Από την άλλη πλευρά είναι η εφημερίδα Washington Post. Διαδραμάτισε κυρίαρχο ρόλο στην αποκάλυψη του σκανδάλου Γουότερ Γκέητ, ενώ αρκετές κινηματογραφικές ταινίες έχουν εξυμνήσει την συγκρουσιακή της στάση απέναντι στην εκάστοτε εξουσία. Αυτή τη φορά η συγκεκριμένη εφημερίδα βρίσκεται στο μέσον μίας θύελλας που ξέσπασε ανάμεσα στον ιδιοκτήτη της και πλουσιότερο άνθρωπο των ΗΠΑ Τζεφ Μπέζος και τη διεύθυνση του φύλλου.
Αντικείμενο διαμάχης η παρέμβαση του τελευταίου αναφορικά με τη στάση που κρατά η εφημερίδα έναντι του Τραμπ. Στην προεκλογική διαμάχη συμμετέχει και ο έτερος πλουσιότερος άνθρωπος των ΗΠΑ, ο Έλον Μάσκ. Είναι ιδιοκτήτης του μέσου κοινωνικής δικτυώσεως «Χ» (πρώην τουίτερ). Υποστηρίζει αναφανδόν τον Τραμπ ενώ είναι σαφές ότι επιχαίρει από την κρίση των παραδοσιακών μέσων ελέγχου της εξουσίας, όπως είναι οι εφημερίδες.
Η κρίση στην ενημέρωση τρέχει παράλληλα με την κρίση στην αμερικανική κοινωνία. Ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού των ΗΠΑ βρίσκεται σε απόγνωση και αισθάνεται αποκομμένο από την ανάπτυξη της χώρας. Η δημιουργία ενός νοικοκυριού που δεν θα ζει μόνον για να πληρώνει τα χρέη του, είναι άπιαστο όνειρο για τους πολλούς. Η παγκοσμιοποίηση θεωρείται υπεύθυνη για τη «Ζώνη της Σκουριάς» (Rust Belt). Περιλαμβάνει Πολιτείες που ήσαν στο κέντρο της βιομηχανίας στις ΗΠΑ, προσφέροντας εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας που εδώ και δεκαετίες έχουν μετακομίσει σε Κίνα, Κορέα, Ταϊβάν, Βιετνάμ, Ινδία κ.λ.π.
Η πλημμυρίδα του μεταναστευτικού επιδεινώνει αυτή την κατάσταση. Η πολιτική ορθότητα και στη συνέχεια η Woke κουλτούρα καταλήγουν σε ακρότητες που ξεπερνούν τα όρια του γραφικού. Το χειρότερο είναι ότι προσπαθούν να σκεπάσουν υπαρκτά προβλήματα. Το «σύστημα», το κατεστημένο που λέγαμε εμείς παλαιότερα, εμφανίζεται ένοχο για όλη αυτή την κατάσταση.
Την ίδια ώρα αναφέρεται με σοβαρότητα ότι Ρωσία, Ιράν και Κίνα ετοιμάζονται να παρέμβουν στις αμερικανικές εκλογές…
Όλα αυτά, δηλαδή η κρίση του τύπου, η απόγνωση της κοινωνίας, το κουκούλωμα των προβλημάτων, οι δήθεν καίριες παρεμβάσεις τρίτων χωρών, σχηματίζουν την εικόνα που δεσπόζει στη σύγκρουση του Ντόναλντ Τραμπ με τους εκάστοτε αντιπάλους του. Το 2016 ήταν η Χίλαρυ Κλίντον, μετά ο νυν πρόεδρος Τζο Μπάιντεν, τώρα η Κάμαλα Χάρις. Ο ίδιος ο Τραμπ είναι μια συγκρουσιακή και συχνά αντιφατική προσωπικότητα με φανατικούς φίλους (πιο σωστά οπαδούς) και αδιάλλακτους εχθρούς.
Δεν είναι όμως αυτός που δημιούργησε όλα αυτά τα προβλήματα. Είναι αυτός που τα εκφράζει με ακραίο τρόπο. Στους οπαδούς του είναι πρακτικώς αδιάφορες οι ασυνέπειες στο λόγο του και οι υπερβολές του. Αντιθέτως, τους συναρπάζει ο επιθετικός τρόπος του και ότι (επιτέλους!) υπάρχει κάποιος που μιλάει για αυτούς.
Δεν παίζει ρόλο ότι ο ίδιος ο Τραμπ είναι μέρος αυτού της άρχουσας τάξεως των ΗΠΑ. Απέναντι σε ένα σύστημα που τους αγνοεί (όταν δεν αποτελούν αντικείμενο χλευασμού από τα «σοβαρά» ΜΜΕ) και τους έχει μετατρέψει σε πολίτες δεύτερης κατηγορίας, ο Τραμπ είναι ο δικός τους άνθρωπος.
Το κριτήριο επιλογής ενός προσώπου σε μια εκλογική αναμέτρηση δεν είναι αποκλειστικώς ορθολογικό. Σε πολλές περιπτώσεις τον κυρίαρχο ρόλο παίζει το συναίσθημα, ο τρόπος που «μιλάει» ο υποψήφιος στους πολίτες.
Τις επόμενες ημέρες στην Αμερική θα κερδίσει είτε ο Τραμπ είτε ο όποιος αντίπαλος του. Δεν υπάρχει όμως αμφιβολία ότι σε όλη αυτή την υπερδεκαετή πολιτική διαμάχη στις ΗΠΑ το κυρίαρχο πρόσωπο είναι ο Τραμπ και τα προβλήματα ενός μεγάλου τμήματος της Αμερικής που δεν έχει εκφράσει κανένας άλλος.
Ανακαλύψτε το αφιέρωμα «US ELECTIONS 2024»
Διαβάστε επίσης:
Γιώργος Γεραπετρίτης στο Mononews: Οι ελληνοαμερικανικές σχέσεις θα παραμείνουν ισχυρές και θα συνεχίσουν να ενισχύονται, ανεξάρτητα από τον νικητή
Τι θα μπορούσε να συμβεί στον κόσμο αν κυβερνούσε ο Τραμπ;
ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΣΗΜΕΡΑ
Ακολουθήστε το mononews.gr στο Google News και ενημερωθείτε πρώτοι.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
