μαγκιά το βρίσιμο, ο τσαμπουκάς, η αγένεια.

Και είναι αδυναμία να μην απαντά κάποιος στις προκλήσεις.

Θα σας πω και μια πολύ πρόσφατη εμπειρία. Δύο μικρά παιδιά 7 -8 ετών, φίλοι, παίζουν στην παραλία. Το ένα χτυπά το άλλο και αυτό ανταποδίδει.

Συνηθισμένα πράγματα δηλαδή μεταξύ φίλων που ξεχνιούνται σε 10 λεπτά.

Ε λοιπόν μπροστά στα μάτια μου άκουσα τη μάνα του ενός παιδιού να λέει: «Ακου παιδί μου, όποιος σε βαράει, τον ξαπλώνεις την ίδια στιγμή κάτω».

Ναι, αυτά μαθαίνουν οι περισσότεροι γονείς στα παιδιά τους, γιατί πρέπει να είναι.. άντρες και να ανταποδίδουν.

Αν γίνουν Τσιτσιπάδες και βρίζουν ακόμη και τον πατέρα τους, φταίνε και οι ίδιοι οι γονείς.

Αν κάνουν και χειρότερα φταίει μια ολόκληρη κοινωνία που δεν έχει καταφέρει να επιβάλλει το καλό, την ευγένεια, την καλοσύνη, τον διάλογο.

Ο Τσιτσιπάς, λοιπόν, μας πείραξε και ξεσήκωσε τα ευγενικά μας συναισθήματα. Κι όχι όλη η υποκρισία που επικρατεί μέσα στην ελληνική οικογένεια, μέσα στην ελληνική κοινωνία.

Διαβάστε επίσης:

Το «μονοπώλιο» της Booking και οι μάχες με τους ξενοδόχους στην Ελλάδα