Ο Τραμπ, η Χάρις, ο Πούτιν και ο Ντράγκι

Τρία γεγονότα της εβδομάδας μολονότι επιφανειακά ασύνδετα, στην ουσία αποτελούν μεγάλο μέρος ενός γεωπολιτικού παζλ που σταδιακά διαμορφώνεται. Αυτά είναι το ντεμπέιτ Χάρις – Τραμπ, η έκθεση του Μάριο Ντράγκι και η προειδοποίηση Πούτιν.

Περιγράφοντας η στήλη αυτή την προοπτική εκλογής Τραμπ μετά το ντεμπέιτ με τον Μπάιντεν, είχε επισημάνει ότι αυτή θα έφερνε την Ε.Ε. στην στιγμή της μεγαλύτερης κρίσης της. Ο Ντράγκι, εξάλλου,  βάσιμα υποστηρίζει ότι η Ε.Ε. είναι ήδη σε μεγάλη κρίση – την χαρακτηρίζει υπαρξιακή. Ο Πούτιν δεν βγάζει ανακοινώσεις στον βρόντο: δεν παίζει πόκερ, σκάκι παίζει. Και η προοπτική να χάσει ο Τραμπ δεν σημαίνει ότι τα προβλήματα της Ευρώπης θα εξαφανιστούν.

Καταρχάς, το θέμα του πολέμου Ρωσίας – Ουκρανίας λαμβάνει πλέον επικίνδυνες διαστάσεις. Τηρουμένων των αναλογιών αρχίζει να θυμίσει τον Ισπανικό Εμφύλιο, πριν τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και την εμπλοκή των δύο στρατοπέδων (δημοκρατίας και φασισμού/ναζισμού) σ’ αυτόν. Ενώ ξεκάθαρα η Χάρις δεν πρόκειται να προδώσει άμεσα την Ουκρανία, οι πιθανότητες είναι πως μετά από μία νέα περίοδο έντασης και αναβάθμισης του πολέμου, θα επιδιωχτεί μία λύση: μία λίγο μικρότερη Ουκρανία άμεσα στην Ε.Ε. και λίγο μετά στο ΝΑΤΟ, ίσως;

Στο κρίσιμο θέμα της αντιπαράθεσης Κίνας- ΗΠΑ, η Ευρώπη ας μην περιμένει καμία αλλαγή με την εκλογή της Χάρις. Η εξωτερική πολιτική της Αμερικής έχει μπει σε σιδερένια τροχιά και δεν θα αλλάξει. Εξάλλου, η κυβέρνηση Μπάιντεν είναι αυτή που αυξάνει τους δασμούς σε επιλεγμένα Κινεζικά προϊόντα—η ανακοίνωση ,τώρα μάλιστα, της εφαρμογής απόφασης που πάρθηκε πριν από 6 μήνες, πάντως δεν βοηθά την Χάρις.

Με τις ΗΠΑ να έχουν ως νούμερο ένα προτεραιότητα την αντιπαράθεση με την Κίνα και τον πόλεμο στην Ουκρανία να απορροφά πολύτιμους αμυντικούς πόρους, η Ευρώπη βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του πολέμου στο έδαφος της και, ταυτόχρονα, σε διαδικασία κορύφωσης της δικής της κρίσης. Όποιος δεν μπορεί ή δεν θέλει να διαβάσει την έκθεση Ντράγκι, δεν έχει παρά να διαβάσει τα ρεπορτάζ για το μεταναστευτικό για να συνειδητοποιήσει έστω και στο ελάχιστο την έκταση της Ευρωπαϊκής κρίσης.

Ο Ντράγκι επικεντρώθηκε στα θέματα του ανταγωνισμού, της τεχνολογίας, της κλιματικής κρίσης και της ενέργειας και άγγιξε το θέμα της κοινής αμυντικής πολιτικής — οπότε με αγωνία περιμένουμε το δεύτερο μέρος. Ορισμένα συμπεράσματα είναι, όμως, ήδη αναπόφευκτα. Εξάλλου, κάτι περισσότερο φαίνεται να γνωρίζει ο Κηθ Στάρμερ που συνάπτει στρατηγικές συμμαχίες – μία νέα με την Γερμανία και φαίνεται ότι ακολουθούν η Πολωνία και οι δύο από τις τρεις Βαλτικές χώρες.

Αυτά τα τρία ουσιαστικά αλληλένδετα γεγονότα (μπορεί να προστεθεί ως τέταρτο το μεταναστευτικό) οδηγούν στο αδήριτο συμπέρασμα ότι η ουσιαστική εμβάθυνση της  Ευρωπαϊκής Ένωσης αποτελεί την μόνη ουσιαστική και στρατηγική επιλογή επιλογής της—με όποιο κόστος για τις εθνικές ανησυχίες και εγωισμούς.

Στο γεωπολιτικό παιγνίδι οι τρεις αποτελούν επικίνδυνο συνδυασμό. Ως μία τέταρτη μεγάλη οικονομική και αμυντική μονάδα, η Ε.Ε. μπορεί να ισορροπήσει το παιγνίδι, ενισχύοντας τον εαυτό της με την αναβάθμιση της σχέσης με το Η.Β., ερχόμενη σε μικρότερη σύγκρουση με τις στρατηγικές επιλογές των ΗΠΑ και, ταυτόχρονα, φροντίζοντας να σταματήσει την σχεδόν νομοτελειακή πορεία της προς την πτώση της.

Διαβάστε επίσης