Η ομάδα Bündnis Bürgerwille (ΒΒ-Συμμαχία Θέλησης Πολιτών) που έχει δεσμούς με την άκρα δεξιά (AfD) κατάφερε και πάλι να αναστατώσει την Ε.Ε. Προσέφυγε στο Συνταγματικό Δικαστήριο της Γερμανίας στην Karlsruhe κατά της επικύρωσης του νόμου για το Ταμείο Ανάκαμψης (NGEU).

Ας σημειωθεί ότι ο νόμος είχε επικυρωθεί από την Βουλή (Bundestag), την Γερουσία (Bundesrat) και είχε υπογραφεί από τον Πρόεδρο Frank-Walter Steinmeier.

Υπενθυμίζεται επίσης ότι το Ταμείο Ανάκαμψης πρέπει να εγκριθεί από τα Κοινοβούλια όλων των κρατών-μελών.

Το Γερμανικό Δικαστήριο έχει ήδη τοποθετηθεί αρνητικά σε παρεμφερές θέμα, Το 2020, μετά από προσφυγή ενός ακαδημαϊκού οικονομολόγου, του Bernd Lucke, είχε κρίνει ότι η εκτεταμένη αγορά ομολόγων από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) ήταν αντισυνταγματική—ultra vires.

Η προσφυγή της ΒΒ στηρίζεται στην ίδια λογική – ότι η Ε.Ε. δεν μπορεί να αναλάβει τα χρέη των κρατών-μελών της.

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή βασίζει τις πράξεις της σε δική της απόφαση που είναι γνωστή ως «own resources» και δεν είναι τίποτα περισσότερο από την έκφραση της θέλησης να διαχειριστεί τους πόρους της.

Το 2012, τα ίδια προβλήματα αντιμετωπίστηκαν με την ίδρυση του European Stability Mechanism (ESM), που πράγματι καθυστέρησε την ίδρυση του, αλλά δεν την εμπόδισε.

Τούτη τη φορά, όμως, τα πράγματα είναι πιο δύσκολα: αν το Δικαστήριο κρίνει το νόμο αντισυνταγματικό, η Γερμανική κυβέρνηση δεν μπορεί να διαφωνήσει ή να το αγνοήσει. Στην περίπτωση αυτή το εγχείρημα του Ταμείου Ανάκαμψης κινδυνεύει.

Υπάρχουν πολλοί υποστηρικτές της θεωρίας ότι η Γερμανία κατέστρεψε την Ευρώπη με δύο πολέμους –που τους έχασε, αλλά τώρα κάνει έναν τρίτο πόλεμο και σκοπεύει να τον κερδίσει. Ιστορικά, η εμμονή της στην σκληρή νομισματική πολιτική έχει επιφέρει πόνο σε παγκόσμιο επίπεδο – όπως π.χ. η αντιρρήσεις του Helmut Schmidt στην πολιτική του διοικητή της κεντρικής τράπεζας των ΗΠΑ Paul Vocker, που κατέληξε στην μεγάλη άνοδο των επιτοκίων (στο 20%) και στην κρίση χρέους των χωρών του Τρίτου Κόσμου.

Η εμπειρία της Γερμανίας υπό το καθεστώς της Weimar Republic, όπου ο πληθωρισμός εκτροχιάστηκε (η ισοτιμία του μάρκου προς το δολάριο αυξήθηκε από 48 προς 1 σε 7400 προς 1. Έτσι, μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, υπό την καθοδήγηση του Ludwig Erhard η χώρα ακολούθησε πολιτική σφιχτής νομισματικής και δημοσιονομικής πολιτικής, θεωρώντας ότι ο υπερπληθωρισμός του Μεσοπολέμου ήταν πρωταρχικά υπεύθυνος για την άνοδο του Hitler – οπότε είδε το πολιτικό της μέλλον να είναι άμεσα συνυφασμένο με το οικονομικό.

Στην ουσία η Γερμανική οικονομική ορθοδοξία είναι αυτή που έφερε στο νέο-φιλελευθερισμό – και όχι τα παχιά λόγια του Reagan και της Thatcher. Αν σήμερα, ο καπιταλισμός διεκδικείται από την δημοκρατία και τον αυταρχισμό σε μία νέα μάχη που παραπέμπει στον Ψυχρό Πόλεμο, αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην άρνηση της Γερμανίας να υιοθετήσει είτε η ίδια ή οι άλλες χώρες που κινούνται στη σφαίρα της επιρροής της (Eurozone), επεκτατική δημοσιονομική πολιτική που θα τόνωνε την ανάπτυξη και θα επιδιόρθωνε το κοινωνικό κράτος.

Δυστυχώς, η πολιτική αυτή είναι που έφερε τον καπιταλισμό-καζίνο, με τον ανεξέλεγκτο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό τομέα και την τεράστια άνοδο των ανισοτήτων. Δυστυχώς, η πολιτική αυτή είναι που έχει οδηγήσει στις σημερινές ωδίνες: τον άκρατο μονεταρισμό που επιβλήθηκε στην Ευρωζώνη, την απέχθεια για την δημοσιονομική πολιτική, το ισχυρό μάρκο που μεταφέρει πόρους από τον ευρωπαϊκό Νότο στον ευρωπαϊκό Βορά, την αλόγιστη πολιτική λιτότητας που υποχρεώθηκε να ακολουθήσει η Ελλάδα.

Σήμερα, εκφράζεται στην αβεβαιότητα για την απόφαση του Δικαστηρίου της Karlsruhe – και τις επιπτώσεις που μπορεί να έχει στην συνοχή και στο μέλλον της ίδιας της Ε.Ε.

Πρόκειται για μονεταριστικό σαδισμό της Γερμανίας, διότι επιλέγει να αγνοεί τις ακραίες πολιτικές και κοινωνικές επιπτώσεις του, και τις προεκτάσεις που έχει στην λειτουργία του καπιταλισμού και στην υπονόμευση της δημοκρατίας.

Πρόκειται για σαδιστικό μονεταρισμό, διότι το μόνο που ενδιαφέρει την Γερμανία είναι οι εξαγωγές της και η νομισματική της σταθερότητα. Για τους άλλους, γαία πυρί μιχθήτω.

Διαβάστε επίσης:

Ό,τι χάθηκε δεν ανακτάται

Ο Μεγάλος Αγώνας και η μικρή προσωπική ευθύνη

Τα καλά και κακά σενάρια για την οικονομία