Ποιο είναι το πρόβλημά του; Ότι θεωρεί εαυτόν αναντικατάστατο. Δεν ξέρουμε αν είναι κάποιο σύνδρομο όμως εμφανίζεται και σε άλλους ηγέτες που μετατρέπουν το πολιτικό έδρανο σε θρόνο. Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν νομίζει ότι μόνο εκείνος είναι ικανός να εγγυηθεί τη σταθερότητα και την πρόοδο της Τουρκίας. Έχει οικοδομήσει μια προσωποπαγή εξουσία προβάλλοντας την αφεντιά του ως μοναδικό ικανό να διασφαλίσει την ευημερία και την εθνική κυριαρχία της Τουρκίας. Δεν θέλει μια δίκαιη μάχη στις εκλογές καθώς δεν βλέπει κανέναν άξιο να τον αντιμετωπίσει.

Υπήρξε άραγε άμεμπτος ηγέτης, πεντακάθαρος σε όλα; Αν όχι, όπως γράφεται και ακούγεται, ίσως υποφέρει από το φόβο της απώλειας και των συνεπειών. Με μια εικοσαετία ως απόλυτος άρχοντας πήρε αποφάσεις, υλοποίησε έργα χωρίς έλεγχο. Ο ίδιος είχε τον έλεγχο των ελεγκτών. Η μέρα της κρίσης θα έρθει με την πιθανή εκλογική ήττα και θα επιφέρει πολιτικές και νομικές συνέπειες. Η πιθανότητα δίωξης ή αποκάλυψης σκανδάλων ανησυχεί τον ίδιο και το στενό του περιβάλλον.

Αν τον συγκρίνουμε με ηγέτες που παρέμειναν ή παραμένουν με ανάλογους τρόπους σε θρόνο (στη Ρωσία ή στη Συρία), βλέπουμε ότι η μακροχρόνια εξουσία της τρύπιας κάλπης δημιουργεί αίσθηση μεγαλείου, υπερβολικής αυτοπεποίθησης και απομάκρυνσης από την πραγματικότητα. Δεν θα τον λυπηθούμε, ούτε τον Ερντογάν ούτε τους ομοίους του αλλά ας φανταστούμε πως βλέπει τον εαυτό του, όταν όλοι υποκλίνονται μπροστά του. Ο στρατός, οι ξένες αποστολές, οι επενδυτές, ο λαός του. Δεν μπορεί να φανταστεί πώς ένα δήμαρχος τολμά να αντιπαρατεθεί, τολμά δηλαδή να σταθεί δίπλα του ως ίσος προς ίσο. Τον στέλνει στο μπουντρούμι, και όλα γίνονται αμέσως καλύτερα.

Οποιοσδήποτε προσπάθησε να τον νουθετήσει, να συμπληρώσει ένα σχέδιο, να αρνηθεί μια πρόταση, εξαφανίστηκε από το τοπίο της δημόσιας ζωής. Ο Ερντογάν αποδυνάμωσε όλους τους θεσμούς, καταστρατήγησε οποιαδήποτε αρχή δεν βόλευε την ενός ανδρός αρχή και στέκει μόνος του κάπου ψηλά, χωρίς κριτική. Υποχρέωσε τα μέσα μαζικής ενημέρωσης να σιωπήσουν, ξεπάστρεψε τη δίκαιη Δικαιοσύνη και είδε τον εαυτό του ως μεγάλο στρατηλάτη των ενόπλων δυνάμεων.

Θα ήθελε τόσο πολύ να είναι ένας Πατέρας του Έθνους, να καθιερωθεί ως ιστορική μορφή, ως συνεχιστής του Κεμάλ Ατατούρκ, αλλά με ισλαμικό πρόσημο. Κι όμως… Όσα εξώφυλλα κι αν του αφιερώσει το ΤΙΜΕ, όσες φορές κι αν πάρει εύσημα ως «προσωπικότητα της χρονιάς», η Ιστορία δεν είναι ούτε μίντια ούτε καλλιστεία. Έκανε βεβαίως τα πάντα για να εδραιώσει την εικόνα του εθνοπατέρα στην επέτειο των 100 χρόνων της Τουρκικής Δημοκρατίας. Έστησε υπερπαραγωγή εορτασμών.

Πώς λοιπόν να αποσυρθεί, πώς να δώσει την ευκαιρία σε έναν άξιο αντίπαλο να πάνε σε καθαρές εκλογές; Κανένας στη θέση του δεν το κάνει: πετάνε τους αντιπάλους από την ταράτσα, τους δηλητηριάζουν, τους φυλακίζουν. Νομίζοντας ότι ο πλανήτης όλος είναι τυφλός και δεν καταλαβαίνει. Ο πλανήτης και βλέπει και καταλαβαίνει αλλά προτιμά τη σιωπής της διπλωματίας.

Διαβάστε επίσης

Ο άδικος συντελεστής 45%