Είναι να απορεί κανείς με την κατάσταση στον ΣΥΡΙΖΑ. Βέβαια, υπήρχε από ανέκαθεν η πεποίθηση ότι αν έφευγε ο Αλέξης, το αποτέλεσμα δεν θα ήταν θετικό.

Κάτι η ευφράδειά του, κάτι το στυλ, κάτι η ικανότητα του να εμφανίζεται πράγματι ως ηγέτης, του έδωσαν έναν πρωταρχικό ρόλο που ποτέ δεν αμφισβητήθηκε.

Κατά μία έννοια, εξάλλου, φαίνεται πως είτε έμμεσα είτε άμεσα η συντριπτική πλειοψηφία των μελών γνώριζε ότι ο Αλέξης Τσίπρας λειτουργούσε από την εποχή που τον έχρισε ο Αλαβάνος πρόεδρος ως η συγκολλητική ουσία σ’ ένα κόμμα που αποτελείτο από ανεξάρτητα και εμμονικά γκρουπούσκουλα.

Το γεγονός ότι υπέστη την αποχώρηση της ομάδας των 25 ουσιαστικά αβρόχοις ποσί, αντί να απομειώσει ενίσχυσε την φήμη του ως του μοναδικού παράγοντα που μπορούσε να ελέγξει το καθ’ όλα άναρχο κόμμα.

Οι εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ ήταν σε μεγάλο βαθμό αναμενόμενες.

Η εμφάνιση του Στέφανου Κασσελάκη τάραξε τα νερά αλλά, ίσως κι αυτό όφειλε να είχε προβλεφθεί – όπως έμμεσα υποστήριξα στο χθεσινό σχόλιο μου.

Χάνοντας τον Τσίπρα και την (τρωθείσα) φήμη, μην έχοντας αποσαφηνίσει την ιδεολογία του για να έχει ταυτότητα, μην έχοντας μάθει το παραμικρό από τις αλλεπάλληλες εκλογικές ήττες του, ο ΣΥΡΙΖΑ αναζήτησε το νέο Τσίπρα – τον Τσίπρα του 2008 που ανέλαβε ως ο νεότερος αρχηγός κόμματος με… 840 ψήφους έναντι 370 του Κουβέλη!

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι η ανέλπιστη πρωτιά Κασσελάκη αποτελεί ύστατη πράξη των μελών – στράφηκαν προς το απόλυτα καινούργιο και ανεπάντεχο, ενδόμυχα αναγνωρίζοντας πως κανένας από τους υποψήφιους δεν μπορούσε να εγγυηθεί το παραμικρό: ούτε την συνοχή, ούτε την ιδεολογία, ούτε την πρόταση εξουσίας.

Οι φίλοι μας οι Αγγλοσάξονες αποκαλούν μία τέτοια πράξη απελπισίας Hail Mary.

Η απορία ως προς τα τεκταινόμενα σήμερα στον ΣΥΡΙΖΑ αφορά την διττή προσπάθεια να μην υπάρξει δεύτερος γύρος και να μην ψηφίσουν όσοι δεν ψήφισαν στον πρώτο γύρο.

Χωρίς δισταγμό θα τις χαρακτηρίσω ως σταλινικές και ως ενδείξεις πανικού, καθώς είναι σαφές ότι οι υποστηρικτές του Κασσελάκη φοβούνται την συσπείρωση των μελών εναντίον του. Και σίγουρα αυτή θα υπάρξει.

Αντικειμενικά, είναι γεγονός ότι το θαύμα Τσίπρα δεν επαναλαμβάνεται εύκολα για δεύτερη φορά.

Υποκειμενικά, έχουν κάθε λόγο οι «παλιοί» του κόμματος να ασκούν το «δικαίωμα» ιδιοκτησίας που νοιώθουν πως έχουν – δαπάνησαν άλλωστε πολλά χρόνια, πολύ κόπο και εκατομμύρια λέξεις για να το κατοχυρώσουν. Διόλου δεν αποδέχονται ένα άρπαγα να έρχεται κυριολεκτικά από το πουθενά και να αποκτά τίτλους ιδιοκτησίας στο δοβλέτι τους.

Ο ΣΥΡΙΖΑ. Βέβαια, ποτέ δεν φημίστηκε για τις δημοκρατικές του τάσεις – κι ας έχει χυθεί πολύ μελάνι για να υποστηριχτεί το αντίθετο.

Το ερώτημα είναι αν ο κ. Κασσελάκης που τόσο κόπτεται για την δημοκρατία, τον πλουραλισμό, την ισότητα θέλει να εκλεγεί με τέτοιες μεθόδους; Αν έχει έστω και ελάχιστη πίστη στα λεγόμενα του, οφείλει πάραυτα να δηλώσει ότι είναι αντίθετος με αυτές τις μεθοδεύσεις.

Προτάσσει την «παλικαρίσια» περσόνα του – ευκαιρία να αποδείξει ότι πράγματι την έχει.

Η θέση που θα υιοθετήσει θα αποδείξει πολλά για τον χαρακτήρα του και την ηθική του – πέρα από τον μύθο που επιχειρεί να κτίσει, πέρα από τις σύγχρονες επικοινωνιακές μεθόδους που χρησιμοποιεί.

Είναι ανάλογα με τα εργαλεία της εποχής – και οι Στάλιν και Χίτλερ αποδείχθηκαν μετρ του είδους τους, σύμφωνα με τα τότε διαθέσιμα μέσα. Στον Κσσελάκη εναπόκειται να αποδείξει πως πιστεύει στις έστω συνοπτικές δημοκρατικέ διαδικασίες!!!

Ό,τι και να συμβεί, όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει περάσει στην ολισθηρή πορεία της διάσπασης και, ίσως, στην καταστροφική της αυτοκτονίας. Μακάρι να παραιτηθεί ο …βαρκάρης και να δει η κοινωνία το ποιος είναι επιτέλους ο νέος επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ – αν τελικά φτάσουμε στον β’ γύρο και κερδίσει ο Κασσελάκης.

Δεν λέω, μπορεί ο νέος να έχει κρυφά προσόντα – και για τον Τσίπρα δεν γνωρίζαμε τι μπορούσε να πετύχει, ουσιαστικά δεν εξελέγη αλλά πήρε το δαχτυλίδι όπως στον Μεσαίωνα, και κατάφερε να φέρει την αριστερά στην εξουσία – άσχετα αν αυτό είχε βαρύ κόστος για την ελληνική κοινωνία. Αυτή, εξάλλου, τον ψήφισε, αυτή υποχρεώθηκε να λουστεί το αποτέλεσμα της επιλογής της.

Όπως, όμως, παρατήρησα, ήδη δύο φορές θαύματα δεν γίνονται.

Διαβάστε επίσης:

Κόμμα σε αναζήτηση ταυτότητας – συνθήματα, πάντως, έχει

Μητσοτάκης – Ερντογάν: Οι προσδοκίες από το πρώτο κρίσιμο κρας τεστ

Κακοκαιρία Daniel: Μάχη με το χρόνο δίνουν κάτοικοι και συνεργεία στις πληγείσες περιοχές